Panorama Hesjtèk #: ode aan de Megapolis in aanbouw
In Panorama Mesdag, de tempel van de op het oude Scheveningen verliefde Mesdag, staat nu nóg een panorama, Panorama Hesjtèk#, dat een ode brengt aan precies het tegenovergestelde: de hedendaagse megapolis in aanbouw. Nog te zien tot 6 oktober en daarna hopelijk snel elders want zeer de moeite waard. In het Atrium bijvoorbeeld?
De hijskranen lijken heen en weer te zwiepen tussen de kolossale steigers, helicopters snorren laag over en verderop breekt een enorme golf met veel opspattend schuim. Anders dan in Mesdag’s panorama is bij Hesjtèk geen geluid. Een groot gemis is dat niet want bij het zien van al die dynamische lijnen klinkt al vanzelf in je hoofd het klankschap van de grote stad waar alles steeds in aanbouw is -al kan ik me voorstellen dat een geluidskunstenaar zich wel eens zou willen uitleven op dit magistrale werk.
Ruim twee meter hoog en een meter breed zijn de panelen, waarvan er 20 zijn, opgesteld in een cirkel met een doorsnede van bijna zeven meter. Of nee, een cirkel is het net niet en een slakkenhuis ook niet, al doet het daar ook wel aan denken –een enorm slakkenhuis– vanwege de ingang. Elk paneel bestaat uit een op een stevig lattenrooster bevestigde plaat triplex waarop kunstenaar Hanna de Haan (1980) met inkt, krijt potlood en vooral met haar vlijmscherpe naalden, messen en gutsen zich volledig gegeven heeft aan haar zicht op de megapolis in aanbouw. Geen kleurige verf op linnen maar enorme houtsnedes, zwart en bruin, sepia. Alles beweegt, inclusief laag overvliegende helikopters.
Hanna, geboren in Delft maar nu woonachtig en werkzaam in Den Haag, vertelt in interviews hoe ze zodra ze in een grote stad komt altijd eerst op zoek gaat naar de bouwputten, de hijskranen. Met haar schetsboek. Van de bouw van het Spuiforum heeft ze al zo’n honderd potloodtekeningen gemaakt, elke week één, vanuit haar uitkijkpost in de Openbare Bibliotheek.
Deze zomer is ze ook veel in Londen geweest. Andere voor haar inspirerende steden zijn Amsterdam en Sao Paulo. Het idee kreeg ze toen ze in Den Bosch een houten arena bezocht. Ze gaf haar werk de titel # mee omdat steigers zo in elkaar zitten. Ze ziet in het teken ook een verwijzing naar hoe alles met alles verbonden is in de voortdurende veranderende stad.
In de zaal bij Panorama Mesdag hangen ook door De Haan gemaakte rubbings. Dat deed ze door dun Japans papier te leggen op een houtplaat en daar met waskrijt overheen te gaan waardoor het reliëf zichtbaar werd. Eén plaat heeft ze ook gebruikt om een afdruk met inkt te maken maar daar is ze mee gestopt omdat de plaat daardoor wel erg zwart werd.
Groot verschil met Mesdag’s panorama is dat De Haan de gebruikte techniek en het materiaal niet verbergt. Integendeel, alles is zichtbaar. En toch slaagt zij er net zo goed in de toeschouwer te verplaatsen in haar stad, haar wereld, haar wereldstad.
Foto’s: Anke van den Berg