Chateau La Coste
In 2017 bezocht ik voor het eerst Chateau La Coste. Het is een wijndomein in de zuidelijke Luberon in Frankrijk waar druiven geteeld worden en waar wijn wordt gemaakt. Daarnaast is er ook een privé-collectie te zien met hedendaagse kunst die op een heel bijzondere manier wordt gepresenteerd. Naast de klassieke gebouwen van de eigenaren waar de druiven verwerkt worden en vinificatie plaats vindt is een centraal gebouw voor bezoekers gebouwd waarvoor opdracht is gegeven aan de beroemde architect Tadao Ando. Daarnaast zijn verschillende paviljoens verspreid over het landgoed ontworpen door o.a. Renzo Piano, Frank Gehry, Oscar Niemeyer en Richard Rogers, daar worden tijdelijke tentoonstellingen ingericht. De architect Jean Nouvel heeft overigens voor de vinificatie van de druiven aparte nieuwe gebouwen ontworpen die naast de ouwe gebouwen dienst doen. Verspreid over het terrein zijn kunstwerken te vinden waarvoor door de eigenaren opdracht is gegeven aan bekende contemporaine kunstenaars. Het resultaat is een prachtig heuvelachtig park vol met wijnstokken en kunstwerken waartussen je mooie wandelingen kunt maken.
De tweede keer , korte tijd later, wilde ik dit aan twee architectenvrienden laten zien. Het bleek dat er al weer het een en ander was toegevoegd en dat in een van de bedrijfsruimten een tijdelijke tentoonstelling van Tracy Emin was ingericht. Na Corona was er nog geen gelegenheid, maar deze zomer hoorde ik van een Parijse kennis dat er weer van alles was toegevoegd. Anselm Kiefer toont in een van de paviljoens nieuwe schilderijen en hij heeft ook werk in de heuvels op het terrein geïnstalleerd. Dat was een mooie aanleiding het wijndomein weer een keer te bezoeken.
Het paviljoen van Renzo Piano
Als eerste ging ik naar het paviljoen van Renzo Piano waar Kiefer’s schilderijen zijn te zien. Het zijn er vier, grote doeken met riviergezichten. Ze doen denken aan de houtsnedes van de Rijn die Kiefer in de negentiger jaren maakte. Die waren zwaar van Duitse geschiedenis terwijl deze schilderijen pasteus en bijna lyrisch geschilderd zijn. Ook het kleurgebruik lijkt door de Franse omgeving te zijn opgeleefd, maar de thematiek zal daar het meest debet aan zijn. Het betreft het thema regeneratie, het afsterven en herleven van de natuur, te herkennen in de schilderijen Herbst en Der zweite Frühling. De andere twee schilderijen, Välnämöinen in Auhirschwald en Ilmarinen refereren aan Välnämöinen, een mythische halfgod uit Finland die door zijn poëtische zang iedereen wist te betoveren en Ilmarinen die god van de lucht was en tevens metaalbewerker en smit.
Anselm Kiefer: Väinämöinen im Auhirschwald – 2015 – 2016
Anselm Kiefer: Der zweite Frühling – 2015
Anselm Kiefer: Herbst – 2015 – 2016
Anselm Kiefer: Ilmarinen – 2015
Aan het einde van het paviljoen staat achter de ruit een bronzen beeld met loden boeken: Sappho.
Anselm Kiefer: Sappho – 2015 – 2016
Dit beeld maakt deel uit van een groep beelden die getoond worden onder de naam Women of Antiquity. Het zijn referenties aan vrouwen in de geschiedenis die zich in hun tijd intellectueel verzetten tegen heersende overtuigingen. De beelden zijn van brons met of een wit patina of hars. De vrouwen hebben in plaats van een hoofd een attribuut dat in een periode van hun leven belangrijk was. Dit doet denken aan heiligenbeelden waarbij de manier waarop zij de marteldood stierven met een attribuut werd weergegeven. De beelden die op een heuvel in de natuur zijn geplaatst werken erg mooi, de vrouwen zweven als geesten door het groen.
Anselm Kiefer: Women of Antiquity
Anselm Kiefer: Sappho – 2002 – 2018
Anselm Kiefer: Heilige Agatha – 2018
Anselm Kiefer: ?
Anselm Kiefer: Hypatia
Anselm Kiefer: Eva Maria Turbis Eburnia – 2018
Na het werk van Kiefer te hebben gezien wandelden we door het uitgebreide terrein en maakte ik nog wat foto’s van werk dat ik eerder niet was tegen gekomen:
Van deze weet ik niets, maar ik vond het een mooi en modern beeld.
Mooi in het landschap: “Stack” werk van Annie Morris
Per Kirkeby: Labyrinth – 2018
Per Kirkeby: Labyrinth – 2018
Ti-A: Silver Room – 2018
Met een fallus daar binnen
En een boeddha daarin verwerkt
Sophie Calle: Dead End – 2018 Een persoonlijke favoriet, op het graf staat: “Ici réposent les secrets des promeneurs”, oftewel: “Hier rusten de geheimen van wandelaars”
Het paviljoen van Richard Rogers
Waar een neo-pointilistische landschapsschilder, Jennifer Guidi, exposeert onder de naam “Mountain Range”.
Die massieve lucht en het kleurgebruik intrigeerde me wel!
Een imposant houtvlechtwerk van Kengo Kuma: Komorebi – 2018
Bob Dylan: Rail Car – 2022 Het is de echte Bob Dylan, eerder exposeerde hij al schilderijen op het terrein.
Richard Long: Circle of River Stones – 2022, gemaakt van rotsen uit de Durance, een rivier die vanaf Briançon uit de Alpen naar deze contreien afdaalt.
Prune Noury: Mater Earth – 2023
Hierover kon ik niets vinden, maar ik maak me sterk dat het een werk van Giuseppe Penone is die hier al meerdere malen actief is geweest. Update 21/9: het blijkt van de kunstenaar Tia-Thuy Nguyen: « Flower of Life »
Zoals u ziet is het een prachtige omgeving waar het bijzonder prettig wandelen is. De collectie bestaat dus uit architectuur en site-specific werk, voornamelijk sculptuur en installatie. Tijdelijke tentoonstellingen kunnen verrassen. Om alles te zien ben je wel zo’n drie uur onderweg, waarna je jezelf kunt versterken met spijs en drank op diverse niveaus zoals u hier kunt zien:
