DWAALSPOOR – ‘Permanent’ en ‘De kijk op’ door Sven Boel

Er staat water in mijn kelder. Nee, bedankt, ik heb geen pomp nodig. Je doet me wel plezier met een nieuwe broek want de mijne is te kort geworden. Vlamingen en Nederlanders spreken dezelfde taal maar daarom begrijpen we elkaar nog niet. Ons taalgebruik staat bol van de beeldspraken. Dat is niet evident als je deze uitspraken letterlijk neemt.

Sven Boels fantasie slaat op hol bij het horen van dubbelzinnig taalgebruik. Hij beeldt zich levendig in wat gezegd wordt en probeert de beeldspraak te plaatsen. Dat leidt tot hilariteit. Toen hij als kind leerde wat permanent betekent, begreep hij er niets van. Het kapsel van zijn moeder, wat je in het Waasland op dezelfde manier uitspreekt, moest de kapster na enkele weken al opnieuw komen zetten. De complexiteit om taal te vatten vormt voor Boel een struikelblok maar net daarom wekt het zijn interesse. Het vertrekpunt voor zijn sculpturen is figuratief taalgebruik. Woorden of gesprekken die hij opvangt, zet hij om in beelden. Dat helpt hem om taal te vatten en er betekenis aan te geven. Als kind was Boel een keikop. Die koppigheid vormt een inspiratiebron voor zijn werk ‘De kijk op’. Naast zijn verwarring over het letterlijke taalgebruik heeft Boel veel moeite met spelling. Waarom moet je per se ‘ei’ schrijven terwijl ‘ij’ hetzelfde klinkt?

‘Permanent’ en ‘De kijk op’ vormen een vrolijk duo. Deze kleine, robuuste sculpturen zijn felgeel en delen een gelijkaardige textuur. Door hun verschijning en positionering doen ze denken aan personages in dialoog. Ze lopen beiden met hun neus in de wind. ‘Permanent’ oogt een parmantige dame met opgeheven hoofd. ‘De kijk op’ draagt een keurige kraag in ruw beton. In beide sculpturen zijn keien verwerkt die herinneren aan een krullend kapsel en de roze en gele tinten aan krulspelden. ‘Permanent’ en ‘De kijk op’ zetten de schoonheid van eigenheid in de verf en verbeelden Boels begeestering voor taal.

De meervoudigheid vertaalt zich niet alleen in de titels, ook in de textuur en de afwerking. Niets is wat het lijkt. De sculpturen glimmen. Op bepaalde plaatsen heeft Boel de gele verf er weer afgeschuurd. De textuur en kleuren die hier tevoorschijn komen, zijn net snoepgoed. ‘Permanent’ en ‘De Kijk Op’ zijn verleidelijk en grappig als verschijning. Boel spreekt onze zintuigen aan met schreeuwende kleuren in warme tonen. Er ontstaat een verlangen om aan zijn werk te voelen en even zelfs goesting om te proeven. In zijn zoektocht om zelf grip te krijgen op taal zet Boel ook de kijker op een dwaalspoor.