Faraway So Close!
Afgelopen vrijdag fietste ik in mijn regenpak, want het stortregende, naar West. Nadat ik mijn regenpak met moeite uit had gekregen stond ik in de installatie van Arin Rungjang (1975, Thailand). Daar kreeg ik in een korte introductie te horen dat de tentoonstelling één grote installatie is, dat er tijdens de opening karaoke werd gezongen en dat ik dat, als ik dat wilde, nu ook nog kon doen en dat de foto’s op de muur details zijn van de slideshow op de vloer. Ook kreeg ik warme thee.
De gehele installatie is verdeeld door de drie ruimtes van de galerie. De projectruimte, waar erotische scènes uit Thaise films worden getoond, de grote woonkamer met onder andere karaoke muziek en de kleine ruimte met verschillende media. Dit gesamtkunstwerk heeft de geschiedenis van Rungjang’s vaderland tijdens de koude oorlog als overkoepeld thema.
Overzicht van de expositie – foto door Jhoeko
Overzicht van de expositie – foto door Jhoeko
In de grote woonkamer heeft de kunstenaar verschillende objecten geplaatst die in een woonkamer thuishoren zoals een tv, banken, tapijt, foto’s aan de muur, kussens en kamerschermen. De ruimte van de galerie zelf suggereert dat het vroeger een woonkamer is geweest. Op die manier passen de meubels goed in de ruimte. Ondanks dat Rungjang huiselijke meubels heeft gebruikt is het gevoel van een warm thuis niet aanwezig. Later kwam ik erachter dat de tl-buizen aan het plafond niet alleen voor licht zorgen maar een groot onderdeel zijn van de installatie. Zij zorgen voor de koude en felle sfeer.
Overzicht van de expositie – foto Dóra Benyó
Overzicht van de expositie – foto door Dóra Benyó
Overzicht van de expositie – foto door Jhoeko
In dezelfde woonkamer is een installatie op de vloer te vinden. Deze installatie bevat twee Perzische tapijten waarop zitkussens liggen. Op het tapijt is een lcd scherm geplaatst waar shockerende foto’s van verschillende oorlogsgebieden als slideshow voorbij komen. Deze foto’s zijn ingezonden door meerdere kunstenaars, die zelf uit oorlogsgebieden komen. Men ziet veel oorlogsbeelden in de krant, op het nieuws en internet. Maar deze foto’s shockeren zo erg dat je er bij het kijken misselijk van wordt. Oorlog is in de beeldende kunst geen onbekend onderwerp en het word vaak in de media besproken. Daarom is het moeilijk om er een eigen draai aan te geven, toch vind ik dat het Rungjang is gelukt. De verschrikkelijke beelden terwijl je op een tapijt in de midden van de kamer zit en je de karaoke muziek op achtergrond hoort creëeren een contrast. Het wordt bijna ironisch.
Overzicht van de expositie – foto door Jhoeko
Het werk wat mij het meest heeft geraakt is de video in de kleinere ruimte. Op de video is een idyllische zonsondergang in de zee te zien vanaf een bergtop. Terwijl dit te zien is hoor je twee gesprekken tussen twee Thaise mannen.
Uit het eerste gesprek blijkt dat de twee mannen net zijn gevlucht en nu ergens onderduiken. In poëtische taal vragen ze zich af of de wereld een verschrikkelijke plek is of niet. De ene man vertelt een verhaal over een wraakactie uit zijn jeugd. Op zijn verjaardag werd zijn taart vernield. Hij beschuldigde de rattenfamilie die in hun woning leefden en besloot ze te vergiftigen. Nadat hij de familie dood aantrof begon hij te twijfelen of zij werkelijk de schuldigen waren. Hij had geen bewijs en zijn broertje had het ook kunnen doen. Later besefte hij dat hij iemand wilde beschuldigen voor de actie, het maakte hem op dat moment niet maar uit wie de dader was. Terwijl ik ratten afschuwelijke dieren vind krijg ik tijdens het luisteren naar dit verhaal toch medelijden met deze dieren. Naar mijn idee is dit verhaal een metafoor voor oorlog. Maar daarnaast gaat het ook over menselijk gedrag, namelijk onze egoïstische en donkere kant. Hoe je je kan gedragen, hoe je jezelf kan laten gaan, wanneer je iets verliest wat je heel graag had willen hebben.
Het tweede dialoog gaat over twee mannen die eerst met elkaar beginnen te flirten en daarna seks hebben. Deze conversatie is erg droog, ze vertalen hun daden letterlijk in woorden.
Overzicht van de expositie – foto door Dóra Benyó
Het beeld op de tv verandert niet. De zonsondergang is als het ware de eeuwigheid, een utopie. De natuur die altijd esthetisch blijft. Toch verandert de betekenis van het beeld door het horen van de twee verhalen. Bij het eerste gesprek straalt het beeld verlangen en geborgenheid uit. Het zou de ideale wereld kunnen zijn waarover ze filosoferen. Als de twee mannen daadwerkelijk gevlucht zijn dan kunnen ze zich daar hopelijk veilig voelen.
In het tweede verhaal geeft het beeld mij het gevoel dat ook deze mannen gevlucht zijn, maar vanwege hele andere redenen. Hier associeer ik het landschap eerder met vieze mannetjes in het bos die het stiekem met elkaar willen doen. Het poëtische wat ik tijdens het eerste verhaal ervaar wordt hier door de droogheid van de tekst compleet verstoord. Ik krijg bijna een grijns op mijn gezicht vanwege het Thaise gekreun.
Overzicht van de expositie – foto door Dóra Benyó
Aan de ene kant suggereert de tentoonstelling intimiteit en wordt je als toeschouwer geraakt maar aan de andere kant is er grote afstandelijkheid te voelen.
Ik had constant een extract and release gevoel. De kunstenaar wil dat je comfortabel op een kussen of een bank zit en gebruikt veel poëtische elementen maar tegelijkertijd zorgt hij voor fel licht, heftige beelden en vervelende karaoke muziek. Daarom bleef ik steeds tussen de grens van concept en vorm hangen. Honderd procent meegesleurd worden in het werk lukt niet, maar het laat me ook zeker niet koud. Daarom vertaalt de titel Faraway So Close! precies wat de expositie is.
De tentoonstelling is nog t/m 25 mei te zien.
Faraway So Close!
Arin Rungjang
West
Groenwegje 136 te Den Haag.