Menselijke sterrenstelsels

Waar het zat weet ik niet meer precies, maar ergens op een hoek van de Leidsestraat in Amsterdam kon je, als je goed zocht, op de vijfde verdieping op een terras zitten.

Je ging er niet heen voor de extreem dure koffie, die nam je voor lief. Je ging er zitten om vanaf een mooi plekje mensenmieren door de Leidsestraat te zien wurmen. Menselijk leven in een andere dimensie.

Wat als je perspectief nog groter wordt? Hoe kijkt een vogel naar mensen? Dat is wat Daniele Galliano fascineert. Op zijn site zie je veel voorbeelden daarvan.

Constellaties heten de afbeeldingen vaak, naar de sterren die samen sterrenbeelden vormen.

Galliano heeft een poosje gezeten in het atelier van Livingstone Projects Berlin. Hij keerde terug met deze werken. Hij verbouwt daarop de Kreuzbergers als het ware tot de stipjes van sterren die je op een mooie zomernacht kunt zien.

Een jas wordt een vlekkerig wit vlak, een spijkerbroek een paar streepjes donkerblauw, en een zwarte broek lost op in de ruimte. Amorf is het juiste woord hiervoor. Amorfe jassen, amorfe hoofden, amorfe schoeisels.

De reeks van zes is een vloeiend geheel. Soms zie je mensen half op het ene en soms half op het andere werk staan.

Kreuzbergers als sterren van een Berlijns sterrenstelsel. Met een beetje goede wil is er gelijkenis te zien in clusters van sterrenstelsels zoals die door de Hubbletelescoop zijn gefotografeerd.

Kreuzberg is dan een passend onderwerp: een gevarieerde wijk met clusters studenten, kunstenaars, oudere Berlijners en de grootste gemeenschap Turken buiten Turkije. En niet te vergeten bedekt onder de graffiti en streetart. Dus net zo kleurrijk als de vlekjes mensen op deze werken.

In I don’t exist zien we een drukke stad, vol mensen en lukraak geparkeerde teksten als A voice from it, Simply let it happen, An unfruitful confusion, You can’t take anyone with you.

Als de techniek nog even vordert, kun je misschien ooit de twitterberichten lezen naast de wandelende twitteraar zelf. Mensen die liever uitzenden dan communiceren, een sterk commentaar op de moderne tijd.

Een herhalend foefje ligt misschien op de loer maar als je Galliano’s werk op zijn site bekijkt, weet je dat je daar geen zorgen over hoeft te maken. Een enorme diversiteit. Van vrolijke mensen in een park tot Italiaanse huizen behangen met lakens, van het landschap van Dordrecht tot een ‘bad trip’.

Hij werkt ook samen met allerlei andere kunstenaars, musici en schrijvers.

Adriaan Rees zat eind 2014 voor Livingstone gallery in Berlijn en kreeg een heel andere gevoel bij de stad. Klein, keramiek, tongue-in-cheek. Geen mensen bij hem, maar de Muur. Hoewel bijna spoorloos in de stad, is die in zijn visie nog steeds dominant aanwezig.

Reis je in Berlijn van Dahlem of Charlottenburg in west naar bijvoorbeeld Friedrichshain of Marzahn in oost, dan pas zie je de twee werelden die tijdelijk uit elkaar groeiden, en nu weer ineen moeten vlechten.

De Muur laten verdwijnen in de gedachten van veel mensen kost veel meer tijd dan de eigenlijke muur zelf.

Een politiek symbool versus een negentiende-eeuwse romanticus. Een keramieken muur met een landschapje ervoor, waarvan het landschapje is geïnspireerd op de schilderijen van Caspar David Friedrich in de Berlijnse Alte Nationalgalerie.

Ook het woord Mauer in schoonschrift, en een omgekeerd kroondopje met een ster erboven. Toevallig? Op de Chinese vlag symboliseert de grote ster de communistische partij.

En dat is geen toeval want oost en west zijn al jarenlang een belangrijk thema voor Rees, die immers woont en werkt in China. Zo komen oost en west elkaar ook kunstzinnig tegen.

De stap van Berlijn naar Detroit is niet zo heel groot als je denkt. De steden hebben iets gemeen: veel verlaten, half uit elkaar gevallen gebouwen. Dat komt omdat ze allebei een miljoen minder inwoners hebben dan voor de oorlog.

Ryan Mendoza, verbonden aan Livingstone gallery, wil zo’n verlaten huis uit Detroit in Rotterdam laten tentoonstellen op de kunstbeurs Art Rotterdam. Daar is geld voor nodig. Via Stichting Voordekunst kan men bijdragen. Uiteindelijk komt het te staan in het park van de Vlaamse kunstverzamelaar Geert Verbeke.

De New Yorker (tegenwoordig wonend in Napels en Berlijn) Mendoza legt op de site uit wat hij precies wil.

‘Door één huis te redden van de sloop, het te verplaatsen en opnieuw op te bouwen bij Art Rotterdam wil ik mensen uit heel Europa de kans geven om niet alleen de herinnering van één persoon te betreden maar ook de collectieve ambities en onbedoelde tekortkomingen van een heel land. (…) Racisme, armoede, de crisis, dat huis raakt het allemaal aan.’ Een derde van het benodigde bedrag is al binnengehaald.

De exposities in Livingstone gallery duren nog tot en met 19 december. Meer informatie over het Detroit house project op de site van de Gallery en in de Volkskrant. De galerie is geopend van woensdag tot en met vrijdag van 12.00 – 17.00 en op afspraak.