Weekendtip #57

Met terugwerkende kracht is de tip dit weekend natuurlijk Hoogtij #33, de culturele route langs kunstenaarsinitiatieven, galeries en kunstinstellingen in Den Haag. Helaas was uw redacteur te druk met het bezoeken van Hoogtij zelf om er een stukje voor u over te schrijven. De kunststudenten die het initiatief In Your Living Room organiseren toonden een “vloeibare poster” van student grafisch ontwerpen Gilles de Brock. Deze poster toonde video’s, afbeeldingen en teksten die met een computerprogramma live van internet worden gestreamed. Quartair liet de bezoekers live tekeningen maken die ter plekke werden geëxposeerd en uw teken-schuwe redacteur maakte zich dan ook snel uit de voeten.

Wel heeft zich (godzijdank) een nieuwe Weekendtip aangediend, de finissage van Capriccio in JCA DE KOK deze zondag.
Het idee voor Capriccio komt van kunstenaar Pim Voorneman. De naam komt van een opera van Richard Strauss, die gaat over de liefde voor en keuze tussen woord en muziek. In deze Capriccio gaat het in plaats van woord over beeld en muziek. Voorneman heeft tien andere kunstenaars uitgenodigd die muziek hebben uitgekozen die passen bij het getoonde werk. De nummers zijn op een mp3speler met koptelefoon te beluisteren, je loopt dus voor je gevoel geïsoleerd rond, wat de concentratie vergroot. De combinatie van muziek en beeld levert verrassende nieuwe interpretaties op. Door de marimba’s van Steve Reich maken je ogen constant een dansje tussen de tekeningen van Nishiko. Ongeveer hetzelfde gebeurt met het werk van Miranda Meijer, je hersenen zoeken een sequentie of misschien wel narratief  en komen door het ritme in beeld en muziek in een soort patroon terecht. Haar tekeningen van kleine blokhuisjes in combinatie met muziek van Pentaphobe zorgden bij mij voor een claustrofobische ervaring, maar misschien dat het bij een ander een groot gevoel van rust teweeg zou kunnen brengen.

Ik was onder de indruk van het werk What requires waiting and what waiting awaits van Astrid Nobel. Dit is een meer fysiek werk in de vorm een witgeverfd bureautje waarin twee foto’s van de zee te zien zijn. Ondertussen hoorde ik het nummer Push the Sky Away van Nick Cave & The Bad Seeds. De combinatie met muziek en tweedimensionaal beeld is een bekende voor ons in de vorm van film en televisie. De combinatie van muziek en object werkt vervreemdender, je verandert zelf in een fysieke deelnemer. In mijn geval zorgde dat voor een verpletterende ervaring, zoals ik dat niet vaak meemaak.

Capriccio
JCA DE KOK
Finissage zondag 2 juni: muzieksalon met inleiding door Michael van Hoogenhuyze, aanvang 16 uur
Een tentoonstelling van Pim Voorneman