The Holls Collective: Time Body Viewer

Het publiek is verwachtingsvol, tientallen ogen speuren de ruimte af. Waar zal het beginnen? Hoe zal het beginnen? Het is 30 november 2013, de performance Time Body Viewer kan elk moment beginnen. Dit vind ik altijd een prachtig moment, vol geladen stilte. De negen leden van The Holls Collective respecteren de door het publiek opgebouwde stilte. De performance begint klein en ingehouden, één voor één zweven ze de ruimte binnen.
Althans zo lijkt het, geruisloos en iconisch als Madonna’s in een klassiek schilderij. De armen tegen het lichaam alsof ze zichzelf nog heel even willen beschermen.
Negen prachtige jonge vrouwen bewegen zich kalm door de ruimte, raken het publiek bijna aan. Of moet ik zeggen, ze komen zo dicht op onze huid dat wij ze aan kunnen raken? De toon is gezet, deze performance zal intensief en intiem zijn. Niet alleen zij zijn kwetsbaar, het publiek is dat ook.

Zij spreken met elkaar een taal die het publiek nog niet kent, aan ons de taak daar grip op te krijgen en hen te observeren voorbij de schoonheid. Met handbewegingen en klanken wenken zij elkaar en ontstaat er beweging door de ruimte. Soms letterlijk doordat ze zich verplaatsen, soms bewegen alleen hun ogen. Ze kijken dan opeens iemand in het publiek recht aan, ik zie die mensen lichtjes schrikken. Het publiek heeft nog behoefte om wat afstand te houden, wil nog wat langer veilig observeren maar The Holls gaan niet mee in de wensen van het publiek, de regie ligt overduidelijk bij hen en wij, de toeschouwers, mogen vooral niet in onze comfortzone blijven.

Het geluid neemt toe en de klanken laten zich slecht onderscheiden. Ik krijg de associatie dat elk lid van The Holls zijn eigen geluid heeft en dat naarmate zij meer gaan bewegen de kakofonie aan geluid toeneemt doordat de negen geluiden in elkaar verweven worden. Maar dan is daar opeens een claxon en het geluid van een brommer en in mijn hoofd beland ik met een schop op straat. Niets is wat het lijkt in deze performance. Je denkt een draadje te hebben gevonden en je begint met ontrafelen, om vervolgens je idee drastisch te moeten bijstellen.
Terwijl je hoofd overuren maakt, kijk je je ogen uit. Soms volgde ik één vrouw een tijdje, wat  betekende dat ik de andere acht niet meer kon volgen. Opeens zie ik kleur ontstaan, waar de kleuren vandaan komen is me ontgaan, ik keek waarschijnlijk net de verkeerde kant op. Maar The Holls zullen het zo gewild hebben en er zeer tevreden mee zijn dat ik u hier slechts een fragment van de performance uit de doeken kan doen, deze performance laat zich niet in mijn (beperkte) kijkkader dwingen.

Ga dus vooral zelf kijken, en neem weer een hele andere performance waar dan ik deed. Maar laat u net als ik betoveren door negen feeërieke vrouwen, aanzwellende geluiden en uiteindelijk zal blijken dat alles gekleurd is. 

The Holls Collective: Time Body Viewer, 30 november 2013
Kunstruimte Kadmium, Delft