Paradijs 2018

Kunstenaars van de Haagse Kunstkring hebben zich gedurende het voorliggende jaar gebogen over het gegeven: Paradijs, Den Haag Culturele Hoofdstad in 2018. Een vertolking daarvan, daarbij als doel gesteld, gestalte geven met behulp van een zogenaamd Gesamtkunstwerk vanuit de optiek van Beeldende Kunst.

Meerdere bijeenkomsten zijn er geweest om in onderlinge discussie te komen tot het vervaardigen van dat ene kunstwerk. Dat is het uiteindelijk niet geworden. Te uiteenlopende gedachten, disciplines of combinaties daarvan ? Gezamenlijk en dan ook nog met een groep van 32 kunstenaars, schrijvers, musici en organisatoren is bepaald geen sinecure. Nog los van het feit hoe ‘ men ‘ tegen het gedachtegoed Culturele Hoofdstad aankijkt. En ook nog eens in ogenschouw genomen de Politieke Ontwikkelingen en opvattingen die dit jaar culmineerde in de nodige landelijke acties. Kun je in dat verband ook nog een ‘ link ‘ leggen naar Paradijs in datzelfde Politieke Den Haag?

Sinds afgelopen woensdag 26 Oktober is er al het e.e.a. aan materiaal het gebouw aan de Denneweg 64 binnengebracht. En dat ging zo door op de donderdag erna. Bepaald geen leegte zou je zo denken. Het is natuurlijk een wat materiële benadering, het maakt wel nieuwsgierig. Dus heb ik alvast een stap in het “ Eden van 2018 “ gezet. Wat me al snel opviel was dat er tamelijk veel menselijke noeste arbeid is verricht. Je komt natuurlijk ook niet zomaar in de atmosfeer van dat Paradijselijke. Babylon was ook ooit een poging. Nu is het wel zo dat Den Haag, overigens zeer aards, vele kanten kent. Alleen deze variant sprekend tot de verbeelding geeft toch mooi een fraaie impuls. Zomaar op de Denneweg.

De eerste indrukken die ik opdeed bij de beelden/objecten die werden opgebouwd waren verrassend. Achterin zag ik de nodige mensen druk in de weer zowel aan het plafond als op de grond. Een soort van nieuwe Tuin moet er komen, hangend en ook op de grond een bonte verzameling van ‘ gewassen ‘. Een van de aanwezige vertelde mij enthousiast dat de attributen na drie weken een eigen aromatische atmosfeer zal nalaten. Iets typisch paradijselijk ! Ook de achtertuin vormt podium voor deze tentoonstelling.

Een in betonijzer gevormde figuur tracht voortdurend met krampachtige bewegingen een appel als dorstlesser naar de mond te brengen. Doorzichtig, of is het toch de metafoor voor iets onbereikbaars ? Een werk van Peter van Loon.

Binnen trof ik een standbeeld, een vrouwelijke gedaante die er nogal vervaarlijk uitziet. Kwetsbaar en nakend omkleed met ‘ bewegende beelden ‘ die een overzicht tonen van al datgene wat gekoesterd of bewaakt moet worden voor de Culturele Hoogstand in 2018. Een werk van Petra Wiek. Naast dit beeld staat een gedicht van Aad Eerland, zie hieronder.
Een traditionele beeldende toepassing trof ik op de eerste etage. Je ziet op het doek rechtsonder een liggende figuur geschilderd die zich als het ware een Paradijs droomt. Bijna een idylle. Door anderen werd er driftig getimmerd aan een soort kooi, hok of anderszins onderkomen. Het schijnt voort te borduren of te appelleren aan de tent beneden. Zou het een soort Occupy zijn ? Er horen ook nog een macht aan schilderijen bij, het lijkt een beetje op een Bijbelse interpretatie gezien de kleurstelling en textuur van de doeken. De tent deed mij overigens wel denken aan Tracey Emin, haar werk ging overigens ook over een nog weer ander paradijs!

En dan zag ik ook nog de presentatie over de mens die alsmaar aan het afdalen is. Een alsmaar herhalende beweging die mogelijk een innerlijke verdieping tot gevolg kan hebben. Wat ook zeer hedendaags is wat ik zag was dat er een heuse Kassa staat opgesteld met een historische allure. Wel tussen een kleurrijke tafelschikking. Al met al ben ik reuze benieuwd wat er op de opening zaterdagmiddag 29 Oktober rond 17.00 uur gaat gebeuren.

Gegroet Zazou.

Paradijs

De erezetels zuchten nog na, na
het opveren van figuren die zich,
door een opgepotte levensstijl gedreven,
los van elkaar hebben ontwikkeld.

Van dubbeltongen rollen duistere
berichten allerwegen. In marmeren harten
heerst angst voor de vreemde tongval, en
gelddorst wordt met kunsthaat gelest.

Dan blaast helse storm ijzige kou van de hoogste
duinen over de doodlopende straten van
hun paradijs. De stootstenen ommuring
kraakt – zuchtend zitten ze op hun ezelzetels.

Kortademig kruipen ze uit het puin, oog
in oog met de niet weggeweken wachters
van de verbeeldingskracht. Het laagland
straalt – duisternis is overmeesterd.

Vertellers weerklinken met weerklank.

© Aad Eerland

http://www.haagsekunstkring.nl/hkk.htm/tentoonstellingen.htm