Hoogtij # 32: Martijn Grooten

Als de trams 2,3,4 en 6 met zoveel vertraging rijden dat je maar besluit te gaan lopen naar de stad, is dat niet echt een heel goed begin van deze Hoogtij. Gelukkig wordt dit ruimschoots goedgemaakt door de dingen die er te zien zijn op de rondleiding die Esther Didden (van Jegens & Tevens) deze avond geeft. Na met iets vertraging aangekomen te zijn bij Gemak, waar Esther een korte introductie geeft, vertrekken we naar galerie Maurits van der Laar.

Nour-Eddine Jarram. zonder titel, pastel on paper, 50 x 60 cm

Maurits vertelt (half grappend) dat hij wel eens de tekengalerie van Den Haag genoemd wordt en toont dan ook inderdaad, op niet al te groot formaat, werk op papier van drie kunstenaars. Erik Pape maakte aquarellen in sferische grijstinten van de plek in Parijs waar de metro boven de grond komt. Alleen nog herkenbaar aan de zuilen die door druipers heen schijnen. Elk jaar gaat hij terug met een schetsboek om daar ter plekke tekeningen te maken. En nu dus op groter formaat overgezet. Met dezelfde directheid als de schetsen in het boek. Tegenover zijn werk hangt dat van Robine Clignett. Zij heeft verschillende boeken uitgegeven die allemaal één bepaalde kleur behandelen. In de werken die hier hangen lijkt het ook vooral over de kleuren te gaan. Met een glooiende lijn wordt een vel opgedeeld in twee verschillende kleurvlakken die een abstract landschap vormen. Niet naar de waarneming maar eerder iets wat lijkt te gaan over hoe de ene kleur zich tot de andere verhoudt. Veel figuratiever is het werk van Nour Eddine Jarram. Maar ook hier speelt kleur een grote rol. Hij schildert regelmatig onderwerpen die uit de westerse kunstgeschiedenis komen maar gebruikt daar dan toch meer verzadigde en oosterse kleuren voor. Soms lijken zijn tekeningen donkere mysterieuze voorstellingen maar dan duikt toch opeens een bellen blazend skelet op wat het allemaal een wat humoristischere toon geeft.

werk van Robine Clignett

Door naar Nouvelles Images waar Michael Tedja (die nu ook bij het Cobra Museum een grote tentoonstelling heeft) en Toon Teeken werk tentoonstellen waarbij vooral assemblage de grote overeenkomst in hun werk lijkt te zijn. Beide maken ze beelden die weer bestaan uit meerdere al dan niet bestaande beelden. Bij Toon Teeken worden ze dan wel een schilderij waar overigens net zo makkelijk Simone Weil naast Amy Winehouse hangt. Bij Michael Tedja komen ook echte fietswielen of T-shirts terug in zijn schilderijen. Bij de tentoonstelling is mooi gebruikt gemaakt van de enorme ruimte (600m3) die de galerie heeft. Ondanks die oppervlakte wordt het nergens leeg en krijgen tegelijkertijd de werken de ruimte. Ook af en toe om een hoekje of in het trapgat. Op de 1^e verdieping Joost van de Toorn die kleine bronzen beelden laat zien die ik vooral kende van foto’s. Toch goed om eens in het echt te zien. Ze worden gecombineerd met schilderijen van Roland Berning wat af een toe absurde combinaties oplevert zoals een beeldje van Hitler als tuinsproeier met een schilderij getiteld Zombie Hippie als achtergrond. Vanwege de bijna museale ruimtes veel te veel om allemaal tijdens Hoogtij te zien maar gelukkig nog open tot begin april.

Toon Teeken, installatieoverzicht

Joost van der Toorn en Roland Berning

Van daar uit naar Galerie Vonkel waar ik het werk van een oud-academiegenoot tegenkom. Alex Baams is, een jaar voor mij, in 2011 afgestudeerd aan de St. Joost academie in Den Bosch. Bij Vonkel laat hij het resultaat zien van een project waar hij al meer dan een jaar mee bezig is. Elke keer als hij iets op Facebook wil plaatsen, maakt hij van de foto die er anders op zou komen, een schilderijtje. Dat wordt dan geplaatst met een begeleidend tekstje wat in de tentoonstelling als titel van dat werk fungeert. Hij wil hiermee onderzoeken wat voor nut het nog heeft om op een documentaire manier te schilderen. En wat dan het verschil is tussen het schilderij en de foto. Iemand zei ooit dat fotografen eigenlijk luie schilders zijn. Los van of dit waar is ,vraag ik me af of dit ook omgedraaid kan worden en je dan kunt zeggen dat schilders als Baams eigenlijk nogal actieve fotografen zijn? Wat in ieder geval opvalt is dat de banaalheid van de onderwerpen (“kijk , nieuwe schoenen”) in tegenspraak lijkt te zijn met de fijnzinnigheid waarmee de schilderijen zijn gemaakt. Alleen al door op een dergelijke manier met zijn onderwerpen om te gaan voegt hij natuurlijk wel iets toe aan het gebruikelijke snapshot op Facebook. Misschien wel, vooral tijd en aandacht, om te kijken naar de wereld die hem omringt vol stukken fruit en kopjes, pluggen en verkreukelde enveloppen.

werk van Alex Baams

Na al dit “platte” werk in galeries iets van een totaal andere orde. Na een flinke speurtocht in de regen aangekomen in een steeg waar Refunc met ballonen, ventilatoren en stroboscooplichten een installatie gemaakt heeft. Eerst in de steeg zelf gekeken maar vanaf de buitenkant eigenlijk nog beter om te zien. Door de spionnetjes in de deur wordt met een paar simpele middelen een wervelend spektakel van licht en beweging zichtbaar. Speciaal gemaakt voor Hoogtij en dus niet meer te zien. Wel staat er nog op de website van Refunc een filmpje.

installatie bij Refunc

We sluiten af terug bij Gemak waar, omdat Hoogtij samenvalt met Internationale Vrouwendag, de tentoonstelling “Zijbeelden”  is geopend. Marie Jeanne de Rooij, directeur van Gemak, vertelt over de kunstenaars Guda Koster, Juuke Schoorl en Claudie de Cleen. Dat ze misschien niet perse werk maken wat gaat over vrouwelijkheid. Misschien, wel meer dan dat, over de aangeklede mens. Verzadigt van alles wat er hiervoor al bezocht is komt er al niet zo heel veel meer binnen. Gelukkig kunnen we hier nog een keer terug en vertelt Marie Jeanne ook over het “Zijprogramma” wat er nog aan zit te komen met lezingen en films in de aankomende anderhalve maand. Nog iets om naar uit te kijken na een geslaagde Hoogtij.