Op De Vulkaan Festival – 17 en 18 mei 2014
Een dagje vulkaniseren op Noordwal 117
Van onze nieuwe aanwinst Hanna de Haan
Vulkanen, ik heb er alleen over gehoord. Ze ontstaan als twee aardplaten met elkaar botsen, de ene onder de andere schuift, smelt en met geweld dwars door de plaat erboven breekt. Soms zijn ze dood of slapen ze alleen, om vervolgens onverwacht tot uitbarsting te komen. Je weet het bij een vulkaan nooit helemaal zeker. En op een vulkaan al helemaal niet, want hoe gaat het gebeuren en waarom en wat eigenlijk precies? Met deze vragen in mijn hoofd fiets naar Noordwal 117, om de eerste dag van het tweedaagse Festival Op de Vulkaan te beleven.
Op de vulkaan. Anke van den Berg (foto)
Daar aangekomen heerst een ongevaarlijke drukte en blijkt de hitte plaats te hebben gemaakt voor een laagje vruchtbare vulkanische lava van kunst, politiek, muziek, maatschappij, dans, lekker eten en Binckse belofte. Deze broedplaats leeft. Verschillende ideeën, vragen, frustraties, utopieën en idealen rondom het thema rijkdom hebben elkaar hier ontmoet en blijken in een paar weken tijd de vorm te hebben aangenomen van een compleet festival. Een festival waarbij alles draait om nieuwe verbindingen en mogelijkheden, wanneer rijkdom vulkaniseert en toegankelijk wordt gemaakt voor iedereen. Met in de hal kunstwerken rondom het thema rijkdom en in verschillende ruimtes lezingen, waarin wordt gesproken over een nieuw economisch systeem; een nieuwe tijd waarin uitwisselen, delen, verbinden en samenwerken centraal staan.
Maar is dit alles niet een beetje te idealistisch en makkelijker gezegd dan gedaan; rijkdom voor iedereen en samen zullen we alles delen? Want wat is rijkdom eigenlijk en hoe kan er gedeeld worden als degene die iets te delen heeft daarover te onzeker is om het te kunnen delen of als degene die iets nodig heeft zich teveel schaamt om hulp te vragen?
Ja, inderdaad, misschien idealistisch, maar waarom ook niet? Hier op de Noordwal bestaat het vandaag; een plek vol rijkdom aan mensen die iets te delen hebben en doen waar ze goed in zijn. En op de vulkaan blijkt angst geen optie, want niemand weet het hier helemaal zeker. Hier wordt gewoon gedeeld, omdat dit een plek is waar iets nieuws kan ontstaan.
Onder de grote kastanjeboom in de prachtige achtertuin probeer ik van oud afgedankt apparatuur een volledig eerlijke claxon in elkaar te zetten. Helaas, het lukt niet. Het enige dat ik hoor, als ik de hoorn, waaraan ik een ballon heb bevestigd, dicht tegen mijn oor houd, is de zee. Dit is typisch een geval waarbij ik opeens erg fan begin te worden van een ‘oui’-share economy.