Your Engagement Has Consequences in Billytown
Alles is gesitueerd in een proces-alles is in beweging. Zo begint het essay van Olafur Elliason, dat als uitgangspunt dient voor de tentoonstelling die nu te zien is in Billytown. De tekst lijkt een pleidooi om ons meer bewust te zijn van de tijd en de invloed die dat heeft op onze manier van kijken naar de omgeving en de relaties die we daarin aangaan.
In Billytown zijn zeven kunstenaars te zien die allemaal op zo’n manier werk maken dat juist het proces van het maken van dat werk goed zichtbaar is. Of het werk is de documentatie van een proces wat zich al voltrokken heeft. De tentoonstelling is samengesteld door Cybil Scott (artist in residence bij Billytown) die, behalve dat, ook werk van zichzelf toont en met kunstenaars samenwerkte aan nieuw werk. Als ik Billytown bezoek leidt ze me rond door de tentoonstelling en vertelt me dat ideeën over tijdelijke structuren al een poos aan de basis liggen voor haar eigen werk.
Cybil Scott / Automatic drawings. Foto Cybil Scott
Zo zijn er van haar bijvoorbeeld een aantal kleine metalen etsplaten, waarbij de krassen laten zien op wat voor manier ze haar computermuis heeft bewogen tijdens een bepaalde periode. Maar eigenlijk wil ze in de tijd dat ze in Billytown zit niet alleen maar zelf nieuw werk maken. Liever probeert ze een proces met andere mensen aan te gaan om haar ideeën te delen, wat uiteindelijk geleid heeft tot de tentoonstelling nu.
En hoewel de kunstenaars allemaal op een andere manier met die ideeën omgaan, ziet het er als geheel behoorlijk afgewogen uit. Er is bijna symmetrisch ingericht en kleur komt maar in kleine hoeveelheden voor. Behalve bij de synthersizer met een wirwar van gekleurde kabels van Peter Edwards, die bij de opening een performance deed. Het ding staat, als een herinnering, prominent in het midden van de ruimte. Een soort kansel in een tentoonstelling die daardoor, en door de strikte opstelling, wel wat weg heeft van de inrichting van een kerk.
Overzicht met Wieteke Heldens When will the matter go away. Foto Cybil Scott
Een lange wand wordt in beslag genomen door een werk van Wieteke Heldens die een poging doet om een heel pak stiften helemaal uit te schrijven en tegelijkertijd ook al haar hout en canvas op te maken. Langzaamaan naar achteren toe zie je de kleuren vervagen. Een zelfde soort idee komt van Sevan Garo Nigogosian die een serie gipsen afgietsels toont van een gletsjer die door de tijd heen smelt en waarvan je daardoor dus ook steeds minder ziet. Sterker nog. Waar je in de tentoonstelling nog het afgietsel van ziet, is in het echt zelfs al verdwenen.
Sevan Garo Nigogosian / Glacier Series. Foto Cybil Scott
Vrij acuut wordt het allemaal, als hij dat afgieten nog eens herhaalt, maar dan met delen van het gebouw van Billytown. Want al zie je het misschien op dit moment nog niet, ook dat zit in een proces waarin het langzaam aan het verdwijnen is. De gemeente Den Haag vindt dat er op deze locatie beter appartementen kunnen komen en voor de zomer nog moeten de kunstenaars die er nu hun atelier hebben een andere plek zien te vinden. En is het dus ook gedaan met de tentoonstellingsruimte. Zo vermengt de tentoonstelling zich mooi met het proces van de realiteit, maar wel met een wrange bijsmaak.
De tentoonstelling is nog donderdag, vrijdag en zaterdag te zien met een finnisage op zaterdagavond 10 mei.