Post-Corona met kunstenaar Marie Civikov

Is je kunstenaarswerk veranderd sinds corona? Heeft het je ook iets gebracht wat zonder corona niet gecreëerd zou zijn geweest?

Allereerst prijs ik mijzelf buitengewoon gelukkig dat ik in de fortuinlijke positie verkeer van een goede gezondheid, een warm dak boven mijn hoofd en een gevulde koelkast. Dat maakt dat ik ook een positieve kant aan deze tijd ervaar, en heb kunnen ervaren.

Omdat ik mij er tegelijkertijd van bewust ben wat voor een catastrofale ramp het op vele fronten is voor een groot deel van de mensheid, merk ik dat ik mij enigszins geneer om hier al te veel over uit te weiden.

Als ik iets positiefs moet noemen voor mezelf, dan denk ik aan het lagere tempo waarmee ik de dingen ben gaan doen. Die komen voort uit de eerste ‘intelligente’ lockdown, toen bijna iedereen daadwerkelijk thuis zat en de straten leeg waren. Het aannemen van die tragere modus bevalt mij ergens wel.

De afgelopen jaren was je ook veel aan het reizen. Hoe kijk je daar nu op terug, nu je gedwongen rust moet nemen?

Die tragere modus hangt samen met het andere grote geluk: dat ik de jaren hieraan voorafgaand de mogelijkheid had veel tijd door te brengen in Bulgarije. Op zoek naar een stukje van mijzelf (of in ieder geval de illusie daarvan) in het land van mijn voorouders. Toen ontstonden bijzondere ontmoetingen, vriendschappen en samenwerkingsverbanden.

In diezelfde periode maakte ik met mijn familie een reis naar Indonesië. We brachten de as van mijn grootouders van mijn moeders kant terug naar hun geboortegrond. De stroomversnelling waarin dit alles zich afspeelde, leek zich sneller te voltrekken dan mijn bewustzijn bij kon benen.

De periode waarin wij ons nu begeven, zie ik daarom ook als een mogelijkheid om ‘gedwongen’ de tijd te nemen mijn ervaringen te verwerken. Ik ben minder vaak onderweg en veel aan het werk op mijn atelier.

Waar ik voorheen vaak de druk ervoer van louter het produceren, accepteer ik nu meer de tijd die ik nodig heb om tot verdieping te komen, om te lezen en dingen te zien of simpelweg na te denken. Samen met – of beter gezegd als onderdeel van de ervaring van het leven zelf – vormen zij de voedingsbodem voor het werk dat ik maak.

Heb je het virtuele leven gebruikt als kunstenaar? Gebruikte je andere technieken, vormen, stijlen, etc?

In maart 2020 kon ik meedoen aan het online project ‘#stateofexception’ van Irina Batkova. Een reactie op de eerste ontwikkelingen rond het virus waar we plotseling mee te maken kregen. Toen ben ik voor het eerst zelf (dus zonder samenwerkingsverband) een video gaan maken. Dat opende een deur naar mogelijkheden die ik zie voor toekomstig werk.

Ook met de programmering van Æther Haga, de ruimte voor uitwisseling met Æther Sofia die ik sinds 2018 in samenwerking met Voin de Voin run, maken we gebruik van het internet met onze deelname aan de online edities van Hoogtij.

Op 5 maart zal Sofia Dimova op dit platform een video laten zien rond haar solotentoonstelling ‘Capitalizing on my Love for You’ die in februari te zien is geweest bij Æther Sofia.

Ik neem aan dat reizen naar Bulgarije in 2020 minder eenvoudig was voor je. Heb je een soort onthechting ervaren?

Toevallig was ik in januari 2020 nog in Sofia, niet lang voor “C” ons land bereikte. Met Voin de Voin maakte ik tijdens dit bezoek een video voor onze deelname aan een groepstentoonstelling die we zelf in Æther Haga organiseerden (‘Wild Wild Æst’).

Die tentoonstelling kon nog net enkele dagen plaatsvinden voordat de deuren overal sloten, als onderdeel van de tot op heden laatste volledig fysieke programmering van Hoogtij.

Ironisch genoeg was dit ons drukstbezochte evenement tot nu toe. met meer dan 100 bezoekers op één avond. Achteraf gezien leek het bijna een goed afscheidsfeest te zijn geweest.

Reizen naar Bulgarije en Sofia was trouwens niet heel moeilijk in 2020, zeker niet als het om werk ging. Op dit moment is het een ander verhaal, maar afgelopen zomer, toen het relatief goed ging met de coronacijfers, was ik er bijvoorbeeld nog voor de Sofia Art Week.

Verder blijven we online veel in contact. Ik verlang er inmiddels wel weer naar iedereen zonder tussenkomst van een beeldscherm te ontmoeten.

Je hebt voor Jegens & Tevens een stuk geschreven, ‘De kleur van C’, mede over corona en je eigen werk ‘the Pain in ɘM’. Kun je toelichten waar dat stuk vandaan kwam?

Om eerlijk te zijn is dit stuk letterlijk ontstaan zoals het begint: “Waar over te schrijven in tijden van C?”. Dat was mijn eerste gedachte, de rest volgde vanzelf.

Het werk ‘the Pain in ɘM’ dat ik hierin beschrijf, zal onderdeel zijn van een langer lopend project, ‘Herbarium’, ook van Irina Batkova. Dat gaat in samenwerking met tientallen deelnemers die ieder weer nieuwe mensen aandragen.