Ciao T #3

Dit is het derde en laatste deel van een kleine serie over het werk van Ton van Kints.

Atelier Ton van Kints. Foto: Ed Jansen

Galeriehoudster Catalijn Ramakers startte in 1994 haar galerie aan de Toussaintkade. Zij verzamelde toen al werk van Ton. Niet vreemd dus dat hij op haar wenslijstje stond om tentoon te stellen in haar gloednieuwe galerie. En op dat wenslijstje staat Ton nog steeds.
Inmiddels heeft ze zo’n 20 werken van hem. Ze is gaan terugverzamelen, zoals ze dat zelf noemt; werk aankopen terug in de tijd.
Ze is er duidelijk over; ze stelt werk tentoon waar ze enthousiast over is, werk dat bij haar past. Ze is een alleseter, heeft uiteenlopende voorkeuren en heel minimaal werk, zoals dat van Ton, hoort daar bij. Ze vindt het een mooi statement; kapot maken en vervolgens zichtbaar repareren. Dat maakt zijn werk kwetsbaar en robuust tegelijk.

Als ik na een bezoek aan de galerie bij Ton in zijn atelier arriveer, wil hij benadrukken dat de waardering twee kanten opwerkt. “Een galeriehouder die je ontwikkeling volgt, je werk koestert, begrijpt en aanvoelt is enorm belangrijk”. Ton schuwt de vergelijking met een huwelijk niet, vertrouwen is namelijk cruciaal benadrukt hij. “Als kunstenaar wil je diepte bereiken in je contact, in je relatie. Dat is tussen ons gelukt”.

Ik vertel Ton dat ik meerdere pogingen ondernam in de galerie om een werk van hem te fotograferen, het lukte me maar niet, ik zag steeds mezelf in het beeld terug. Daarna las ik de titel van het werk: ‘Dit is geen reflectie’. Ik zei dat ik hardop moest lachen en me als toeschouwer erg voorspelbaar voelde.
Het werk van Ton van Kints vind ik bijzonder mede vanwege zijn liefde en aandacht voor titels. Daarnaast hing het in Galerie Ramakers prachtig. Als iedereen zijn vak verstaat, word je als toeschouwer ontzettend beloond (voorspelbaar zijn neem ik dan graag op de koop toe).