All you need is time

In Uhm zag ik een prachtig videowerk van Floris Schäfer, getiteld ‘All you need is time’. Ook dit werk is onderdeel van het project Mourning Papers, net als het werk van Maite Louisa dat ik twee dagen eerder hier liet zien.

Schäfer zet me eerst op het verkeerde been. Ik herken onmiddellijk de plek waar zijn video is opgenomen; de overbekende, door miljoenen mensen bezochte en gefotografeerde Eiffeltoren.
Schäfer benadrukt echter niet de oh en ah momenten maar de –wat ik dan maar noem – grijze momenten. Hier bedoel ik mee de momenten dat je goed op het verkeer let omdat je wilt oversteken, in je tas kijkt of je portemonnee er nog wel in zit, een net ontvangen sms laat lezen aan een vriendin. Momenten die er op elke plek waar ook ter wereld zijn, vrijwel gedachteloos. Hoezo Eiffeltoren.  
Je gaapt wat, ergert je aan iemand die bijna tegen je aanloopt, je vraagt je af of de cola hier duur is. Nonchalante momenten, ondefinieerbare momenten terwijl men misschien wel uren in een vliegtuig heeft gezeten om de Eiffeltoren dan eindelijk eens te zien. Maar ach, misschien is men hier ook al voor de tiende keer. Wie zal het zeggen. Het doet er niet toe, lijkt Schäfer te suggereren. Nee, dat stel ik verkeerd: zijn werk laat mij denken dat het er niet toe doet. Montaigne schreef vele eeuwen eerder: “De mens is gelijk een zandkorrel op een oneindig strand”. Is dat erg? Welnee, tot ik me realiseer dat het ook voor mijn dierbaren geldt.

Dan verandert er iets. De video versnelt, de mensen en het verkeer worden vegen van kleur en verworden van flarden tot mist. Ze verdwijnen langzaam, net als de Eiffeltoren.
Ach, het enige wat een mens nodig heeft, is tijd. Ik knoop het nog maar eens in mijn oren. Het is iets wat ik makkelijk vergeet.

All you need is time, videostill