Badly Natured

Elke keer als ik naar een nieuwe tentoonstelling in Nest ga, verbaas ik me weer over de schizofrenie van de ruimte. Ik weet hoe Nest, op een plattegrond, in elkaar steekt. Eenmaal binnen valt dat weg. Kunstwerken krijgen ruimte, lucht, gedijen uitstekend. Gek genoeg lijkt het dan ook vaak alsof ik niet bijzonder veel kunstwerken heb gezien, als ik weer naar huis ga. Eenmaal thuis, als ik de foto’s bekijk die ik maakte, zie ik dat dat niet klopt. Nest is onvoorspelbaar. Gelukkig maar.

Tot en met 28 april is in Nest de tentoonstelling Badly Natured te zien. Dat in de beeldende kunst traditioneel de waardering voor de natuur werd verbeeld, geldt niet langer voor het werk dat nu te zien is. Woest kwijlende honden hebben ook een zekere schoonheid, zal Jeroen Eisinga misschien gedacht hebben. Ik vind de hond vooral zielig maar besef me meteen de beperktheid van mijn blik. Daar wijst Eisinga mij wel vaker op, zo herinner ik mij een film met een liggend schaap. Met dat schaap kwam het goed, met deze hond hoogstwaarschijnlijk niet. Deze film is uit 1994, deze hond leeft in elk geval niet meer, dat vind ik enigszins troostend.

Je kan de natuur ook relativeren, zoals Simon Kentgens laat zien. Een van deze boeketten is nep. Dat is op de dag van de opening nog niet heel goed waar te nemen, maar geef het een paar dagen en dan doet de eerste verlepping zijn intrede.

De schilderijen van Simon Schrikker zijn verbluffend. Pasteus geschilderd is de wreedheid van de zee verbeeld; agressieve haaien en op de loer liggende octopussen.

Maartje Korstanje bouwde een gevaarlijk uitziend insect. Ik vroeg me af, waar is het beest? Het deed mij denken aan enge beesten die volledig opgaan in hun omgeving en daarmee nog enger worden omdat je ze niet ziet.

Het meest radicale werk is de film van Roderick Hietbrink. Een boom wordt door de voorruit van een degelijk rijtjeshuis getrokken, neemt in zijn spoor het halve interieur mee, en verdwijnt via het achterraam in de tuin.