En nu? Janneke Hopman
En nu? was vorig jaar een goed gelezen rubriek. Dus ook dit jaar vraagt Jegens aan enkele recent afgestudeerde kunstenaars aan de KABK wat hun plannen zijn.
Vandaag in deze zomerrubriek: Janneke Hopman
Na het afbreken van het eindexamen ben ik dezelfde avond in de nachttrein naar Kiev gestapt, om me eindelijk weer eens te verlustigen aan het reizen in een trein, het gadeslaan van een andere cultuur, en het vaststellen dat iedereen er nog steeds wat van probeert te maken. Dat is precies waar mijn werk over gaat namelijk. Kiev zit er vol mee: de openluchtsportschool gemaakt van oude tankonderdelen, het naaktstrand waar oudere mannen en vrouwen komen voor hun vroege ochtendduik en waar ze staand in de ochtendzon opdrogen, de zielige bomenaanplant in het park van Sjevtsjenko. Ik heb weer bergen materiaal om mee door te werken.
Maar ik wil wel samen met anderen doorwerken. Als er een kunstenaarscollectief is waar ik me een beetje verwant mee voel, dan sluit ik me daar graag bij aan. Want alleen is ook maar alleen. Als er ineens niemand meer om me heen loopt, kon het wel eens behoorlijk saai worden. Ik wil andermans mening blijven horen, en mensen aan het werk zien zijn. Het zou ideaal zijn als ik in de buurt ook een werkplaats vind waar ik door kan gaan met het uitzoeken van ambachten die ik nooit geleerd heb: houtbewerking, metselen, boekdrukkunst. En een praktische atelierruimte ga ik ook vinden, waarschijnlijk gratis, want wie wil er nu geen volledig autonome, zeer gezellige en toch fluisterstille kunstenares in zijn leegstaande pand?
Ik wil nu ik afgestudeerd ben graag tentoonstellingen blijven organiseren met een groep klasgenoten met wie ik dat al eerder heb gedaan. Je moet zelf zorgen dat mensen je werk zien, vind ik. Als iemand je ergens voor uitnodigt is dat heel leuk, maar op de momenten dat je even niet geboekt bent voor een solo in het MoMa kun je ook zelf een plek regelen. Dan houd je zelf de touwtjes in handen, dat is een voordeel. Maar misschien denkt iedere pas afgestudeerde kunstenaar dat, en piep ik over een jaar wel anders.
“dat je dan toch dat stukje woede voelt die niemand snapt”
Er zijn heel veel initiatieven van kunstenaars of kunstgenaarscollectieven waar ik deel van zou willen uitmaken. De Haarlemse Lente is bijvoorbeeld een evenement waar ik komend jaar graag aan mee zou willen doen. Op wat voor manier weet ik nog niet, maar dat komt misschien als ik dat kunstenaarscollectief heb opgesnord. In de tussentijd ga ik mijn tijdschrift Daarenboven verveelvoudigen. Dat was mijn eindexamenscriptie, maar omdat er meer mensen in geïnteresseerd waren dan ik had verwacht, maak ik er nu een wat grotere oplage van. En ik ben bezig met een fotoboekje. Er zijn zoveel interessante dingen dat het altijd weer lastig is om te kiezen wat er nu gemaakt moet worden. Maar daar kom ik wel uit.