Het IFFR en Kunst

Hieronder een korte terugblik op het festival dat duurde van 25 januari tot en met 5 februari 2017. Ik concentreer me hier vooral op de films die over kunst en kunstenaars gaan. Mijn reguliere filmverslag over het IFFR is te lezen op InDeBioscoop.

Julian Radlmaier wil een film maken. In een museum ‘ontmoet’ hij Camille, een Amerikaans meisje. Ze is niet in hem geïnteresseerd maar wel in zijn nieuwe film. Hij wil research doen op een appelplantage, voor een communistische film, zegt hij erbij. Zo hoopt hij haar politiek geëngageerde hart te winnen.

Maar dan zegt ze prima en wordt het plan werkelijkheid. Het valt vies tegen. Vlad, de Bulgaarse appelplukker aan wie Julian wordt gekoppeld, is een naar baasje. En Julian is zelf erg schijterig. Zodra de eerste appelplukker over revolutie begint, neemt hij al de benen met zijn rolkoffer.

‘You are far too law abiding for a communist filmmaker’, krijgt Julian dan ook te horen van Camille, die vervolgens met twee appelplukkers naar Italië reist om daar het communistische geluk te vinden. Ondertussen maakt Julian zijn project af.

De film begint aarzelend maar overwint dan toch met charme die je kent van Wes Andersons films (ongewone karakters, droge humor, stiltes, symmetrie). Camille is een leuk ongemakkelijk duo met Julian. Het gedeelte in Italië is dan wel een beetje rare eend in de bijt; hoewel de Q & A in de film wel een sterke vondst is – dat scheelt na afloop weer twintig minuten van je tijd.

Hier twee artistieke mannen. Man 1 is Simon, wereldberoemd kunstenaar. Man 2 is Casper, zijn zoon en ook de mysterieuze streetart-artiest The Ghost.

De film heeft zo zijn momenten. Die zijn vooral te denken aan het uitstekende acteerwerk van Søren Malling als wereldvreemde superster Simon. Bijvoorbeeld hoe hij vanzelfsprekend met een van zijn assistentes naar bed gaat. Het ene moment razend en geagiteerd, het andere moment ineens toegankelijk.

Maar daar blijft het ook bij. Een probleem van deze film is het script van regisseuse Charlotte Sieling. De karakters zijn niet zo sterk en voor een film over kunstenaars is de kunst te onbelangrijk.

Allereerst de superberoemdheid van Simon. Hoezo? denk je dan. Hij lijkt zelf niet zo goed te weten wat hij wil maken. Zijn kunst, met wat gordijnen en verfspatters, zou hip zijn geweest in 1971.

Maar Casper is ook geen gelukt karakter. Hij is meer jong en fotomodel dan een echt karakter, want er is niets mis aan hem. Mensen vinden zijn werk geniaal (uiteraard) hoewel je meteen ziet dat zijn stencilwerk ruim tien jaar geleden al tamelijk verouderd zou zijn geweest.

En hoezo kunnen ze hun issues niet gewoon uitpraten? Die simpele mannen toch! Dat is die heerlijk simplistische Yvonne Kroonenburg-kijk op mannen. Liever nog maar een keer Todd Solondz’ Happiness kijken, daarin zijn mannen en vrouwen tenminste allebei even simpel.

Pia (gespeeld door regisseuse Anais Volpé) is wannabe kunstenares. Haar broer is wannabe bokser. En hun moeder weet niet zo goed of hun kinderen het wel gaan redden in de wereld. ‘Twee toelagen maken samen bijna een minimumloon, mam,’ zeggen ze schertsend.

Stiekem hoopte ik op een lichtvoetig meesterwerkje à la Me and you and everyone we know. Dat was dit jammer genoeg niet. Te weinig humor, te weinig cinematografisch interessant en het kunstzinnige gedeelte komt er ook maar bekaaid van af.

Maar meningen kunnen verschillen: zo won de film de World fiction award op de Los Angeles Film Festival (zie Indiewire).

Heis (on the wall) was ook een webserie en een kunstinstallatie in Kino. Series van vijf episodes van elf minuten gingen wat dieper in op de film. Zie hier een teaser op Vimeo. Voor de liefhebber hier de trailer van de film.

Het programma Light Matters draaide speciaal voor de video-installaties van Joost Rekveld. Dat is toch best bijzonder, om een special te mogen zijn op IFFR.

Hieronder #11, Marey Moiré (fragment)

Voor wie de kunstenaar nog niet kent: Joost Rekveld licht zijn inspiratie en werk toe in dit interview (tijdens FPS International Experimental Film and Video Festival 2010).

Maar IFFR doet meer dan je denkt aan kunst. In vogelvlucht geven we nog een en ander weer wat er te zien was (en ik beloof volgend jaar een preview zodat de lezers de exposities tenminste nog kunnen bekijken).

Nuts and bolts was een expositie met vijftien installaties in Het Atelier. Waaronder Composition Trouvé van Guilliaume Bijl (maker van het geestige Autorijschool Z in 1979) en Re-enactments van The Brothers Quay.

Robot Bodies van Keith Piper in V2.

Imai Norio in Gallery Joey Ramone.

Homeless movies op het Schouwburgplein. Films uit het archief van het Gentse museum Huis van Alijn. De films waren eerder in Gent te zien.

Ook erg leuk zijn de Lost landscapes. Amateurfilms uit het Prelingerarchief worden voor allerlei doeleinden gebruikt. Hier presenteert hij de film over San Francisco.