Beelden zijn objecten in de ruimte waarover je struikelt wanneer je naar een goed schilderij staat te kijken
Heske de Vries en Peter Redert @ Cokkie Snoei
Een paar jaar geleden kwam ik via een bevriende verzamelaar in aanraking met het werk van Heske de Vries. Het was een werk op papier van een plein. Dit werk sprak tot mijn verbeelding en heeft mij die avond niet meer los gelaten. Telkens nam ik weer een kijkje bij dit intrigerende werk. Ik moest meer zien van deze kunstenaar en vond haar op instagram. Sindsdien ben ik verliefd geworden op haar gevoelige manier van schilderen. Met name haar atelierweergaven springen er bovenuit. Ik kwam er ook achter dat ze een tentoonstelling heeft bij galerie Cokkie Snoei in Rotterdam. Toen ik een andere bevriende verzamelaar hier over mailde, bleek hij net zelf een werk van Heske de Vries gekocht te hebben. We spraken af de tentoonstelling samen te bezoeken.
Na een hartelijke ontvangst door Cokkie Snoei werden mijn ogen gelijk aangetrokken door een groot schilderij van de atelierruimte van de kunstenaar. In dit werk geeft De Vries haar eigen werken weer, die in de vorm van een wolk zijn opgehangen in haar atelier. Het is met een lichte toets geschilderd, waardoor er veel beweging is in het werk. Het schilderij suggereert haar aanwezigheid, alsof ze zelf nog aan het spelen is met haar werk. Op zoek naar de ideale combinatie voor een eventuele tentoonstelling. Je voelt haar overpeinzingen en het neemt je mee in haar manier van kijken.
Het kleurgebruik lijkt in eerste instantie misschien niet erg van belang maar dat is het wel. De achtergronden zijn vaak rustig van kleur. Met een zwarte toets geeft ze aan waar de schilderijen over gaan. De penseelstreken blijven goed zichtbaar. De Vries lijkt de verf weg te poetsen, waardoor het er uit ziet alsof er in gekrast is.
Op een geven moment is Heske de Vries ook pleinen gaan schilderen, wat een blijvende thema in haar werk werd en waarin elk plein een eigen verhaal vertelt. Je kunt er makkelijk in verdwalen. Er zijn wel mensen aanwezig, maar wat ze er doen is onduidelijk. Zijn ze op weg naar een markt om boodschappen te halen? Of is het wel allemaal minder gezellig en vluchten ze naar huis?
Een andere favoriet in deze tentoonstelling is een schilderij met twee vechtende hanen. Hier zie je haar getrainde schildershand. Ik kan mij voorstellen dat ze deze hanen meerdere malen heeft afgebeeld, om tot de juiste voorstelling van zaken te komen. Het lijkt ook een still uit een film. Zal er een illegaal hanengevecht aan de gang zijn? En welke haan zal het uiteindelijk met de dood moeten bekopen?
Naast het werk van De Vries was er nog een solo te zien. Met werk van Peter Redert, voor mij tot nog toe een onbekende schilder. Als vertrekpunt voor zijn schilderijen gebruikt Redert oude foto’s, die voortdurend worden overgeschilderd. Het schilderij krijgt hierdoor telkens een nieuwe laag. Met een grote roller gaat hij te werk. Daardoor zie je de structuur van de verf en ontstaat er diepte in het werk. De schilderijen krijgen de gelegenheid te rijpen met de jaren.
Een heel klein prachtig schilderijtje, gaat over de schilder zelf. Je ziet hem in een sneeuwlandschap voorbijtrekken. Met een groot doek leunend op zijn schouder is hij op zoek naar een plek om rustig te zitten schilderen. Kan en mag het nog een schilder zijn? Met zichtbare moeite beweegt hij gestaag voort door het dikke pak sneeuw. Hij kan niet anders.
Een prettig aspect is dat het bij beide kunstenaars echt over schilderkunst gaat. Er is geen poespas omheen. Terug naar de basis van het schilderen. Het opspannen van het doek om het frame en worstelen met de verf en het beeld dat er uit te voorschijn komt. Even geen andere dingen in de ruimte dan alleen schilderijen aan een spijker. Ik herinner mij een uitspraak van een oud-schilderdocent van mij: “beelden zijn objecten in de ruimte waarover je struikelt wanneer je naar een goed schilderij staat te kijken”.
Goed dat Cokkie Snoei deze twee schilders bij elkaar heeft gebracht. En fijn dat ze hier beiden een eigen ruimte hebben om hun verhaal te vertellen. Ik voel een verwantschap met beide schilders. En ben blij dat ik deze tocht met de trein vanuit het oosten heb gewaagd.
Scenes and Squares van Heske de Vries en time at sea (…) van Peter Redert is nog te zien tot en met 18 april 2021 bij Cokkie Snoei, Mauritsweg 55 in Rotterdam. De tentoonstelling is op afspraak met twee personen tegelijk te bezoeken.