Twelve Twelve, een onverwacht afscheid…
Gisterochtend liep ik in de Haagse Prinsestraat even binnen bij de prachtige en karakteristieke galerie Twelve Twelve van Silvia Bakker. Tot m’n geluk hing er nog het fraaie en sterke werk van Koos Flinterman. Soms groot en dan weer klein uitgevoerde schilderingen in acrylverf, maar ten alle tijde monumentaal in zijn vorm. Het zijn beeldcitaten uit de rijke modernistische westerse beeldhouwkunst, zoals het werk van Henry Moore en Barbara Hepworth.
Flinterman bouwt op zeer subtiele wijze het schilderij op, waarbij het enkele sculpturale elementen krijgt. Zo ontstaat een amper waarneembare reliëfvorming van enkele vlakken. Sommige stukken zijn krachtig maar gedempt van kleur geschilderd op linnen en karton, andere bestaan uit zeer subtiele kleurschakeringen op transparante ondergrond, waardoor je er met je neus bovenop moet staan. De gehele expositie is krachtig, ruimtelijk en van een ingetogen schoonheid.
Tot zover het goede nieuws.
Ik liep binnen, kort voordat Silvia het nieuws wereldkundig zou maken dat zij tot het moeilijke, dappere en ‘realistische besluit’ was gekomen deze geliefde Haagse galerie te moeten sluiten. Jammer voor haar en haar veelal verfrissende stal kunstenaars, waardeloos voor het Haagse galeriewezen. En de zoveelste in rij van recentelijk gesloten galeries in Nederland. Ik kan niet ontkennen dat ik door haar besluit was aangeslagen.
Toch kan ik niet wachten tot Bakker weer opduikt met ongetwijfeld sterke artistiek inhoudelijke ideeën en projecten.
