Nøtel, het hotel voor de verwende wereldburger van morgen

Want wat wil je als wereldreiziger in 2053 liever dan dat de allerbeste architecten hun best doen om mooie ruimtes te creëren?

Er is een pianobar, een ecovriendelijk kuuroord en last but not least, héél belangrijk in de toekomst: gegarandeerd veilige servers.

Daarmee houdt het niet op. Wat wil die elite nog meer? Geen ontmoeting met mensen die je niet wilt ontmoeten natuurlijk. Menselijk personeel heeft het hotel niet meer. Sleutels? Poe, wat een verouderd concept.

Hier vind je alleen nog maar AI’s die jouw wensen meteen begrijpen. ‘No more second-guessing your own wishes.’

Het kan nóg een stap verder. Militair gezien is het ‘luxe-fort’ namelijk ook fantastisch. Drones kunnen reageren nog voordat er iets echt gebeurt. Mocht Den Haag geteisterd worden door een vloedgolf, kun je je het beste bevinden in Nøtel.

Bovendien heeft Nøtel ook nog een geluidssysteem dat zich aanpast aan jouw stemming. Kom je chagrijnig binnen, dan herkent het hotel je meteen bij de ingang en biedt een alleen voor jouw oren bestemde compositie – die je rustiger stemt.

Maar waarom zouden de bewoners chagrijnig zijn? Met twaalf kamers en 376.000 vierkante meter moeten ze wel vrolijk zijn van hun stinkende rijkdom.

De elitaire wereldburger van de toekomst heeft door de zelfgekozen isolatie geen last meer van zaken als maatschappelijke onrust, natuurrampen, vluchtelingen en ze hoeven geen geëmmer meer aan te horen over voedselbanken. De man of vrouw in kwestie hoeft slechts oog te hebben voor zijn of haar eigen gevoelens dankzij de ‘cutting-edge’ van sociale technologie.

En wat is er Haags aan dan afgezien van de locatie? Nou, er is ook een hoofdrol voor The Hague Security Delta, een organisatie die echt bestaat en met zijn naam perfect in dit werk past.

Nøtel (The Hague) is óók een expositie in Stroom die je bij entree meteen overbluft. Via virtual reality krijg je een rondleiding door diverse hotelruimtes. En met de controller kun je rondlopen door het hele complex, tot en met het dak.

Lawrence Lek, de maker van Nøtel, woont en werkt in Londen. Zijn architectonische achtergrond zie je af aan het resultaat. Dit zijn prachtig gerenderde ruimtes.

Lek heeft bovendien veel sterke ideeën in Nøtel gestopt. De kritiek op de airbnbificering van steden is bijvoorbeeld een sterk fundament van het werk. Het idee van deze vorm, de groene kleur en die Ø, die overal in terugkomt, is ook een sublieme vondst in een wereld die het alsmaar meer van zijn logo’s moet hebben. Die Ø heeft ook iets fascistisch. Passend logo dus voor dit soort creepy hotels van de toekomst.

De ironie van het ‘perfecte hotel’ is ook treffend. Je zou bijna medelijden krijgen met die elite van de toekomst. Computers die waken over hun privacy. Geen schoonmakers of receptionisten meer om gesprekjes mee aan te knopen. Waar kun je nog over klagen over dit hotel op Yelp?

Zelfs als je het niet meer ziet zitten en in de game van het dak wil afspringen kom je gewoon weer in het hotel terecht.

Het is ook een volgende stap naar installaties die ons met virtual reality en games zulke interessante spiegels kunnen voorhouden. Nøtel legt die link met gemak.

Maar… dan kom ik bij mijn voornaamste punt van kritiek op Nøtel: met deze game kun je eigenlijk niets. Terwijl het juist naar méér smaakt, dit spelen met de controller. Vrijwel alle walking simulators hebben een spelelement. Sommige games zijn ook artistiek op dát niveau, zoals het briljante The Stanley Parable. Of kijk en geniet van een game als Limbo.

Kunnen echte games dan kunst zijn? Dat debat loopt al een tijdje, zie bijvoorbeeld deze discussie in The Guardian in 2012. Je kunt het ook omdraaien en de vraag stellen: kun je met games kunst maken? Dat lijkt mij logisch, zoals andere kunstenaars zandschepjes of paddenstoelen of putdeksels gebruiken.

Als liefhebber van beide ben ik in elk geval blij als ik zie dat games en kunst fuseren – en ik verwacht ook wel dat deze vorm nog veel groter gaat worden – maar het zal nog een lastig verhaal blijven.

Neem de game Horizon Zero Dawn – van de Nederlandse game developer Guerilla Games. Het budget was een slordige 45 miljoen dollar en bij Guerilla Games werken 270 mensen. De game zag er fantastisch uit. Hoe ga je daar als kunstenaar ooit mee concurreren? Lek heeft welgeteld één persoon die de muziek maakt (Kode9).

De installatie Nøtel (The Hague) is vergezeld van twee tamelijk lange films, Geomancer (48 minuten) en Sinofuturism (60 minuten), waar ik weinig over kan zeggen aangezien de sluitingstijd van Stroom ineens heel snel dichtbij kwam.

Visueel aantrekkelijk maar niet echt voortbordurend op het Nøtel-verhaal (ze zijn ook eerder gemaakt). Ik had liever nog een paar gehaaide marketingvideo’s van het bedrijf willen zien om het verhaal wat meer context te geven.

Deze expositie kreeg veel aandacht in de landelijke media en dat is goed nieuws. Alleen al de fraaie brochure is de aandacht waard (zie bij de links hieronder). Maar het is ook niet gek; deze eerste tentoonstelling van Lawrence Lek in Nederland zou best eens een indruk kunnen geven hoe de polsslag voor de toekomstige kunst straks aanvoelt.

Nøtel is een opdracht van Stroom Den Haag en arebyte Gallery in Londen en is nog tot 4 november in Stroom te zien. De tentoonstellingsruimte van Stroom is woensdag tot en met zondag open, van twaalf tot vijf uur. De toegang is gratis.

* dit jaartal is door schrijver dezes verzonnen