Avondje Bogaert & Koolhaas

Dinsdagavond 5 maart organiseerde Platform 57 een rondleiding door de installatie The Apartment van Maurice Bogaert. Aansluitend konden de bezoekers naar het Filmhuis in Theater Dakota voor de vertoning van ‘Koolhaas, houselife‘.

Het was druk die dinsdagavond. Zeker 50 mensen waren op dit unieke evenement afgekomen.
Met de installatie The Apartment won Bogaert in 2011 de BNG Workspace projectprijs. Het begon allemaal met zijn wens een remake te maken van een film en de sets zodanig te vervormen dat je de film in een shot kan opnemen. Bogaert begon met een remake van Onderweg naar morgen, de laatste aflevering van een seizoen (die is vast heel saai dacht hij, vol cliffhangers zodat je na de zomer weer gaat kijken). Hij wilde meer inzicht krijgen in hoe monteren werkt. Hij bouwde de sets na en filmde de scenes net als in de originele versie. Uiteindelijk kostte het hem een jaar om te maken.

The Apartment is gebaseerd op de cameravoering van de openingsscène van de film Repulsion van Roman Polanski. Het werk is eigenlijk een aaneenschakeling van maquettes waar je als bezoeker doorheen kunt lopen. Als bezoeker bevindt je je dan in camerapositie. Jouw ooghoogte is camerahoogte.

Daarna, zeer goed gekozen, de film ‘Koolhaas, houselife’. In de buurt van Bordeaux, Frankrijk realiseerde Rem Koolhaas een villa (1998). In de film zien we dit huis door de ogen van Guadelupe, de huishoudster.

De openingsscène is geweldig. Midden in het huis bevindt zich een lift, geen afgesloten cabine maar een podium dat van boven naar beneden kan zakken. Aan de zijkant van dit liftpodium bevindt zich de boekenkast. Langzaamaan zien we Guadelupe naar boven ‘liften’ met al haar schoonmaakspullen. Als kijker weet je direct: dit is een heel bijzonder huis.

Maison a Floirac, over dit huis gaat de film

We zien Guadelupe zwoegen en zuchten. Met de stofzuiger een smalle draaitrap op, gaat net. Monsieur en madame hebben gescheiden slaapkamers, zo vertelt ze tussen neus en lippen door. Monsieur, zo blijkt, is invalide. Sindsdien lacht madame nog wel maar anders en minder. Monsieur krijgen we niet te zien, in de slotscène doet madame de gordijnen dicht. We zien een glimp van haar.

Guadelupe draait een raam open, wat volgt is een riant uitzicht op Bordeaux

Schrikken is het fragment waarin het keihard regent. Het water dendert naar binnen. Overal staan teiltjes, emmers en bekers. Er is acute nood als het ook begint te lekken boven de televisie. Guadelupe zucht nog maar eens. Het huis is haar sowieso te grijs, ze had er voor bedankt, vertelt ze.
Er is veel mis met het huis. Er komen glazenwassers en klusjesmannen voorbij. De klusjesmannen laten weten dat het huis, nu het er net meer dan 10 jaar staat, flink geld zal gaan kosten aan onderhoud e.d. In Frankrijk is er blijkbaar een subsidie voor onderhoud aan huizen tot 10 jaar. Men lacht wat en gaat weer aan het werk. Het huis is een non stop project.