Als een gids op Hoogtij

Gelukkig.

En zo fiets ik op vrijdag 9 maart toen de zon al uitging en de maan op naar Dürst Britt & Mayhew, de startlocatie van deze Hoogtij. Wat onwennig, want welke mensen gaan met mij mee straks, kijk ik wat rond bij de vorige maand geopende groepstentoonstelling. Om zeven uur worden de gidsen voorgesteld en verzamelen de mensen zich om mij heen.

We besluiten op de fiets te gaan, en na een toelichting op het werk van Alex Farrar, Alexandre Lavet, Joseph Montgomery, Maarten Overdijk en Jonas Wijtenburg bij Dürst Britt & Mayhew, fietsen we naar de eerste locatie.

Een bijzondere locatie direct, want de Maldoror Galerie is een galerie in een etalage. Het is vast een vreemde gewaarwording, een groep mensen tegen een gevel geplakt in een drukke straat vol passanten. Ik vertel de groep dat niet enkel de locatie bijzonder is, maar ook het tentoongestelde werk. Het maandelijks wisselende werk is van twee verschillende personen, dit keer Jessie Hoefnagel en F. Gerard Lelieveld, de een heeft een psychiatrische achtergrond en de ander is kunstenaar. Wie welke achtergrond heeft, blijft in het midden.

Als groep discussiëren we over wat we zien: is het noodzakelijk om te weten wie welke achtergrond heeft? En bestaat er zoiets als “typisch” kunstenaar? We komen er niet uit, dat deert niet, we kijken en er is een gesprek. De video van Lelieveld roept vragen op, want wat zien we daar precies? Het lijkt op programmeercode of iets wiskundigs. Over een ding zijn we het eens, de werken passen wel bij elkaar, de onregelmatige dunne lijnen komen terug in de tekeningen en het textiel van Hoefnagel, maar ook in het videowerk van Lelieveld.

Wanneer ik zelf een museum of expositie bezoek, ben ik altijd in dubio. Een audiotour vind ik vaak te individueel, ik geef er juist de voorkeur aan om met mensen in gesprek te gaan. Maar meestal kies ik ook niet voor een groepsrondleiding met een gids, terwijl alle keren dat ik dat wel deed, het een leerzame, leuke en nuttige ervaring was. Dat merk ik ook op deze Hoogtij avond. Mensen sluiten aan om alle informatie in de galerie te horen. En mensen reizen even met ons mee, nieuwsgierig naar dat wat volgt.

We fietsen naar de Herderstraat voor een bezoek aan Galerie Maurits van de Laar waar werk te zien is van Ronald Versloot. We krijgen een uitgebreide toelichting op het werk en we zien en herkennen patronen in het werk – schilderijen en vooral op papier. Een werk van Versloot springt eruit en blijkt te zijn gebruikt in de communicatie rondom Hoogtij en op sociale media. “Is dit werk nu zo goed, omdat het al in het geheugen zit of omdat het gewoon een goed werk is?”, vraag ik aan iemand uit de groep. “Ik vind het gewoon goed. Kijk die diepte, prachtig.”

De derde locatie op onze dwaaltocht door de stad is Twelve Twelve Gallery in de Prinsestraat, een jonge galerie met twaalf keer per jaar een nieuwe expositie. Voor de deur vertel ik iets over de galerie, maar we worden al snel naar binnen gewuifd. Ook hier worden we dus opgetogen ontvangen en krijgen we een uitgebreide toelichting op het videowerk van Vika Kova.

De groep is enthousiast en stelt veel vragen. “Twaalf keer per jaar een nieuwe expositie, hoe doe je dat?” “Wie koopt er videos?” “Ken jij alle kunstenaars persoonlijk?” Galeriehouder Silvia Bakker geeft uitgebreid antwoord op alle vragen en dat geeft een goede kijk in de wereld van kunst.

Het regent steeds harder, maar dat deert niet. We pakken de fiets voor een bezoek aan de “galeriekade”, de Toussaintkade, even verderop. Ik vertel de groep dat onze eerste stop hier, Parts Projects, mijn favoriete galerie in Den Haag is. “Waarom dan?”, vraagt iemand. “Wacht maar”, antwoord ik.

We stappen binnen en het is overweldigend. De kleuren, de verschillende materialen, de diversiteit. Het werk van de jong overleden Brits-Bengaalse kunstenaar Shah Jahan boeit. En wordt nog boeiender wanneer we het verhaal horen over het ontstaan van de tentoonstelling, over de kunstenaar en het werk. Eigenlijk willen we niet weg, maar een volgende Hoogtij-groep komt binnen, dus we kijken zelf nog rond en maken dan plaats.

…zegt een van de deelnemers aan de rondleiding en de rest knikt.

We lopen een paar deuren verder en stappen binnen bij Quartair dat inmiddels al 25 jaar bestaat, en niet enkel een tentoonstellingsruimte heeft, maar ook ateliers voor 12 kunstenaars. Het werk dat nu te zien is, is van deze kunstenaars. Er is muziek, er zijn veel meer mensen dan we op andere locaties tegenkwamen, er wordt luid gebabbeld, maar ook hier is ruimte voor een introductie. Een van de kunstenaars, Jessy Rahman, vertelt ons over het bijzondere gebouw, de ateliers en de werken.

We besluiten dat dit onze laatste halte is en praten nog even na. De groep is divers, qua achtergrond en qua woonplaats, en dat maakt de vragen afwisselend en de gesprekken leuk. Ik vraag hen waarom ze er juist voor kozen om mee te gaan met een rondleiding en niet op eigen houtje de stad te verkennen. Een reden om mee te doen is, om op stap te gaan met iemand die de stad kent, dus eigenlijk heel praktisch, en weet wat echt de moeite waard is. En om überhaupt te weten wat er allemaal is. De mensen die uit Den Haag komen, maken kennis met locaties waar ze dagelijks langslopen, maar waarvan ze nooit is opgevallen dat er een galerie of kunstenaarsinitiatief zit. Maar ook om gemakkelijker ergens binnen te stappen en door het contact dat de gids maakt met de galeriehouders of kunstenaars veel meer te weten kan komen over het getoonde werk.

Dan gaat ieder zijn eigen weg en wandel ik terug naar het startpunt. Ik kijk terug op een avond waarop ik mensen langs een aantal kunstinstellingen kon leiden, ze iets kon vertellen over kunst in de Haagse binnenstad, over de verschillende initiatieven en over Hoogtij. En voor mij was het ook een avond waarop ik galeriehouders voor het eerst ontmoette of nieuwe exposities voor het eerst zag.

Dat was leuk!

De volgende Hoogtij is op vrijdag 8 juni en valt samen met het jaarlijkse Holaa! Festival.