Hoogtij # 32: Ingrid Fijen

Nour-Eddine Jarram, zonder titel, 1993

Zondag 10 maart sloot de tentoonstelling van Robine Clignett, Nour-Eddine Jarram en Erik Pape; tekeningen, werk op papier bij Galerie Maurits van der Laar. Nog net tijdens Hoogtij #32, op vrijdagavond 8 maart heb ik de werken van deze drie kunstenaars kunnen bekijken. Onder leiding van Esther Didden en tezamen met 5 bloggers in spe brachten wij een bezoek aan deze galerie.

Tot mijn grote verrassing werd ik daar geconfronteerd met twee kunstenaars die ik al kende van jaren her. Ik werd enigszins teruggeslingerd in de tijd toen ik net na mijn studie Kunstgeschiedenis ging werken in de kunstuitleen van Delft. Ik maakte daar kennis met de collectie van de uitleen waarin werk vertegenwoordigd was van Nour-Eddine Jarram en Erik Pape.

In één van de grafiekmappen die toentertijd door de Federatie Kunstuitleen werd aangeboden zat een litho die mij altijd gefascineerd heeft. Deze litho was van Nour-Eddine Jarram. Wat mij erin boeide waren de prachtige heldere kleuren roze en blauw en de wonderlijke verweving van een landschap met rondhuppelende konijntjes, juichende mensen en dreigende wolken met een silhouet van een vrouwfiguur. Waarom combineerde de kunstenaar deze beelden? Wat een wonderlijk kleurgebruik? Hier moest ik meer van weten.

Nu jaren later word ik via een grote pasteltekening, van de van oorsprong Marokkaanse kunstenaar Jarram, meegenomen naar de Gouden Eeuw. De tekening verwijst naar een schilderij dat zich even verderop in Den Haag in het Mauritshuis bevindt: het portret van Aletta Hanemans. Het portret is geschilderd door Frans Hals, misschien wel de beste portretschilder van de Gouden Eeuw, die de grote gave had om mensen zeer levensecht en trots weer te geven.

Frans Hals, portret Aletta Hanemans, 1625

Nour-Eddine Jarram, L ‘age d‘ or, 2011

Jarram zet het portret van deze jonge dame geheel om naar eigen hand. Aletta wordt gesluierd door meerdere tekenlagen waardoor we haar gelaat, naar Oosterse traditie, niet gewaar worden. Ze wordt weergegeven door zijn bijzonder gevoel voor stoffelijkheid en kleur; kortom in het handschrift van Nour-Eddine Jarram.

Met het beeld van de Aletta van Jarram in mijn hoofd kan ik niet wachten tot het Mauritshuis weer geopend is.

Natuurlijk was er werk van de Delftse meester Erik Pape in de collectie van de kunstuitleen. Naar ik mij herinner grote doeken uit de jaren tachtig die ook toen al de Parijse omgeving als onderwerp hadden. Ook zeer helder staat mij de potloodtekening Place de la Concorde uit 1981 voor de geest waarin Pape met ferme blauwe en witte potloodstrepen de spuitende fontein neer zette.

Al jaren zoekt hij zijn inspiratie in Parijs. Tijdens ons bezoek aan de galerie, vertelt hij ons hoe hij door de stad trekt om verschillende omgevingen waar te nemen. Hij maakt daarvoor op locatie schetsen op A3 formaat, soms wel 50 tot 70 per maand, die hem helpen om scherp te kijken. Onlangs heeft het Teylers Museum in Haarlem enkele van deze schetsboeken aangekocht.

De uitwerking van de schetsen gebeurt in zijn atelier. Uit zijn hoofd zet hij de waargenomen ruimtes neer. Dat kan in schilderijen of zoals in de galerie te zien was, in een serie aquarellen.

Erik Pape, Place Stalingrad, 2012

Aangezien de aquarellen bij Galerie Maurits van de Laar niet meer te zien zijn verwijs ik u graag naar een schitterend filmpje over  ‘Painting Watercoulors’ op de facebookpagina van Erik Pape.