De ooms en tantes van Klaas Rommelaere uit Roeselare
In de fraaie nieuwe (nou ja, al weer ruim twee jaar) expositieruimte van 38CC in Delft bezoek ik Dark Uncles, de solotentoonstelling van de Vlaamse kunstenaar Klaas Rommelaere. Het blijkt een familiebezoek want de kunstenaar heeft heel wat bloedverwanten en aanverwanten meegenomen naar Delft, inclusief de kat.
In tijden niet meer zo’n ‘gezellige’ (met excuus aan onze Vlaamse lezers) tentoonstelling gezien.
Familie, vrienden, kennissen. Wat is het toch een gezellige boel om ons heen. We omringen ons met een kleurrijke verzameling van mensen die we graag mogen, verdragen, bewonderen, liefhebben en verfoeien. Dat bonte geheel vertaalt zich bij Rommelaere in kleurrijke beelden. In tweedimensionale vorm zijn het herinneringen, fantasieën en waarnemingen genoteerd in kruissteken op een gaasdoek. In driedimensionale vorm worden het meer dan levensgrote poppen die samen een parade vormen van figuren die deze Vlaamse kunstenaar continue met zich mee draagt. Rommelaere heeft van zijn vrienden en familie zijn werk gemaakt. Opdat niet alleen hijzelf maar ook wij nooit meer zullen vergeten wie er tot zijn intimi behoren. Zijn eigen kleine sociale kring krijgt daarmee een monumentale status. Het is alsof Rommelaere alvast bezig is om zijn eigen uitvaart te organiseren. En wij mogen er bij zijn.
Op de grond ligt een doorkliefde figuur die zijn armen wanhopig omhoog steekt. En inderdaad: het blijkt de ‘ex’ van de kunstenaar. Maar gelukkig heeft hij inmiddels een nieuwe vriend en die staat even verderop nog fier overeind. Maar Rommelaere is zijn ex-geliefde niet vergeten. Integendeel. Deze heeft nu een permanente plek gekregen in het levenswerk van de kunstenaar. Dat heeft toch wel iets moois. Dat ook de teleurstellingen die deel uitmaken van het persoonlijke leven, deel blijven uitmaken van het fotoalbum dat wij zelf aanleggen. Op de huid van de poppen zien we de herinneringen en anekdotische verwijzingen naar de dagelijkse realiteit, maar we krijgen ook een kijkje in de ingewanden van de mens.
Af en toe wordt de visuele vertelling onderbroken door een zwarte onbewerkte strook. Zou dat betekenen dat zaken die het daglicht niet kunnen verdragen worden toegedekt of gewist? Of is het dan simpelweg nacht en tijd om uit te rusten en de dagelijkse beslommeringen te verwerken. Ik vermoed dat laatste. Er gebeurt namelijk van alles. En er wordt geen onderscheid gemaakt tussen belangrijke zaken en wat daartussen gebeurt. De zorg voor paarden, een liedje, nieuw behang, niet roken, folklore, films, DNA, bloemen of even onder een parasol in de tuin zitten. Het is allemaal even vermeldenswaardig. Er is zoveel te laten zien, dat de kunstenaar het ook niet allemaal zelf meer kan bijbenen. Hij heeft daarom inmiddels een heel leger aan ‘madammen’ ingeschakeld om de productie op te voeren en verder te borduren op de ingeslagen weg. In de videoruimte van 38CC zien we in een ouderwetse diavoorstelling hoe dat er aan toe gaat.
De vraag blijft: hoe ver kun je gaan in het vastleggen en vormgeven van je eigen leven? Moet het kunstenaarschap in zichzelf ook worden vastgelegd? Uiteindelijk valt het leven geheel met haar documentatie samen. Dan treedt er een effect op dat we ook bij de jongste generatie instagrammers en influencers zien. Er is dan geen onderscheid meer tussen de persoon en de rol die men (semi)professioneel speelt. Wie staat er op mijn selfie? Ben ik dat?
Zover is het bij Rommelaere gelukkig nog niet. Deze kunstenaar kan zich voorlopig nog prima vermaken met de mensen om zich heen. De tentoonstelling is in de eerste plaats een hommage aan hen.
Dark Uncles is te zien tot en met 16 januari 2022 bij 38CC, Papenstraat 5 in Delft.
