Gregor Schneider / Tote Räume
Over Tote Räume van Gregor Schneider, nu te zien, of beter gezegd, te beleven bij West Den Haag, kun je weinig vertellen zonder te veel prijs te geven.
Voorafgaand aan het betreden van de installatie, die drie etages van een vleugel van het pand bestrijkt, werd ons verzocht een formulier te ondertekenen waarmee je o.a. akkoord gaat met het verbod te fotograferen. Een keuze die ik begrijp, alleen al gezien je met een enkel beeld uit dit totaal-werk het geheel uit elkaar trekt. Het was mijn eerste kennismaking met Schneiders werk en ik bezocht de tentoonstelling zonder mij uitvoerig ingelezen te hebben, onbevangen en niet wetende wat mij te wachten stond.
Lopend door de gangen en kamers van de 1e etage tot in de kelder, geleid langs plekken waar destijds de meeste werknemers van de Amerikaanse ambassade waarschijnlijk nooit geweest zijn, legt elke bezoeker zijn eigen verbanden tussen de werken onderling en hoe deze mogelijk een relatie aangaan met de geschiedenis van het pand. Een ervaring die voor iedereen anders is, maar voor de toeschouwer op zijn minst beklemmend moet zijn, of zoals de kunstenaar het zelf verwoordt: intens. Geslaagd in zijn uitwerking op mijn gestel is het zeker geweest. Het gevoel waarmee ik naar buiten liep is misschien het best te omschrijven als een vorm van diepgewortelde angst, waarmee ik tot nu toe alleen in een enkele boze droom eerder geconfronteerd ben. Een van deze dromen speelde zich toevalligerwijs af in de ondergrondse gangen van het tegenoverliggende Ministerie van Financiën. Een jaar of 15 geleden stond het een periode leeg in afwachting van een renovatie en had ik er tijdelijk mijn atelier. In de jaren daarna werd ik af en toe geplaagd door dromen waarin ik alleen in het donker door het grote gebouw dwaalde om iets op te halen dat ik vergeten was.
31 augustus verscheen in de Volkskrant een uitgebreid interview met Schneider waar ik met dit schrijven weinig aan toe kan voegen.
Ga het zien, ga het beleven: t/m 6 december in West