MNAC in Boekarest
Op weg naar Bulgarije voor een late zomervakantie hebben we een tussenstop in Boekarest waar het het museum voor hedendaagse kunst bezoeken.
Tijdens dit in eerste instantie voor twee geplande tripje, zullen we snel vergezeld worden van familie en vrienden. Zoals gewoonlijk ben ik, ondanks goed georganiseerde voornemens, totaal onvoorbereid de deur uit gegaan en daarom zoek ik bij aankomst gehaast naar de mogelijkheden om deze ene dag in Boekarest die we nog alleen samen zijn onvergetelijk te maken.
Ik kom uit bij het MNAC, Muzeul Național de Artă Contemporană. Dat klinkt alvast hedendaags. Op de website stuit ik direct op de in Nederland gecancelde Klaas Kloosterboer die hier een tentoonstelling blijkt te hebben. We grijpen onze kans. Het museum is gesitueerd in een nieuwe glazen vleugel van het reusachtige parlementsgebouw, een van de grootste ter wereld als ik Wikipedia mag geloven, een paleis. Voor de bouw, die in 1984 in opdracht van Ceaușescu begon, werden een complete woonwijk, een stadion, kunsthistorische kerken, kloosters en synagogen afgebroken.
Te voet in de brandende zon is er maar één manier het museum te bereiken; er omheen. Bij het betreden van het stoffige pad langs renovatiewerkzaamheden dat naar de ingang leidt, blaft een bewaker ons toe: “Museum?”. Wij knikken en mogen door. Na een uitgebreide scan van onze tassen en onszelf langs detectiepoortjes lopen we dan eindelijk de tentoonstellingszalen binnen.
Dit was er behalve het werk van Kloosterboer nog meer te zien:
We namen direct de lift naar boven, vanwaar we langzaam afdaalden. Hier troffen we een voor het vrijwel lege museum nog best drukbevolkt museumcafé waar we onthaald werden met iets te harde loungemuziek die ze ook wel in te hippe strandtenten draaien. In deze ruimte was een overzicht te zien van net afgestudeerde kunstenaars. Bovenstaand werk van Alexandra Boaru trok hierin mijn aandacht.
De schilderijen van de in 2019 op 50-jarige leeftijd overleden Ecaterina Vrana, willen je allesbehalve esthetisch plezieren. Het ogenschijnlijk onbevreesde gemak waarmee zij haar figuren met dikke klodders verf op het doek vorm heeft gegeven, vind ik troostrijk in een wereld waarin het nastreven van perfectie vaak de norm is. Fascinerend zijn dan ook de studieschetsen waaruit blijkt dat de doeken juist met uiterste precisie zijn gecomponeerd, tot aan de kleurcodes van de verf toe.
Een verdieping lager bood een kijkje in het depot van het museum waar twee keer per maand een ander deel van de collectie zichtbaar wordt gemaakt.
Vasile Mureșan (Pseudoniem Murivale), een voor het trappenhuis ontwikkelde installatie van 400 portretten van zijn recent overleden dierbare vriend Mark.
Deze serie werken van Eugenia Pop (1945-2012), te zien in een overzicht van recente aankopen, won de wedstrijd “als ik één ding mocht kiezen om mee naar huis te nemen”. Hierbij beschouw ik het volledige kastje met inhoud als een geheel.
Met een geestelijk goed gevulde tas met boodschappen en Carlos Amorales’ Black Cloud als uitsmijter (in 2020 gemist in het Stedelijk), was de dag nu al geslaagd.
