Vis wegen in de Vleeshal

De tentoonstelling concentreert zich rond de status van het kunstobject, een onderwerp dat natuurlijk al vele malen eerder is doorbroken. De ‘readymade’ is ten slotte al weer 100 jaar oud. Maar de banale en delicate objecten die Müller in de karakteristieke ruimte van de Vleeshal in kleine ensembles heeft samengebracht, zijn onmiskenbaar kunst.

Oranje verkeerskegels van glas bewaken een tweedehands IKEA boekenkast. Glazen ballen aan een scheepstouw hangen als een vrolijke ketting door de ruimte. Een opgerold en nog dikker touw is overgoten met groene verf en ligt op de zwart-witte plavuizen. Verderop gebruiken glazen pompoenen strobalen als sokkel. En een stellingkast is bekleed met donsveertjes. En dan hangt er ook nog ergens een heus schilderij van een lopende waterkraan die ook wel wat weg heeft van een drinkende olifant op de Noordpool.

Aan kunstenaar Audrey Cottin de taak om het publiek anders naar de werken van Müller te laten kijken. We gaan tillen. Stuk voor stuk gaan we groepsgewijs de werken langs om ze van de grond op te lichten. De grote vis tillen we twee keer met een groepje en de meest kwetsbare voorwerpen tilt Cottin alleen of samen met de maker. ‘Lifting’ is een herhaalbare performance. Op kunstbeurzen hield Cottin eerder de werken die ze goed vond in de lucht. Hier in de Vleeshal worden bijna alle werken ‘gewogen’. Niet altijd in z’n geheel, om praktische redenen. Het gaat om de aandacht.

Cottin doet het met een glimlach. Müller blijft er stoïcijns onder en werkt mee waar nodig. En ondertussen licht hij de achterliggende gedachte of de ontstaansgeschiedenis van de werken toe. Zo komen we er mede dankzij het tillen achter dat het met groene verf overgoten scheepstouw in het atelier is achtergebleven. Het exemplaar in de tentoonstelling blijkt een holle afgietsel in aluminium, dat opnieuw met dezelfde verf is overgoten. Niet van echt te onderscheiden.

Ook krijgen we een toelichting op het maakproces van de glazen objecten. De gedraaide pilon is gevormd uit hetzelfde materiaal als het ongeschonden rechte exemplaar. Een uitdaging voor de glasblazer. De pompoenen daarentegen behoren tot de gemakkelijkste klusjes. Misschien is dat de reden waarom Müller zelf de pilon draagt en het publiek de pompoenen.

Na de tour door de tentoonstelling sluiten we af met een ‘Clapping’ performance. Maar we klappen niet voor de tentoongestelde werken of de exposerende kunstenaar. We klappen onder leiding van Cottin voor een deel van het publiek dat in het midden van de ruimte een vijf minuten durende klapsessie met de ogen dicht ondergaat. Niet de status van het kunstobject, maar de status van de bezoeker wordt hier gethematiseerd. Met een applaus voor jezelf.

Publieksprogramma Kaspar Müller met Audrey Cottin, 28 juni 2019 in de Vleeshal Middelburg.