Navid Nuur @Pinkpop

Navid Nuur (Teheran, 1976) woont en werkt in Den Haag. Met een achtergrond in de graffiti en skateboard scene, maakte hij meer dan 10 jaar geleden de overstap van grafische vormgeving en illustratie naar autonome, beeldende kunst.

Tom Goossens, projectleider van het Bonnefantenmuseum, vertelde dat artistiek directeur Stijn Huijts de rijzende ster uitnodigde voor de 4e editie van het Pinkpop-up museum uit om bestaand werk tentoonstellen en lokale projecten – die innig verbonden zijn met de sfeer van het Pinkpop festival – op te zetten. Dat bleek een schot in de roos; de 4e editie trok op zaterdagmiddag 10 juni al ruim 2500 festivalgangers. En dat is bijzonder te noemen, omdat Nuur zelf nog nooit op een muziekfestival was geweest. Pinkpop en beeldende kunst, dat ging niet samen in zijn hoofd.

Goossens en zijn team overtuigden Nuur om toch deel te nemen aan dit project èn zelf langs te komen op de openingsdag van het festival om aan den lijve te ondervinden hoe kunst en Pinkpop samengaan. Aan Pinkpops Kalm aan Laan – waar het museum moest concurreren met een arcadehal en een levensgroot beeld van Paul McCartney – flaneerden duizenden bezoekers. Op zoek naar een verantwoorde daghap, een uitnodigende hangmat, een theaterexperimentje of een suikerspin met mayo-smaak werden ze verrast door de tentoonstelling Lube Love van Nuur.

Streetwise Nuur heeft een neusje voor wat de bezoekers verbindt, een sfeer die alle festivalgangers kennen, maar moeilijk onder woorden kunnen brengen. Een sfeer waarin de Limburgse, zachte G en harde R van de ‘Randstedeling’ gemoedelijk boven het publiek zweven, een publiek dat zich 3 dagen onderdompelt in slaapgebrek, muzikale verrassingen, modder, spontane ontmoetingen en net zo makkelijk tekeergaat bij Red Hot Chili Peppers als arm in arm Hello van Lionel Richie meeblèrt.

In het voorportaal van Lube Love schittert een wand met lichtgevende stickers die door – op aanraden van gezellige en goed geïnformeerde vrijwilligers – voorbijgangers erop worden geplakt. Vervolgens is het wel erg aantrekkelijk voor de festivalbezoeker met een Instagram-account, Facebookverslaving en selfietic (zie redacteur hierboven) om een foto met flits van zichzelf voor de wand te maken waardoor alle lichtgevende stipjes zichtbaar worden en het werk ontstaat.

Een stapel door Nuur gedrukte T-shirts en stempels van Nuurs werken die aangebracht kunnen worden op een lichaamsdeel naar keuze doen de rest; het publiek wil naar binnen en met eigen ogen zien wie deze artistieke en onweerstaanbaar grappige snuiter is. De meeste werken van Nuur op Pinkpop gaan over onderdeel zijn van een groter geheel. Sporen die je nalaat en het opvangen van energie die je uitstraalt. Verder zijn de werken vrij speels, maar ook diep. Meerdere werken vragen om input van de bezoeker; werk dat gecreëerd wordt door het collectief.

Binnen zie je als eerste het werk Gemini, gemaakt van Converse sneakers en veters. Vervolgens zie je aan een schutting een kronkelend buisje met festivalvloeistoffen, die Nuur op het Landgraaf-terrein heeft gevonden (afwasmiddel, urine, regen, bier etc.), hangen en zijn uitgeprinte foto’s van het onlineproject Bored at the Museum, museumbezoekers die uit pure verveling de raarste foto’s hebben geschoten, (ogenschijnlijk) provisorisch bevestigd.

Helemaal achterin kun je deelnemen aan Untitled (Distant relations between lovers could fail by the lack of your true focus). Een ‘schietkraampje’ waar je van tentoonstellingscatalogi en OOR-magazines pijltjes kunt boetseren en deze – door ze in een lange buis te plaatsen en er zo hard mogelijk op te blazen – kunt schieten in Nuurs werken. Hieruit blijkt: Nuur en Pinkpop horen bij elkaar, zoals All Time Low en huilende meisjes, Rammstein en vuurspuwers en hippe eettentjes met semi gevatte titels (u kent ze wel).

In The possibilities of purple trekt Nuur op met de Roemeense schilder Adrian Ghenie (1977). De video geeft een kijkje achter de schermen bij het ontstaan van een schilderij. Nuur geeft freestylend een verbale reactie op het schilderen van ‘old school professional’ Ghenie, waardoor het schilderen naar het domein van de underground muziek wordt getrokken. Nuur toetert, trilt, schreeuwt en blaast en maakt zo het vier uur durende creatieve proces van Ghenie invoelbaar. Van saai tot spectaculair, van geslaagd tot compleet mislukt; het laat het ‘raw and uncut’ gevecht van een kunstenaar in zijn atelier zien.

Om te voorkomen dat The possibilities of purple te museaal werd (lees: ontoegankelijk en sacraal), heeft Nuur schuttingen van gaas voor het uiteindelijke schilderij en video geplaatst, waardoor het festivalterrein eigenlijk moeiteloos overloopt in de tentoonstellingsruimte en de bezoeker zich steeds meer op zijn gemak begint te voelen. Ook bij Untitled (Distant relations between lovers could fail by the lack of your true focus) en After the Magician left the Bar heeft Nuur nagedacht over de psyche van de, onder een roze Pinkpop hoedje schuilende, psyche van de bezoeker.

Als ik niet beter zou weten, zou ik denken dat Navid Nuur al jaren zijn Quecha tentje opzet op Camping A, schaamteloos Barry Badpak of Kromme Jongens aanvraagt bij de dancehall op Camping B en aan elke newbie uitlegt waar hij zijn bonnen moet halen, waarom je nooit je polsbandjes mag afknippen, wat een studentendouche is en waarom je pas van het festivalterrein afgaat als Jan Smeets je vaderlijk toegesproken heeft. Nuur en Pinkpop, dat smaakt zeker naar meer.