DANSLOKAAL 3 bij Conny Janssen Danst

foto: Martijn Kappers

3 september bezocht ik DANSLOKAAL 3 in de studio van Conny Janssen Danst te Rotterdam. DANSLOKAAL is het talentontwikkelingsproject waarbij jonge makers uitgenodigd worden nieuw werk te ontwikkelen in samenwerking met de dansers van Conny Janssen Danst. Creatieve partners van DANSLOKAAL 3 zijn Dansateliers & Korzo producties.

Aan deze editie werkten de volgende choreografen mee: Giulio D’Anna (Dansateliers), Wubkje Kuindersma (Korzo productions) en Dario Tortorelli (DIVEinD). Van ieder van hen beleefden wij deze avond achtereenvolgens een stuk van ± 20 minuten.

Het eerste stuk, D NO BODY, van Dario Tortorelli was een solo-performance en vond ik misschien van de drie het meest gedurfd in experimentele zin. Je zag iemand langzaam (en tegelijkertijd in sommige delen flitsend snel) drie maal van gedaante verwisselen, steeds op de rug of met het gezicht afgewend of afgedekt wat het karakter anoniem en, mede door het vormen-verhullende kostuumgebruik, androgyn maakte. De muziek bestond uit rytmische beats afgewisseld met een nummer waarin ik de stem van David Bowie herkende.

Op zijn website omschrijft Tortorelli zijn werk zelf als volgt: “The piece I created here for the dancer Adi Amit is part 2 of a new sequel called ‘D NO BODY’ where I am exploring the image of the character Romeo Heart through the body of another first.”

Het werk van Giulio D’anna werd uitgevoerd door twee dansers. Letterlijk draaiden deze twee om elkaar heen, soms in heftig conflict en elkaar in de meeste gevallen op een haar na nét niet rakend, hetgeen gedurende het gehele stuk een boeiend spanningsveld opleverde. Op twee momenten werd de een door de ander opgetild of gedragen op een manier die de meesten van ons als drager waarschijnlijk niet ongeschonden na zouden kunnen doen. De concentratie en controle waarmee dit gepaard ging waren adembenemend.

De avond eindigde met NO(W)HERE van Wubkje Kuindersma, mijn persoonlijke hoogtepunt van de avond en de fase van talentontwikkeling ver voorbij. Zeven dansers bespeelden hier het veld en wisten op poëtische en af en toe genadeloze wijze de rade- en reddeloosheid die de mensheid kan treffen weer te geven. Delen deden mij denken aan de vluchtelingen van nu, deinend op zee.

Bij aanvang was het zevental gekleed in witte regenjassen met capuchon over het hoofd, zeven keer anoniem. Gaandeweg vielen de jassen af, kregen de dansers een gezicht en gelijk met de muziek uiteindelijk ook een stem in vorm van een theatrale lach. Alsof het mensen zijn die hun menselijkheid verloren hebben, klonk dit gelach, op één na. Precies die ene persoon die zijn witte jas nog aan had lachte hartelijk uit de toon. Er is nog hoop.

bron foto: website Wubkje Kuindersma

Te zien t/m 13 september in de studio van Conny Janssen Danst te Rotterdam.