Post-Corona met kunstenaar Karin van Pinxteren

Hoe ging jij persoonlijk om met de eerste golf van corona, die juist in Noord-Brabant echt om zich heen sloeg?

Ineens is daar corona. Voor iedereen komt alles op losse schroeven te staan. Paniek over het welzijn van familie en vrienden. Er is veel contact, zijn de naasten oké? In het dorp is de lijkwagen te vaak aanwezig.

Je kijkt ernaar en gaat vooruit door een stap terug te doen naar je reserve. Dat moet je doen om het inzicht, het doorzettingsvermogen, de noodzaak, de verwachting in het werk en de geest te kunnen blijven voeden.

Altijd voorzichtig, spaarzaam, omdat je nooit weet wat de dag van morgen zal brengen. Wat dat betreft is het kunstenaarsbestaan wankel. Als je aan de opleiding begint heb je daar geen weet van. Het komt na de academie om de hoek kijken, daar leer je mee omgaan, je moet wel. Het levert een flexibele geest op en een dikke huid.

Hoe creatief was voor jou het coronajaar 2020?

Hoewel het coronavirus hier en daar gevolgen had voor projecten, heb ik het eigenlijk best druk gehad. In maart 2020 behoorde ik een keer niet tot de meteen gedupeerden. Mijn freelance pr-werkzaamheden voor twee opdrachtgevers gingen nog steeds door. Ik hoefde niet naar een loket en slaakte een zucht van verlichting!

En ook voor mijn kunst bleven de verzoeken binnenkomen. De Ketelfactory Schiedam bedacht een prachtig publicatieproject. Voor Love Letter to an Artwork heb ik intussen een liefdesbrief geschreven. Ik kreeg een uitnodiging voor een solotentoonstelling bij Cityscapes Mental Space in Amsterdam. Dirk van Weelden schreef een prachtige beschouwing. Bij die tentoonstelling maakte ik de publicatie Nachtportier *reizen.

Daarnaast vroeg galerie en uitgever Onomatopee me voor een tekstuele bijdrage voor ‘Kunst in je navel‘ (over de anderhalvemetersamenleving in relatie tot het werk, en sloot ik het jaar af met deelname bij Logman in Utrecht.

Sommige projecten vielen wel af of werden uitgesteld door corona. De deelname aan een mediafestival in Hong Kong ging niet door voor buitenlandse kunstenaars, waarop de organisatie een bijdrage op afstand vroeg in plaats van de geplande performance. Dat werd een grote print. En de Paltzbiënnale in Soest werd doorgeschoven naar 2021.

Hoe voel je je nu na dit coronajaar?

Ik hijg nog na van de achtervolging door mondiale mortaliteit, die er ook vrienden uit heeft gepikt. Zorgen over het welzijn van naasten vraagt intense energie. Dat komt erbij, logisch, maar er ontbreekt iets: de oplaadpunten zijn weggevallen.

“Corona heeft de tankstations van het onverwachte weggevaagd.”

Er zijn geen openingen voor verwondering en ontspannende conversaties, geen tentoonstellingen om je visie te voeden, geen reizen naar andere oorden en als je vrienden of familie al kunt zien, moet je afstand houden of vroeg naar huis. Wat dat betreft is het leven vacuüm getrokken.

Zijn er zaken waar je je door het coronavirus anders naar bent gaan kijken?

Het virus is natuurlijk eng. Het controlesysteem eromheen beangstigt me nog meer. Waar zal het naartoe gaan? Viruspaspoort? Overheidscontroles wereldwijd? Mag je straks een land nog in als je privacy hoog in het vaandel hebt staan?

China, waar ik in 2020 nog was, zal waarschijnlijk afvallen om heen te reizen. Daar moest je al je papieren doorgeven wilde je er in kunnen. Ik vermoed dat ze ook je materie willen weten door corona, waar je van gemaakt bent… Dat gaat me echt te ver.

Zal dat in Nederland uiteindelijk ook die kant op gaan? Nu nog niet. Maar ik huiver voor de glijdende schaal.

Heb je nu nog steeds energie voor nieuwe werken, ook al zitten we nu al bijna een jaar in deze situatie?

De Paltzbiënnale gaat in productie en in het atelier tintelen nu Gedicht in casino #7 (Albanië) en Gedicht in casino #8 (Spanje) aan de muur. Hier en daar nog twijfel maar die gaat gaandeweg over in zekerheid.

In de werken is corona heel ver weg, het virus heeft er geen vat op. In Albanië was ik in 2019 en Spanje in 2016. Het Chinese tintje in het werk voor de Paltz is zelfs nog pre-corona.

Wat de toekomst betreft, heeft het virus er wel vat op. Er is al een jaar geen reis meer bijgekomen. Gedicht in casino #9 zal daarom nog een tijd op zich laten wachten… maar als plan A niet lukt gaat plan B in werking (stap terug reserve).

Ik kijk naar twee Oosterse mannen die met hun rug naar me toegekeerd zitten. Waar ze het over hebben weet ik niet, ze keuvelen wat. In plan B is er iets gaande van onomkeerbare verwondering… daar ga ik heerlijk induiken.