Designhoppen in het Zeeheldenkwartier

Met 46 locaties en nog meer deelnemers, is het onvermijdelijk dat een overzichtsartikel een random karakter krijgt, tenzij ik er een boek over mag schrijven. Maar laten we het toch proberen.

Het is eigenlijk gek kijken naar design. Het is aan de ene kant makkelijker dan kunst, want verder nadenken hoeft niet. Maar ook minder makkelijk, want aan alles kleeft een verhaal en in techniek zijn de experimenten bijna niet te volgen voor een niet-ingewijde.

Hier hoef je je in elk geval niet te schamen als je iets koopt om je huis op te leuken, dat is juist het doel.

Hoe vaak hoor je bij kunst een discussie zoals bij onderstaande lampen van Aldo Kroese (gemaakt van bierfusten). Hij: ‘Zullen we het doen, zullen we hem kopen?’ Zij (bedremmeld): ‘Maar waar moeten we die dan ophangen?’

Ook gehoord: ‘Dan schuiven we de woonkamer gewoon een stukje door naar de keuken.’ En: ‘Mag ik hier even zitten? We zijn alle stoelen aan het testen.’ En: ‘Als we misschien deze bank willen kopen, moeten we er gewoon een tijdje op gaan zitten.’

Design kijken voelt nog het meeste aan als kunst light. Koffietje doen, paar ontwerpers bekijken, lunch eten. Een combinatie van twee dingen waar Nederlanders wereldkampioenen in zijn: gezelligheid en design.

Op sommige adressen is eten, drinken en kijken zelfs geïntegreerd, zie deze koffiemachine bij Windmakers.

Een kater? Zelfs dan hebben deze innovatieve geesten een oplossing voor je: onkruidthee. Gemaakt door Maidie van den Bos (pop-up store Plant Power).

Het is al een tijdje zo dat kunst en design langzaam in elkaar lijken te schuiven. Op zo’n festival ben je er getuige van dat ze weer ietsje dichter bij elkaar komen. De uiteindelijke samenvloeiing is denk ik onvermijdelijk.

Zo zijn zelfs bierlabels intussen een uitdaging voor ontwerpers, zoals bij de Binckse belofte, waar je het lokale bier kunt kopen, en creatief kunt zijn met stukjes pallet.

Asymmetree is bijvoorbeeld gespecialiseerd in klokken die soms op honingraten lijken, soms op schelpen. Met zulke esthetische klokken zit tijd eigenlijk in de weg. De klokken van Federica Bubani zijn juist zo strak dat je zo zou kunnen aanzien voor een bel.

Beiden zijn vertegenwoordigd bij Studio Snowpuppe, die zelf gespecialiseerd is in houten en papieren lampen.

En heb je wel een terrarium nodig? Je denkt van niet maar als je ze eenmaal ziet, denk je: kopen! Zo ver gaat design soms: je haalt esthetiek in huis én een complete biotoop.

Jonael van der Sloot van Spruitje creëert deze terraria. Hij licht toe aan een bezoeker: ‘Schrik niet als een plant dood gaat, dit gebeurt in de natuur ook, en is onderdeel van de cyclus.’

En hij rekt de grenzen tussen biologie, design en sieraden nog wat meer op met deze kettingen:

Nienke Hoogvliet haalt dezelfde inspiratie uit de natuur. Haar design is niet per se bedoeld als een product, ze wil ook de wereld een beetje duurzamer maken. Dus past ze design toe als een soort onderzoek: kun je zalmenhuiden in leer veranderen, zonder chemicaliën te gebruiken? Ja dus.

Hoe ze dat doet, legt ze uit op Vimeo. Al eerder maakte ze een vloerkleed van garen van zee-algen. Ze heeft ook flesjes staan met de inhoud van de zee. Waste als chic, een interessante combinatie.

En ze kan wel even door want de zee heeft eindeloos veel afval te bieden. Wat kun je doen met al die restanten van krabbenpantsers die je op het strand ziet?

Natuur is voor veel ontwerpers een bron van inspiratie. Ik liep diverse keren het vreemde probleem tegen het lijf dat ik een ontwerp esthetisch wel mooi vind, maar als man geen enkele interesse heb in het product zelf, zoals de tassen van Studio Haze.

Hout dat vergaat door schimmels, zelfs dat is een inspiratiebron. In dit geval voor Milo Dool, die de mooiste paperclipbakjes heeft gemaakt waar eens mens maar van kan dromen.

Kirstie van Noort maakte de eerder genoemde espressokopjes met behulp van de kleuren van de klei van Cornwall. Dat deed ze door mijnen te bezoeken en daar residu van voormalige industrieën te verzamelen.

Ook zij onderzoekt andere mogelijkheden. In Alteration laat ze machines haar menselijke ‘imperfecte’ aardewerk afmaken.

Espressokopjes doen het sowieso goed in de wereld van de keramiek. Inge Simonis ontwerpt ze ook, eveneens borrelglaasjes, die net wat smaller zijn. Alle vierhonderd zijn allemaal net even anders.

En een enkele keer is het werk zo ver voorbij de grenzen van design en weet ik het toch wel zeker: deze designer kan mij veel wijs maken maar dit is toch echt een kunstwerk. Dit werk (‘De Zeefdrukkerij’) laat zien hoe Remy van Zandbergen zijn visitekaartje maakt. Dit is de kast waarmee hij een stopmotion film maakte, en die is te zien op Vimeo.

De blikvanger bij Stroom is een draaiende installatie die ook tegen het kunstzinnige aan zit / over het kunstzinnige heen gaat.

Het heet Das leben am haverkamp en bevat ontwerpen van Christa van der Meer (hieronder in detail), Dewi Bekker (van de eerder genoemde stropdas), Gino Anthonisse en Anouk van Klaveren.

Deze werken zijn niet voor iedereen weggelegd, maar is er werk dat wel voor iedereen is weggelegd?

Ja want bij de Riso Masters aan de Toussaintkade mag je zelf met een risoprinter printen (de ‘risograph duplicator’), die veel minder energie kost dan gewone printers als je grote hoeveelheden print.

De geprinte A3-vellen tegen de muur worden weer een kunstwerk, zoals deze van Koen Taselaar en deze van Sigrid Calon.

Eindstation is The Fine Store. Een mooi moment om af te sluiten en het Frama E27 designlampje uit te doen.

Designkwartier is een initiatief van Edwin Pelser, Susanne Kennedy en Mei-Lan Tjoa en wordt jaarlijks eind mei gehouden.