Lines of the Self
Tot 7 december is in Kadmium, Delft nog de expositie Lines of the Self te bekijken. De curator is Zoe Kate Reddy (IE), een alumnus van de Master Artistic Research aan de KABK. Andere deelnemende kunstenaars zijn Molly Soda (VS), Stef van Looveren (BE), afgestudeerd KABK-student Samara Mitri (MX) en het TU Applied Science lab (geen kunstenaar, maar dat zien we door de vingers).
Bij het maken van een expositie over internet-kunst kwam Zoe steeds kunstenaars tegen die bezig zijn met “het portret”. Door social media zijn zelf-representatie en internet verweven geraakt, en internet-kunstenaars zijn veelal bezig de verhouding tussen zichzelf en het medium te onderzoeken. In Lines of the Self is Molly Soda hiervan het duidelijkste voorbeeld, aangezien zij het internet nadrukkelijk medium en als podium gebruikt om haar werk te presenteren. Deze projecten (op tumblr, twitter en een website) lijken op de blogs en andere internet-dagboeken van meisjes en jonge vrouwen die zoveel op internet te vinden zijn. Opvallend aan Molly Soda (en veel andere jonge internet-kunstenaars) is haar kitcherige jaren 90 esthetiek. Misschien komt het gebruik van Word-Art-typografie, gifjes en glitterdolfijnen voort uit een soort nostalgie naar de tijd dat men nog alles van het internet op het gebied van sociale verbondenheid, open source kennis en kunst verwachtte, maar de 90’s zijn terug (of helemaal nooit weggeweest).
Molly Soda haar werk deed mij denken aan een andere internet-performer: Amalia Ulman. Ulman heeft een Instagram-performance gemaakt, genaamd Excellences & Perfections, waarvoor zij minitieus een internet-persona ontwikkelde. Ze presenteert een soort fletse conventionele vrouwelijke schoonheid die het goed doet op Instagram (en juist heel erg “nu” is): zachtroze retrofilters, latte-art, avocado salades, stijlvol erotische décolletés, twerksessies (als een grapje maar ook niet) en hier en daar een besje of herfsblad. Langzaam voert ze de intensiteit van haar posts op, bijvoorbeeld met wel of niet uitgevoerde cosmetische ingrepen.
Zowel bij Ulman als Molly Soda vraag ik me af in hoeverre het echte leven en het werk van elkaar gescheiden zijn. Natuurlijk presenteer je een (waarschijnlijk deels fictieve) wereld, maar die avocado-salade van Ulman moet toch door iemand worden opgegeten, en Molly Soda vindt het vast echt vervelend dat ze van die hate-mail krijgt. Gebruiken zij het medium als kunstenaar, of als deelnemer? Gebruiken zij het medium, of worden zij gebruikt?
Leuk aan Lines of the Self is het teruggrijpen van technologie naar de fysieke werkelijkheid. Internet-artist Molly Soda presenteert een film die op allemaal troep met glitters geprojecteerd wordt, en in deze film begraaft ze haar dode rat. Het is fijn om zo’n fysiek kern-onderwerp behandeld te zien, ook als het draait om show en zelf-representatie door het privé-moment vervolgens te filmen.
Ook the Kinetic Mirror Project van de TU Delft is een fascinerend ding. Het analyseert zijn camera-gezichtsveld (de expositieruimte met de toeschouwer), verwerkt de gegevens en toont een constant veranderend portret met een lichtjes- en blokjessysteem (dat er bijna onnodig ingewikkeld uitziet). Het maakt een prachtig rammelend geluid, en de vertraging tussen beweging en reactie is precies goed en maakt de relatie tussen technologie en portret heel mooi inzichtelijk. Deze relatie komt ook naar voren in het werk van Samara Mitri. Zij heeft een 3D zelfportret geprint, wat direct herkenbaar is als sculptuur maar toch gemanipuleerd is door digitale fouten of “glitches”.
Het beeldje staat verheven op een flatscreen met wisselende kleuren licht, een soort podium. Ook dit werk demonstreert heel direct en fysiek hoe technologie ons zelfbeeld verandert.
Lines of the Self – 2 november t/m 7 december
28 november 20.00 – Experimentele filmavond