Spelen in Villa de Bank
Bij Villa de Bank exposeren Frode Bolhuis en Astrid Oudheusden beelden en schilderijen in de installatie ‘Play’. Nog te zien tot en met 24 oktober in Enschede.
Het werk van de twee kunstenaars verschilt sterk van elkaar, wat van het inrichten van de ruimte een bijzondere uitdaging maakt. Want hoe zorg je er in zo’n situatie voor dat de werken elk op zich goed uitkomen en daarnaast een interessante relatie met elkaar aangaan?
Frode Bolhuis maakt kleine beeldjes van veelal naakte mensfiguren die staren in het luchtledige. Heel ontspannen hangen ze met hun rug aan de muur en geven ze zich over aan het feit dat ze worden bekeken door kunstpubliek. Om dat kunstpubliek te plagen dragen ze buitengewone attributen of accessoires bij zich, zoals 3D geprinte lijnen in afstekende kleuren of een krans van plastic lepels. Ze kijken er uiterst tevreden bij.
Bolhuis vertelt dat hij met deze kleine beelden de kijker dwingt tot fantaseren. Naast het werk zoals nu bij Villa de Bank te zien is, maakt hij monumentale beelden in de publieke ruimte, die vragen om een fysieke relatie met het werk. De figuren in Play nemen je juist mee naar binnen, in je eigen hoofd en je eigen fantasie. Dat verschil in omgang met een kunstwerk en het effect ervan op de kijker maakt het voor Bolhuis spannend om op die uiteenlopende formaten te werken.
Astrid Oudheusden schildert alledaagse taferelen die interessant zijn om hun schijnbare onbeduidendheid. Het lijken tussenscenes, momenten tussen andere, meer boeiende momenten in. Iemand die z’n veters strikt, figuren die opstaan van een stoel, een persoon die breit. Geen opmerkelijke of schokkende gebeurtenissen maar afbeeldingen van onbezorgdheid. De opbouw van het doek en de manier van schilderen maken het nog interessanter en lijken in niks op de zorgeloosheid van de personen. Het is een sterke combinatie van strakke vlakken en het spelen met de mogelijkheden die verf biedt.
Bij Villa de Bank heeft de kwestie van het inrichten goed uitgepakt. Er is gezocht naar de relatie tussen het werk en de blik van de bezoeker: waar blijft die blik hangen, hoe dagen we die uit en sturen we ‘m een andere kant op? De beeldjes en schilderijen nemen de wanden van onder tot boven op zo’n manier in beslag dat ze de kijker onderlinge verbanden laten ontdekken en verhalen uitlokken. Je ogen worden als een flipperkastballetje over de muur geleid, van de kleine figuur rechtsmidden op de muur naar een schilderij daarboven en een object in dezelfde kleur links, de vorm die terugkomt in het schilderij daarnaast en iets lager een glimp fluorgeel en daaronder eenzelfde figuurtje… De beeldjes van Bolhuis zijn de herkenbare terugkerende vaste punten, en de schilderijen van Oudheusden de pauzemomenten waar je ogen even rustig kunnen blijven hangen.
Spelen lijkt hiermee het antwoord op de vraag hoe je deze kunstenaars met hun uiteenlopende werken combineert; spelen met de manier van kijken, spelen met de fantasie van de bezoeker en spelen met het leggen van verbanden.
Zelf bleef ik het liefst nog veel langer hangen in de schilderijen van Astrid Oudheusden. De scenes die ze schildert zijn momenten waar ik naar kan verlangen om zelf te ervaren. Niet dat ik perse verlang naar het strikken van m’n veters maar wel naar wat de scenes representeren. Het zijn de niks-aan-de-hand momenten, zoals thuis zijn zonder iets te moeten en ongestoord kunnen lezen in bed. De hele simpele en alledaagse momenten die, al hoe simpel en alledaags, niet vaak voorkomen en daardoor juist bijzonder en waardevol zijn.
Zo’n niks-doen moment heeft de spanning in zich door de paradox van het normale dat bijzonder is. Net zoals de schilderijen; ze worden niet saai. Het moment dat ze pakken is een saai, alledaags moment misschien, maar door de manier van schilderen blijft je blik maar teruggaan naar die ene persoon die doodleuk en alsof er niks beters te doen is, zit te lezen in bed. Als een ode aan de saaiheid.
Play is nog te zien tot en met 24 oktober bij Villa de Bank, Espoortstraat 182 in Enschede.
