Geestverwanten

De vraag is interessant: wie zijn je geestverwanten? En het is ook interessant die vraag aan kunstenaars te stellen. Het kan hele mooie antwoorden opleveren.
Helaas is dat bij de tentoonstelling Compaňeros in Pulchri niet gelukt. Wil zo’n vraag een kwalitatief goede tentoonstelling opleveren dan is meer regie nodig.

De leden van Pulchri kregen het verzoek om een deel van een wand te huren en geestverwanten uit te nodigen met hen te exposeren. Dat mochten ook niet-leden zijn.
Dat geestverwantschap werd heel verschillend door de deelnemende leden  geïnterpreteerd: men nodigde andere kunstenaars uit omdat men in het zelfde ateliercomplex werkt of omdat ze vaker samen exposeren.
Niet het eerste waar ik aan denk bij geestverwantschap tussen kunstenaars. Ik zag soms trouwens meer familieverwantschap dan geestverwantschap.

Het levert een tentoonstelling op die nogal willekeurig is. Ik snap heel goed dat het lastig om steeds opnieuw een tentoonstelling te bedenken waar (veel) leden aan deel kunnen nemen. En ik snap ook dat de diversiteit tussen de kunstwerken dan enorm groot is, de tentoonstelling is afhankelijk van de leden die een deel van een wand willen huren.
Soms slaagt een opzet wel,  in dit geval niet. De tentoonstellingscommissie had strakker regie moeten voeren en voorwaarden moeten stellen aan deelname. Zoals een fatsoenlijke toelichting op het geestverwantschap want: Boxing, Ballot & Rock ‘n’ roll als verklaring voor het geestelijk verwantschap tussen Gerwin Botterhuis en Sarina Missot volstaat niet echt. Beetje onbevredigend zelfs. En dan heb ik ook nog de indruk dat er een tikfout in staat….

Gerwin Botterhuis en Sarina Missot

Hoe meer toelichtingen ik las, hoe meer ik een strakke hand van de tentoonstellingscommissie nodig achtte. Bijvoorbeeld deze omschrijving van het geestverwantschap tussen Edith Sont en Martie van der Loo, slaat volkomen de plank mis:
” We hebben in Spanje en Nederland samen geëxposeerd. Centraal hangen we een grote tekening van het Vondelpark in Amsterdam op Koninginnedag met daar omheen in baksteen uitgehakte figuren die aan de muur worden bevestigd, zodat er een relatie ontstaat met het getekende beeld. De twee disciplines accentueren elkaar.”

Edith Sont en Martie van der Loo

Jan Radersma en Miranda Vissers hebben het ietsje beter begrepen: ” Al schilderend geven we natuurervaringen weer. De dragers waarop we werken zijn een belangrijk onderdeel van het werk, stukken hout, afvalplankjes en karton, die veelal worden gevonden, meegenomen en gebruikt. Zoveel overeenkomsten, maar juist de verschillen maken de samenwerking boeiend. Companeros, vanuit het zuiden, waar we wonen en werken weer even terug in Den Haag.”

Jan Radersma en Miranda Vissers

Ik sprak op de valreep nog een vrouw die de companeros was van haar man. Hij is lid, zij niet. Ze wonen in Friesland. Op mijn vraag waarom ze meedeed antwoordde ze dat ze het zo leuk vond haar werk in Den Haag te laten zien. Ze ziet haar man zeker als geestverwant want ze praten samen veel over kunst. Ze wil ook wel lid worden, denkt ze. Dan exposeert ze tenminste nog eens, gaf ze als motivatie.

Kom op, tentoonstellingscommissie, de lat mag best wat hoger!

Maar ik klaag niet alleen maar. Later deze week plaats ik nog een blog over Justin Wijers die momenteel ook bij Pulchri exposeert. Ik gaf zijn tentoonstelling ook al als weekendtip, en het was de reden dat ik afgelopen zaterdag naar Pulchri toog. Companeros pikte ik even mee, zogezegd.
De tekeningen van Justin Wijers zijn prachtig, en het hangt er mooi. De complimenten komen er aan, nog een paar dagen geduld.