De Parade #27

Neem nu mijzelf: ik begon de avond als Nathalie, 32 jaar, getrouwd, docente beeldende kunst en recensent voor Jegens & Tevens, en trotse bezitter van een rode auto waardoor ik het predicaat razende reporter eer aan doe. En ik eindigde de avond als de bioloog Steef, 41 jaar die er een paar bijenkorven op nahoudt ter ontspanning, een gezonde LAT relatie heeft en als de dood is voor draaiorgels. En dat gebeurde allemaal op een druilerige woensdagavond in Rotterdam…

De avond begon rustig. Al van kinds af aan ben ik doller op auto’s dan op poppen dus mijn eerste stop was bij het museum van carcheologie van Olaf Mooij, een rariteitenkabinet waar de levenscyclus van de auto centraal staat. Voor 2 euro beland je in een typische ‘Paradewereld’ waarin je jezelf na 10 minuten afvraagt of een auto via kunstmatige inseminatie tot leven gewekt kan worden en waar de mitose (mitose is overigens kerndeling, nu ik bioloog ben zie ik alles anders) in de kern van een auto ontstaat.

Ook dit jaar staat er weer een dependance van een groot museum tussen de tenten. Dit keer richtte Museum de Fundatie de grote ruimte in en het museum koos voor hun talent van het jaar, Elise van der Linden. Zij verleidt je, in de tentoonstelling Shades of Silence, om op een denkbeeldige reis te gaan.

Doorkijkjes, donkere gangen, tempowisselingen, het maakt dit gebouw tot een 21e eeuws sp(r)ookhuis, een sfeer die naadloos aansluit bij haar broeierige werken vol overwoekerende natuur en geanimeerde realiteit die bijna pijn doet aan de ogen. Ook de verfrissende manier waarop je met haar werk contact maakt – eronder liggend of er doorheen lopend – beklijft en zal zeker aan kracht toenemen als de Parade, op een zonnige dag in het weekend, druk wordt bezocht en je een rustig heenkomen zoekt.

De foto’s op het einde en de zaalteksten zijn naar mijn smaak te uitleggerig. Waar ik eerst vrij kon reizen in haar werk, word ik nu toch (door een curator?) een kant op geduwd. En dat heeft het werk van Van der Linden helemaal niet nodig. Het advies: bezoek het, volg de gangen, verlies je in de installaties en video’s en vergeet de borden.

de video hieronder is een registratie van haar werk Ozon dat ook in het Parademuseum te zien is.

Vervolgens ging ik naar ZAAL 3 waar 4 frisse jongens je opwachten om je in een hok van 2.5 bij 6 meter je van je sokken te blazen. De voorstelling over en van de band NIKO (een combinatie van concert, voorstelling en een performance) begint lekker.

De leadzanger en basgitarist, die het uiterlijk van een opgeschoten linksbuiten van Sparta uit 1997 en de stem van een zwarte Lou Reed heeft, kijkt je met zijn zwart omrande ogen zwoel aan en doet je geloven dat jij de enige bent voor wie hij het liedje “Oh Yeah, Alright, Okay” (en geloof me, de titel dekt de lading) zingt.

Tel daar nog een jonge drummer met pornosnor en pilotenbril, een McCauley Culkin achtige gitarist en een Frans mannenmodel uit een Tell Sell reclame op, en dan begrijp je dat het snel heet werd in die bouwkeet. De ironie druipt van het buiktasje van de leadzanger af en langzaamaan word je als publiek bewust gemaakt van de cliche’s die om een band heen hangen: de boyband achtige looks, het lange stemmen van de gitaren, de leadzanger die zich verliest in het opzwepen van het publiek, het wachten op de drummer en.. natuurlijk.. de merchandise!

In het intermezzo worden allerlei Niko waardige spullen aangeprezen. Een ketting, haargel, zonnebrand, sigaretten, een polo en natuurlijk de pet “to protect you from the sun and the haters.”

