Love Among The Artists. Laure Prouvost en haar kunstenaarsvrienden in Walden Affairs

Gisteren bezocht ik Walden Affairs op de Zuidwal 52. Vanaf vandaag is het gebouw helaas definitief gesloten en houdt Walden Affairs voorlopig op te bestaan. Mischa, een van de organisatoren van Walden Affairs, deed open en het leek net of ik belandde in een gezellig, rommelig, oud studentenhuis, met jaren zeventig schrootjeswanden, waar de kou naar binnen kruipt door de gaten in de ramen, plafonds, vloeren en muren.

Mischa leidde mij rond en dat was fijn want zo kon ik allemaal vragen op hem afvuren. Hij vertelde me dat de meeste van de kunstenaars hun werken ter plekke hebben gemaakt en zich hebben laten inspireren door het gebouw, het feit dat het wordt gesloopt en de bedoeling van Walden Affairs om compromisloze kunst te tonen in een omgeving waarin de kijker zich op zijn gemak voelt. “ Je bedoelt huiselijk?” “Nee”, antwoordde Mischa, “maar dat heeft Laure er wel van gemaakt”.

In de aankondiging van de tentoonstelling Love Among The Artists heeft Prouvost de woorden van Bernard Shaw hergebruikt, waarmee hij zich op de eerste bladzijde van zijn gelijknamige novelle, met ironie verontschuldigt voor zijn omissie te voldoen aan de verwachting van de lezer; een leuke wereld te bieden van aimabele personages en happy endings. Shaw’s Love among the artists gaat over een groep van kunstenaars en hun onvermogen zich te gedragen zoals de gewone burger, omdat kunstenaars (net als Shaw) nou eenmaal anders zijn.  Zo excuseert ook Prouvost zich voor deze tentoonstelling en de kunstenaars die eraan bijdroegen en belooft zij geen happy end, daarmee tevens verwijzend naar het sluiten van het gebouw.De tentoonstelling leek ook te gaan over burgers versus kunstenaars.
Hieronder wat foto’s van wat ik zag en mooi, interessant of grappig vond en wat beelden van het gebouw zelf, dat onderdeel vormde van dit gesamtkunstwerk.

Bij de entree een heel mooi werk van Tom Humphreys. Op meerdere plaatsen heeft hij de tegels in het huis vervangen door een zelfgemaakte tegel

Of emaille kunstwerken gemaakt van oud servies en geplaatst in de ruimte:

Verder een keramiek werk van Giles Round met de grappige titel Sorry, Not So sorry:

In de woonkamer beneden en de gezellige keuken boven werd een video van Ciaran Wood getoond van een groep burgers, zo te zien uit de jaren 70, die zich vermaakt met liederen zingen en stijldansen

De video ademt de sfeer van het huis en de schrootjeswanden en vormde een groot contrast met de video van Laure Prouvost over het opbouwen van deze tentoonstelling, waarin je de kunstenaars op een heel andere manier plezier ziet maken aan de keukentafel van het huis.

Op de achtergrond de video van Ciaran Wood en vooraan de tafel met het zelfgemaakt servies van Julika Gittner, waarop de hapjes tijdens de opening van de tentoonstelling zijn geserveerd en dat in de tuin begraven zal worden als een schat en herinnering aan de tentoonstelling en Walden Affairs.

Op de eerste verdieping, gezien vanuit de gang, een werk van polyether matrasschuim gemaakt door Bettina Buck. Polyether matrassen en schrootjeswanden, die horen bij elkaar.

Op de tweede verdieping verstopt in deze ruimte:

Een ontroerend portret van John Smith over zijn vader. Geprojecteerde Beelden op een scherm, gecombineerd met tekst en geluid. Daarin toont Smith zijn vader als een voorbeeld van de moraal uit de tijd van medio vorige eeuw; spaarzaam en plichtsgetrouw

Ook op de tweede verdieping, een mooie film still van Emily Wardill, afgedrukt op wit katoen met een intrigerend vlekkenpatroon. Het hing daar heel mooi voor de witte afbladderende muur.

Opvallend ook het glas-in-lood raam, vervaardigd in opdracht van Laure Prouvost, omdat zij onder de indruk was van alle glas -en loodramen die zij zag in Den Haag. Volgens Mischa ook een verwijzing naar de op handen zijnde sloop van het gebouw.

Verder zag ik  mooie, ambachtelijk gemaakte fluitjes, die Alex Cecchetti had neergelegd en die als vogelgetjilp klonken, waarmee je zijn tekeningen over wolken, die volgens Cecchetti ook een partituur vormden, kon fluiten. Wonderlijk dat deze fluitjes in omloop zijn, wie maakt en koopt nog van dit soort fluitjes?

De tentoonstelling liet me nadenken over ambacht en hoe snel de brave, spaarzame maatschappij veranderd is in een alles moet kunnen en als het niet meer werkt, gooi ik het weg-maatschappij en ook over de positie van de kunstenaar daarin. Soms denk ik dat wij als kunstenaar helemaal niet meer zo afwijken van de gewone burger, behalve dat we zo hard roepen dat we anders zijn. Misschien zou je juist de Cha Cha Cha moeten gaan leren, liederen gaan zingen met je vrienden, tussen vogels op vogelfluitjes gaan spelen en boeken lezen van Bernard Shaw in moeilijk leesbaar Engels, dingen repareren en Happy Endings creeren .
Ik ben blij dat Laure Prouvost en haar vrienden mij daarover lieten nadenken. Ik ga beginnen met het boek van Shaw, dank je wel Laure Prouvost c.s. en Walden Affairs!