While you were on the beach: KABK eindexamenexpo!

Van 4 tot en met 9 juli vindt de eindexamenexpositie van de KABK plaats. Zoals vanouds barst de expositie uit haar voegen door al het werk dat in alle uithoeken van het gebouw te beleven valt. Zo ook bij Fine Arts, maar echt beklijven deed het niet. Voor de echte verwondering moest ik mijn heil zoeken bij andere disciplines.

Met zo’n heterogene groep is het wellicht lastig om trends aan te wijzen, maar wat mij opvalt sinds vorig jaar is dat veel beeldend kunstenaars (Fine Arts) hun focus naar binnen verschuiven. Naar hun emoties, hun verhalen, naar het materiaal en hoe het materiaal die emoties kan uitvergroten en (hun) verhalen kan helpen vertellen. De hedendaagse romanticus met een vleugje naïviteit. Waar ik vol interesse sommige scripties lees, word ik aan de andere kant geconfronteerd met werken die vooral naar zichzelf verwijzen, een navelstaarderij voor gevorderden.

José Krijnen

Sommige werken zijn zeker bewonderenswaardig door vakmanschap, opvallende keuzes of mooi materiaal zoals het werk van José Krijnen – mooie stoffen, kleine referenties aan Christie van der Haak en afwijkende perspectieven -, Romy Muijrers – werken van houtskool waarin ze speelt met tijd en ruimtelijkheid – en Lisa Blaauwbroek, wiens kleine witte cube een gevoel van geborgenheid oproept. Hun werken zie ik al hangen in de Haagse galeries. De schilderijen van Jonas Raps, die zich eerst heeft verdiept in het ambacht van kleurpigmenten en vloeistoffen, zijn gelaagd en abstract en blijken nu al een schot in de roos bij de kunstmarkt (Jonas Raps wint Heden Start-prijs).

Chloe Neelemann

Maar waar kun je nu heen als je toch meer verrast wilt worden door een werk dat echt beklijft of je anders laat kijken? Binnen de Fine Arts zijn er wel degelijk kunstenaars die lof verdienen voor hun originaliteit en perspectief veranderende werken. Jeanette Slutter gooide al hoge ogen met haar performance De Derde Verdieping tijdens Quote Me I’f I’m Wrong en stelt nu ook zeker niet teleur. Chloe Neelemann presenteert zich als zakenvrouw; het kantoor vormt haar arena met als belangrijkste wapen de whiteboard. Zowel haar scriptie als haar consequente presentatie zijn een leuke knipoog naar de (on)zichtbare krachten van het artistieke veld en zijn tegelijkertijd een gevolg van haar twijfels over haar kunstenaarsbestaan.

Abel Wolff. Bron: Stroom Den Haag

Max de Waard

Abel Wolff heeft terecht de STROOM aanmoedigingsprijs gewonnen met zijn installatie, waarin analoge en digitale apparatuur je meenemen in een avontuur en tegelijkertijd authenticiteit en kopie worden becommentarieerd. Tot slot vermeld ik ook Max de Waard,  alhoewel ik zijn installatie in Nest sterker vond dan het eindexamenwerk. Zijn combinatie van high en lowculture met een neusje voor wat iets echt ‘fout maakt’, maar tegelijkertijd technisch hoogstaand blijft, beheerst hij als geen ander.

Jip Piet

In de kelder is het genieten, als je het kunt vinden dus geef niet op. De psychedelische ruimte van Jip Piet die als een kermisdirecteur je meeneemt in de lift naar zijn kelder gevuld met (oplichtende) grafische werken, neon-lichten en bonkende reggae muziek. Het houdt het midden tussen een Chinees horrorhuis en een lachspiegelpaleis, maar wordt niet grotesk. Het is dan ook niet verbazingwekkend dat hij de Fine Arts Department Prize heeft gewonnen, alhoewel hij stiekem het enfant terrible van de kunstacademie is. En de kelder, hoe ongewild ook door studenten in het kiezen van een ruimte voor de expositie, bezit blijkbaar magische krachten. Jip Piet won in 2015, en Marijn Ottenhof – die ook de kelder verkoos voor haar Waiting Room – won in 2014.

Inês da Costa

In A Show within a show laat vooral zien hoe disciplineoverstijgend jonge designers, fotografen en beeldend kunstenaars werken. Bovendien biedt deze tentoonstelling een mooi en tikje chaotisch (het was daar zelfs druk toen de temperatuur een bescheiden 32 graden aantikte) overzicht van sterke werken die een sterk engagement verraden. Grafisch ontwerpster Inês da Costa onderzoekt in haar werk In Between het begrip TCK, Third Cultural Kid, waarin zij ingaat op fundamentele kwesties die vooral bij die generatie die meerdere culturen kent, spelen. Vragen die zij en andere TCK’s heeft gesteld staan op de houten dozen waarboven de vlaggen hangen van de betreffende nationaliteiten, zoals “In which country do you feel most alien?”

Roderik Rotting

Fotograaf Roderik Rotting toont in O.C.N.G.V Mechelen foto’s van inwoners van het dorp Mechelen dat 2000 bewoners en maar liefst 36 verenigingen kent. De culturele identiteit wordt ook voor een groot deel door die verenigingen bepaald en daarmee speelt hij in deze tentoonstelling. Tot slot gaat Money, Politics and Bananas van grafische vormgever Menno de Bruijn “over alles behalve voetbal”; kleurrijk, sarcastisch en origineel.

Menno de Bruijn

Waar ik tot nu toe het meest enthousiast over ben (en tot nu toe, omdat een gedeelte van verdieping 2 en heel verdieping 3 nog verkend moeten worden), is het werk van Roos Groothuizen. Bij binnenkomst van de KABK is er verwarring. Veel bezoekers melden zich bij het werk van Groothuizen omdat zij denken dat dit de receptie is, maar het is het Google Consulate waar je een heus paspoort kunt laten maken.

Roos Groothuizen

Op basis van je zoekresultaten neust algoritme #1 door je telefoon en voert je interesses – die uit je zoekresultaten rollen – in een computer. Algoritme #2 maakt het paspoort waarin je voorkeuren en informatie over jou ontzettend klein in worden geprint – enkel met een microscoop te lezen- en Algoritme #3 voorziet je paspoort van officiële stempels waardoor jouw Google identiteit officieel is. Het is een ingenieus concept dat ingaat op wat Roos de information bubble noemt.

Terwijl jij denkt dat je informatie opzoekt wordt de weg naar die informatie steeds smaller, want je keuzes worden onthouden, waardoor Google een identiteit opmaakt waarbinnen de informatie steeds meer wordt gefilterd. In het Google Passport staat nadrukkelijk dat dit document Strictly Personal is, terwijl onze gegevens op het internet verre van strictly personal zijn; voor een habbekrats kunnen bedrijven mijn “big data” gebruiken om te weten waarom ik in Amsterdam was, wat voor auto ik heb, hoeveel honden en met welke problemen ik mij geconfronteerd zie als ik een kalknagel opzoek. Sterk en leuk werk!

Roos Groothuizen houdt een Google Paspoort onder de microscoop

Graduation Festival 2015 is nog tot en met 9 juli te zien in de KABK, Den Haag.