Ook op muzikaal gebied wordt de kitsch omarmd. Kleffe crooners, grunge achtige fragmenten met stroboscoop en dampende funk, het is een pastiche van verschillende stijlen. Maar ondertussen besef ik: kitsch en ironie zijn veilige stijlmiddelen voor een band. Fouten verdwijnen onder het ironische vloerkleed onder het mom van “Dat hoort zo”. Een box die kapot gaat bijvoorbeeld, hoort dat erbij of is dat “meta”? Voordat ik helemaal tureluurs word van dit ironische steekspel, eindigen “da boys” met drie solide nummers en blijft er een kneitergoed mannenpact overeind.

Midden op het terrein kwam ineens een gouden donut (zonder gat) voorbij en zelfs voor de doorgewinterde Paradebezoeker was dit ‘out of the ordinary’. Er omheen liepen medewerkers die je met koptelefoons een voorproefje van de voorstelling OK Future van Connor Schumacher en Lucy Suggate gaven. Kijkend naar de gouden donut luisterde ik naar de vrouwelijke stem van een mindfullness cyborg die mij vroeg wat ik zag en of ik een patroon herkende.

Eenmaal binnen had de cyborg ongeveer 35 minuten nodig om je hyper bewust te maken van jezelf, de 28 kloppende harten om je heen en de wonderlijke dingen die daar gebeurden. Zelf vond ik de cyborg erg dwingend in het mij bewust laten maken van mezelf, maar gelukkig was er genoeg ruimte om je af te zonderen of op te gaan in het collectief. Maar dit is wel een voorstelling die je gezien moet hebben, zinnenprikkelend komt niet in de buurt om het te beschrijven en je kijkt hierna nooit meer hetzelfde naar aluminiumfolie.

Na die ‘bewustwordingstrip’ was ik mezelf even helemaal zat, en ik besloot voor een nieuwe identiteit te gaan. Gelukkig konden Maarten Bel en Ko de Kok, gecertificeerd personeel van The Agency of New identity en gespecialiseerd in het ontwikkelen van een nieuwe identiteit op maat, mij helpen met deze metamorfose.

Van tevoren moet je wel een krabbel zetten zodat je akkoord gaat met eventueel lichamelijk letsel. En dan sta je, eenmaal binnen, in 2 minuten ook nog met een schuurspons op je hoofd om de doorstroom van de “energiebanen” te bevorderen. Tja, dan krab je je wel even achter de oren…

Typisch voor de paradesfeer is dat je met 20 mensen in een ruimte staat van 2 bij 2, 3 mannen (ohnee toch 2 want die 3e neemt nog een drankje) op het laatste moment zich nog erbij wurmen en dat iedereen goed geluimd is. Maarten Bel begint met een waarschuwing: “maar deze metamorfose kan ook confronterend zijn, misschien kom je er wel achter dat je eigenlijk altijd een enorme lul bent geweest.” “Nou Nick”, zegt persoon X, “daarvoor had jij niet naar binnen gehoeven, dat weten wij allang.” De bonte verzameling mensen moet lachen.

Een metamorfose gaat niet zonder slag of stoot – en man man man wat een reis! – maar vol trots kan ik nu zeggen dat ik echt ben veranderd. Na deze “lifechanging experience” heet ik Steef, ben bioloog van beroep, eet veganistisch en mijn motto is: Meten is Weten.

Helaas was ik nog geen minuut mijn nieuwe zelf of ik moest noodgedwongen De Parade verlaten. Met een nieuwe identiteit gaat vaak ook een nieuwe angst gepaard: ik ben als de dood voor draaiorgels en dat is niet handig op de Parade…

Rotterdam, Museumpark: vrijdag 23 juni t/m zondag 2 juli
Den Haag, Westbroekpark: vrijdag 7 t/m zondag 16 juli
Utrecht, Moreelsepark: vrijdag 21 juli t/m zondag 6 augustus
Amsterdam, Martin Luther Kingpark: vrijdag 11 t/m zondag 27 augustus