De rondgang in Tilburg
Waar de meeste mensen hun weg naar de drukte van de woonboulevard terug hebben gevonden, snakken wij weer naar de rust en de verwondering in het museum. Helaas moeten we nog geduld hebben, maar met goed zoeken is er gelukkig toch het één en ander te vinden. Wij bezochten Tilburg en maakten een rondgang langs De Pont naar Kunstpodium T en vervolgens via Galerie Luycks naar PARK, om te eindigen in het atelier van René Korten.
Onder leiding van Jasper de Beijer (Apprentice Master) is de tentoonstelling Dagboeken van verbeelding te zien bij Kunstpodium T. Aan deze expositie doen vier jonge kunstenaars mee. Anne Schoenmaker (1997, Deventer), Eady van Acker (1997, Roelofarendveen), Thijs Segers (1996, Lieshout ) en Django van Ardenne (1994, Arnhem) zijn de laatste maanden onderweg geweest. Het zijn verhalenvertellers op zoek naar beeld. Jasper de Beijer heeft de jonge kunstenaars bijgestaan in de vertaalslag van verhalen naar beelden. Daarbij hield hij hen met het inrichten van een tentoonstelling en allerhande adviezen met betrekking tot hun start in de kunstwereld.
Als je voor Kunstpodium T staat vallen de gigantische doeken van Thijs Segers meteen op. Hij schilderde ze naar aanleiding van een reis naar Frankrijk, waar hij zijn eigen gemoedstoestand herkende in het landschap. Drie imponerende doeken in de kleine ruimte overheersen de tentoonstelling. Wat mij betreft hadden de andere drie deelnemers ook wel iets meer body mogen tonen.
Al met al is het een mooi initiatief van Kunstpodium T om deze jonge kunstenaars een mooie plek te geven en te koppelen aan een ervaren kunstenaar.
Op vijf minuten loopafstand is Galerie Luycks gevestigd waar de solo show van Marjolein Landman te zien is. De titel Black Mogo refereert aan het zwartgeblakerde gebied in Australië dat vorig jaar ten prooi viel aan een alles verzengend inferno. Haar schilderijen gaan dan ook over landschappen die worden verwoest door menselijk en natuurlijk geweld. Met spuitbussen en verf gaat ze de doeken te lijf. De energie spat er van af! Kleurexplosies in toom gehouden door strakke horizontale, verticale of diagonale banen. Landman stuurt de verf in haar eigen richting.
Nadat we deze twee tentoonstellingen bezocht hadden, was het tijd voor koffie bij ons favoriete koffiewagon Stoom 013, dat zich bevindt naast de LocHal, dat vanaf 20 mei weer open mag. De LocHal is zeker een bezoek waard en heeft vanwege haar bijzondere architectonische inrichting al veel waardering gekregen met diverse prestigieuze prijzen, waaronder: Beste Bibliotheek van Nederland, de Europa Nostra Award (prestigieuze Europese erfgoedprijs in de categorie conserveringsprojecten) en World Building of the Year. Fijn dat mensen daar nu weer naar binnen mogen.
We vervolgden ons pad richting PARK waar we één dag te vroeg waren voor de opening van CIVIL, de solotentoonstelling van Ricardo van Eyk. We hadden er afgesproken met René Korten, een van de initiatiefnemers van het kunstpodium. Ondanks ontving PARK een cheque van 10.000 euro namens de 12 museumdirecteuren die voor The School of Life Amsterdam de afgelopen maanden een lezing verzorgden in een online collegereeks over hun favoriete kunstenaars. Een fijne stimulans om door te gaan met hun mooie programmering!
Ricardo van Eyk heeft gedurende een werkperiode van bijna vier weken een ruimte vullende totaalinstallatie gemaakt in de voormalige kapel waar PARK sinds 2013 is gehuisvest. Met de ogen van een schilder heeft hij driedimensionale werken gemaakt. Hoewel er functionele vormen worden gehanteerd is het niet direct duidelijk of de functie ook onderdeel is van het werk of dat het hem om de esthetiek van de objecten te doen is. Je wordt geprikkeld om anders naar een bank of een trap te kijken. Van Eyk grijpt de ruimte aan om verwachtingen onderuit te halen. Zo bewerkt hij een foto van een wasmachine tot abstract beeld. En hij blokkeert de weg naar de bovenste treden van de trap.
PARK ligt aan het statige Wilhelminapark en dicht bij De Pont en het textielmuseum. Deze setting herinnert ook aan de succesvolle textielindustrie van de 19e en 20e eeuw. Het zijn voor Van Eyk uitgangspunten voor het maken van deze installatie. Aan de ene kant wil hij de civiele techniek laten zien met het bouwen en ontwerpen van objecten, en anderzijds het dagelijks gebruik ervan. Je moet op een station lekker kunnen zitten en eten en eventueel een onderbroek kunnen kopen.
Tot slot bezochten we het atelier van René Korten, waar we vooral spraken over verf en de zoektocht naar beeld. Ik merkte op dat er een verandering in zijn schilderijen heeft plaatsgevonden. Vroeger waren er nog duidelijk cirkels in verweven maar deze zijn nu helemaal verdwenen. Vaak worden zijn schilderijen gelezen als landschappen maar toch gaat het ook om abstractie en kleur. De schilderijen liggen op de grond van zijn atelier, waar hij vervolgens het verf overheen laat vloeien. Op zoek naar een verwonderende transformatie.
Als kunstenaars onder elkaar hebben we het nog over onze drive om door te gaan met het kunstenaarschap in moeilijke tijden. Elke dag terug naar dat atelier, soms met de nodige frustratie. Een gevoel dat wordt versterkt wanneer we merken dat onze positie door het huidige kabinet totaal niet word begrepen. We houden ons maar vast aan een een uitspraak van Philip Guston: “de hele dag werken op je atelier, maar niet het gevoel hebben gehad dat je alleen bent geweest”.