Aftellen tot 25 januari (6) – Leonora Carrington

En toen was het aftellen tot 15 januari voorbij! Helaas blijven de kunstinstellingen nog steeds dicht. We moeten nu dus aftellen tot 25 januari – als de culturele instellingen hopelijk weer open mogen.

Jegens & Tevens helpt mee de dagen tot 25 januari te overbruggen. We delen elke dag een podcast, een documentaire, een online kunstwerk of een link naar een online kunstinstelling.

17 januari

Verloren surrealisten, die vind je graag terug. Dat is Leonora Carrington, die onderwerp is van de documentaire ‘The lost surrealist’.

Bredero’s ‘Het kan verkeren’ gold ook zeker voor Leonora Carrington.

Het ene moment was zij een adellijk meisje uit de provincie, gepusht door haar vader om tot de betere klasse te behoren, zelfs debutante aan het hof. Ze sloot vriendschap met een hyena in een dierentuin om die tijd te overleven.

Het andere moment was ze de vriendin van Max Ernst, ontmoette in Parijs Picasso, Breton, Duchamp en Dali. En ze had daar plezier in. Neem bijvoorbeeld deze foto.

Het deed haar relatie met haar ouders geen goed. Haar vader probeerde Max Ernst zelfs vanwege pornografie te laten oppakken.

Aftellen tot 25 januari (6) – Leonora Carrington
Beeld van Leonora Carrington op Paseo de la Reforma, Mexico City. Gary Todd from Xinzheng, China, CC0, via Wikimedia Commons

Leonora Carrington ging haar eigen (kunstzinnige) gang in Parijs en liet zich door niemand wat aanpraten. Een quote uit een van de artikelen over haar leven spreekt boekdelen: ‘Joan Miró once handed her a few coins and told her to go buy him a pack of cigarettes. “I gave it back and said if he wanted cigarettes, he could bloody well get them himself. I wasn’t daunted by any of them.”

Mooie momenten duren zelden echt lang: op dat moment barstte de oorlog los, werd Max Ernst gearresteerd door de Fransen, reisde zij in allerijl naar Spanje, werd ze door haar vader opgenomen in een gesticht. Alles kwam goed… in Mexico. Na een lang kunstzinnig leven in relatieve onbekendheid overleed ze in 2011.

Carrington was meer een tijdelijke surrealist dan een verloren surrealist, denk ik. Ze had haar eigen schilderstijl, die af en toe meer tegen het magisch-realisme aan zit dan het surrealisme. Een fascinerend werk vind ik And Then We Saw the Daughter of the Minotaur uit 1953. En zoals het vaker gaat: tegenwoordig worden er flinke bedragen voor haar werken neergeteld.

 


Bekijk de documentaire over Leonora Carrington