Beyond the horizon

Het kan zijn omdat galerie Helder in het zeeheldenkwartier ligt. Of het kwam door de titel: “Beyond the Horizon.” Maar toen ik afgelopen week de tentoonstelling met werk van Manu Baeyens en Frode Bolhuis bezocht moest ik gelijk denken aan een film die ik een poosje geleden zag.

Beyond the Horizon, Installatieoverzicht

De film ging over een etnograaf die, omdat hij geloofde dat de voorouders van de inwoners van Polynesië niet uit Azië maar uit Zuid-Amerika kwamen, een vlot bouwde en zich van Peru met de stroming mee liet drijven richting de Polynesische eilanden.  Niemand geloofde in die tijd (1947) dat zoiets mogelijk was. Het vlot werd gebouwd van balsahout en hij zocht een team bij elkaar van mensen die met hem mee wilden en die allemaal iets specifieks (zoals een radio bedienen, of zeilen) konden. Na ongeveer honderd dagen waarin van alles misging kwamen ze aan op een van de Polynesische eilanden. De film was een klassieke avonturenfilm, overigens gebaseerd op een waargebeurde geschiedenis. Achteraf, blijkt nu uit DNA onderzoek, komen de voorouders van de Polynesiërs toch uit Azië.

Beyond the Horizon, Frode Bolhuis, Installatieoverzicht

Manu Baeyens en Frode Bolhuis kenden elkaar nog niet voordat ze deze tentoonstelling maakten. Samen met de eigenaar van de galerie zijn ze bij elkaar gekomen en aan het werk gegaan. En dat is interessant. Want als je het werk los van elkaar bekijkt vallen toch vooral de verschillen tussen beide kunstenaars op. Frode Bolhuis maakt sculpturen die allemaal een soort verfijning bezitten. De kleuren zijn zacht en de sculpturen van trapjes of huizen, en zelfs zijn figuren, lijken soms bijna transparant. Heel precies in elkaar gezet. Bij Manu Baeyens is dat bijna tegenovergesteld. Zijn schilderijen zijn vol kleur. En zelfs niet eens meer echt schilderij soms, maar met grove stukken hout en kralen en stof zijn het meer collages. Schilderij/objecten die met een flinke snelheid en enthousiasme in elkaar gezet zijn. Met grappige titels ook soms. Dikoor heet er bijvoorbeeld één.

Beyond the Horizon, Manu Baeyens, Installatieoverzicht

Toch werkt de tentoonstelling als een geheel. Beide kunstenaars vullen elkaar goed aan en er is veel aandacht besteedt aan werk wat niet verkocht kan worden maar wat ter plaatste gemaakt is door de kunstenaars en juist dat werk is ook wat de rest van de tentoonstelling bij elkaar houdt. Zo liggen er verspreidt door de ruimte een aantal knollen waarin schroefoogjes gedraaid zijn en dan met gekleurde draden aan elkaar verbonden. Er ligt een rode kool met wierookstokjes erin geprikt naast een sculptuur en ook nog een aantal citroenen. Hierdoor wordt de tentoonstelling een plek waar je wat langer rond wil kijken en waardoor je zo langzaam ook steeds meer details gaat ontdekken. En blijken de kunstenaars toch ook steeds meer overeenkomsten te hebben. Die kleur in dat schilderij en die kleur in die sculptuur gaan ineens heel goed samen. En die houding van dat figuurtje van Frode lijkt ineens wel op de houding van het figuur in het schilderij van Manu. En hangen er kleine belletjes onder een schilderij maar ook onder een beeldje van een trap.

Manu Baeyens, Dikoor, mixed media op hout

Zoals in de film, die het verhaal van een reis beschrijft waarvan niet van te voren helemaal vaststaat of de bestemming wel bereikt gaat worden en of dat de goede plek eigenlijk wel is, zijn ook voor deze tentoonstelling de kunstenaars als ware ontdekkingsreizigers vertrokken. Op weg naar een plek Beyond the Horizon.

Nog te zien tot 28 April bij galerie Helder

Beyond the Horizon, Knollen met draden, installatieoverzicht