Kati Heck – perfecte imperfectie
Van nature ben ik meer een huismus dan een uitgaanstype. De fear of missing out is de laatste angst waar ik last van zal hebben. Desalniettemin kreeg ik er toch weer zin in vandaag: Hoera, de musea zijn weer open!
Hoewel musea voorlopig mondjesmaat bezoekers toelaten, is de animo op doordeweekse ochtenden nog steeds niet groot. Moeiteloos kocht ik voor het tijdslot dat een uur later aan zou vangen een kaartje voor het GEM, om het werk van schildervirtuoos Kati Heck (Düsseldorf 1979) voor het eerst in het echt te bekijken. Haar solotentoonstelling Hauruck d’Orange opende hier op 6 juni.
Tot nu toe kende ik Heck’s werk alleen van digitale plaatjes. Wat mij direct opviel bij deze eerste fysieke ontmoeting, was de glans die op verschillende delen van het werk zichtbaar is. Soms als een parelmoerachtige semi-transparante glitterlaag, zoals hier op het lichtere gedeelte, lopend van knie naar bovenbeen (maar dus moeilijk te vangen op digitaal beeld).
Ook de manier van schilderen maakt dat het werk glimt. De huiduitdrukking met sproeten, dusdanig egaal en glad opgezet als met de perfectie van een photoshop filter. Moeiteloos gaan in hetzelfde werk deze gladde oppervlakten over naar meer expressief schilderachtige delen, of wordt er een lijnvoering gehanteerd zoals we die uit een comic kennen.
De grote doeken bestaan, onder de verflaag, vaak uit meerdere kleine aan elkaar gestikte delen. In dit geval is het doek aan de onderkant niet opgespannen, wat de manier waarop de gladde stof van de afgebeelde deken overgaat in een woeste donkerpaarse zee, vergroot.
Het lijken allemaal elementen te zijn die als doel hebben met de nauwkeurigheid van de eerstgenoemde perfectie te willen breken, maar ook dan weer met zo’n precisie, dat ik mij al wandelend door de tentoonstelling afvraag of het daardoor zijn doel niet voorbijschiet. Het is knap, maar maakt dat het werk (voor mij) ook goed? Allemaal gedachten die door mijn hoofd gaan nog voordat ik bij de inhoud aangekomen ben, want wat zie ik hier nu allemaal?
Het betreden van “de grotere ruimte”, gecreëerd met, en verscholen achter een gordijn waarop het manifest van de Babydetectiveclub (een club van bevriende makers met wie Heck af en toe samenwerkt) te lezen is, maakt op mij een overweldigende indruk van grootsheid en kleur, vergelijkbaar met de herinnering die ik heb aan de tentoonstelling van Daniël Richter in 2007 in hetzelfde museum (maar dan in de zalen ernaast, toen het GEM nog twee keer zoveel ruimte bood aan actuele kunst). De taferelen die op het werk zelf te zien zijn, laten zich kort gezegd omschrijven als een wereld waarin de persoonlijke leef- en gedachtewereld van de maker versmelt met de absurditeit die je alleen aantreft in droom en fantasie.
Inmiddels ben ik over één ding wel uit: Het werk, dat ondanks zijn perfecte imperfectie weet te wringen, vind ik prachtig. Met uitzondering van een kolossaal doek dat aan de achterkant van de achterwand hangt, waar ik weinig mee kan en waar ik geen foto van maakte. Er valt natuurlijk nog veel meer te zeggen over deze tentoonstelling, waarin behalve schilderijen onder andere tekeningen, een groot pluche 3-dimensionaal werk en een video-installatie te zien zijn. Ga zelf maar kijken!
Hauruck d’Orange van Kati Heck is nog 8 november te zien bij GEM in Den Haag.