Zingen in de Escape Room
Na een ontspanningsbezoek aan Trixie twee dagen eerder, besluit ik ook een kijkje te nemen in de Escape Room van Katerina Konarovská bij Stroom Den Haag. De voormalige Ondertussen-ruimte, die voorheen gebruikt werd voor kleine presentaties van door Stroom ondersteunde projecten van Haagse kunstenaars, is nu vrij(er) te gebruiken voor onderlinge samenwerking, amorf experiment en onaf gedachtegoed.
De van oorsprong Tsjechische Katerina Konarovská benut de ruimte deze zomer als knusse huiskamer voor kunstenaars en aanverwanten. In tegenstelling tot een reguliere escape room is deze ruimte open van karakter en individueel te bezoeken. Er is niet veel onderscheid tussen exposant en bezoeker waardoor 1-op-1 contact mogelijk wordt. Het geheel komt in eerste instantie nogal vrijblijvend over en lijkt daardoor het tegendeel van de commerciële formule die gekenmerkt wordt door gedwongen samenwerking, probleemoplossend vermogen, verhitte groepsdynamiek en een strakke tijdslimiet. De overeenkomst zit ‘m vooral in het spelelement.
In deze half verduisterde groengeverfde kamer zijn kleine werken aangebracht van Sarah Atzori, Martin Gabriel, Katerina Sidorova, Gijsje Heemskerk en van Konarovská zelf. Voor wie wil weten wat van wie is, ligt er leeg wit vel papier waarop met nummertjes de werken en met lijnen de wanden zijn aangegeven. Maar echt van belang is dat niet, alles is hier namelijk veranderlijk. Belangrijker is dat er weer iets gebeurt. Dat er ruimte is voor dialoog en voor post-coroniaal denken. De ingerichte ruimte doet nog het meest denken aan de oefenkelder van een bandje. Het traditionele vloerkleed dat normaliter ter isolatie onder het drumstel ligt, hangt nu aan de muur en is een wandkleed waarvan de voorstelling eerder als schilderij door het leven ging.
Mijn keus voor een bezoek aan de Escape Room werd ook ingegeven door het feit dat ik hier niet hoef te reserveren en dus spontaan langs kan komen. Ik ben de enige bezoeker maar heb bij de entree wel netjes mijn handen gedesinfecteerd. Katerina Konarovská blijkt ziek en de andere performance die op het middagprogramma stond, blijkt al afgelopen. Maar dit optreden (of een variatie daarop) wordt alsnog alleen voor mij opnieuw opgevoerd door Sarah Atzori en een andere bevriende kunstenaar die de elektronica bedient. Wat een service!
Ik neem plaats op een van de twee oranje zitzakken. Elektronische ritmes en sferische geluiden vullen de ruimte en een enkele ingesproken regel uit de verzamelde werken van beatdichter Allen Ginsberg echoot na. Als dank voor het optreden karaoke-zing ik de door Konarovská zelf geschreven lyrics die in gebrekkig Engels op een beeldscherm verschijnen bij een vage melodie. Zo doen we allemaal een duit in het zakje. Hoewel? De tekst die ik zing gaat over het niet betalen van kunstenaars voor hun werk en het hebben van bijbaantjes. Op de centrale dj-tafel ligt ook nog een uitnodiging tot het schrijven van een brief aan de initiatiefneemster van Escape Room. Konarovská geeft zelf het goede voorbeeld met een tekst die ook gaat over het principe van onbetaald werk van kunstenaars. Om de dialoog voort te zetten, schrijf ik een factuur voor het zingen van het lied bij het karaokescherm. Ik reken 1/12de deel (5 minuten) van een fair practice uurtarief uit op het vel bankpostpapier, wat leidt tot de nodige hilariteit bij de aanwezige kunstenaars.
Een kunstenaar die zichzelf serieus neemt, wordt altijd uitgelachen.
