Fleur en Wouter doen Amerika
De musea zijn gesloten, gelukkig kunnen we voor een vers shot cultuur terecht bij diverse galeries, de meeste zijn op afspraak te bezoeken. Zo was ik onlangs bij Galerie Fleur en Wouter in de Pijp in Amsterdam. De expositie Americana toont werk van vier jonge kunstenaars.
Het was 10 april een drukte van belang bij Galerie Fleur en Wouter: zo’n driehonderd mensen woonden op afstand de live stream opening van de expositie Americana bij, in de fysiek nagenoeg lege galerie. ‘Er waren meer mensen dan hier in zouden passen als er een échte opening zou zijn,’ glimlacht Wouter van Herwaarden terwijl hij het bezoek een kopje thee aanbiedt (‘wil je lemon of orange?’).
Sinds voorjaar 2019 is de lichte expositieruimte aan de Van Ostadestraat – voorheen onderdeel van een schoolgebouw – de vaste plek van Wouter van Herwaarden en zijn compagnon Fleur Feringa. Enkele jaren daarvoor was Galerie Fleur en Wouter een pop up onderneming met het doel om werk van jonge, bevriende kunstenaars onder de aandacht te brengen.
De galerie heeft in deze onzekere tijd de ‘mazzel’ dat haar ruimte in de Pijp betaalbaar is en dat de werken van hun kunstenaars in Nederland beschikbaar zijn. Geplande tentoonstellingen kunnen dit jaar gewoon doorgaan, verwacht Wouter. Nadelig voor een jonge galerie als Fleur en Wouter is dan weer dat kunstbeurzen – met alle mogelijkheden om het netwerk en de zichtbaarheid te vergroten – nu vervallen. Aan die zichtbaarheid wordt overigens gewerkt. De bakfiets – waarmee ze werk persoonlijk bij verzamelaars afleveren – hebben ze inmiddels voorzien van een fier bord waarop hun logo prijkt. En op Instagram en YouTube plaatste de galerie onlangs filmpjes waarop te zien is hoe de extraverte Fleur op atelierbezoek gaat bij ‘haar’ kunstenaars. Met haar directe manier van vragen stellen overbrugt zij moeiteloos die fysieke anderhalve meter.
Ergerniswekkend
En dan de kunstenaars! Een zekere humoristische bravoure kenmerkt het werk van Koos Buster (1993). Op frisse wijze blaast hij het wat traditionele ambacht van keramiek nieuw leven in. Bekend is zijn – almaar uitdijende – serie van Sierborden van bijna alles wat ik niet leuk vind. Voor Americana hing Buster een aantal sierborden met afbeeldingen van ergerniswekkende fenomenen bij elkaar aan de wand: op één bord een gevangen orka bij Seaworld, op een ander bakte hij een jeugdfoto van Donald Trump (met opvallend groot hoofd) mee naast de tekening van een tractor.
Tekenen sommige mensen losjes poppetjes of boodschappenlijstjes op bierviltjes, Buster doet hetzelfde, maar dan op keramiek. Schijnbaar achteloos maakt Koos Buster statements over de maatschappij – al klinkt dat wat zwaar want hij moraliseert niet. Sterker nog: zijn werk straalt een enorme lol uit.
Recentelijk voegde Buster glasblazen toe als discipline, de expositie met werken die hij maakte voor Glasmuseum Leerdam is helaas niet meer te zien. Een paar glazen sculpturen, één fles Cola en één fles Fanta met loszittend etiket, uit 2018, staan in een nis en er is een vergulde asbak met een sigaar en twee peuken te zien. De peuken zijn uitgedoofd, de humor niet.
Grappig, op het randje van satire, is het werk van illustrator Johan Kleinjan. Hij genoot al enige bekendheid met series als Most Wanted: tekeningen van grote, vaak bontgekleurde mensenkoppen waarin niet veel lijkt om te gaan.
Op twee acrylwerken Bad Habit en Family Bounty Hole toont hij de wereld van de Bounty Hole Races, waarbij mensen (Amerikanen…) met veel kabaal hun truck door de modder rijden – bij wijze van vrijetijdsbesteding. Ook aan de achterkant van Bad Habit heeft Kleinjan tijd besteed. Dus als je wat rust wilt na visuele drukte, draai het werk gerust even om!
Melancholiek
Wie Sam Andrea (1991) op instagram volgt weet dat hij naast schilderijen ook linosnedes maakt, vaak van explosieve situaties: kijk maar naar de linosnede van een brandende Notre-Dame of van een vrouwelijk naakt in wellust.
Melancholiek en hallucinant zijn de vier linosnedes die Andrea voor Americana maakte. Met werken die titels dragen als ‘Heaven Motel’ en ‘Viva Las Vegas’ sneed hij vignetten van een bijna buitenaards donker Amerika waarin dromen zijn verworden tot nachtmerries. De routes die hij uitsneed lijken nucleair aangelicht.
Iets melancholieks vind je ook terug in de drie prachtige beelden die fotografe Cleo Goossens (1991) schoot in Los Angeles. Eén ervan, Cup, Palm Springs (2017) toont een plastic wegwerpbeker met een rietje dat Goossens door de lichtval in het drankje transformeert tot een tintelend soeverein object. De foto’s zijn opgenomen in het fraaie fotoboek met strak linnen omslag dat Goossens onlangs uitbracht: Route du Soleil, mede geproduceerd door Galerie Fleur en Wouter.
Heel divers, speels, melancholiek, aansprekend werk heb ik gezien bij Galerie Fleur en Wouter. Een beetje hip is de galerie ook, maar niet in die mate dat iemand van mijn leeftijd (53) er zenuwachtig van wordt.
Americana met werk van Sam Andrea, Koos Buster, Cleo Goossens en Johan Kleinjan is t/m 10 mei te zien bij Galerie Fleur en Wouter, Van Ostadestraat 43a in Amsterdam. | 06 57748299 | info@galeriefleurenwouter.com