Ik ben online dus ik ben

In Kadmium Delft vinden achter elkaar de exposities Emphasize Me (sluit 14 juni) en Gaze at Me (opent 21 juni) plaats. Zij vormen een tweeluik die identiteit als vraagstuk hebben. Naast de tentoonstellingen zijn een uitgave met de titel Identity, a Warm Gun? en de blog Fromhereitlooksclear gemaakt; beiden vormen groeiende elementen in de expositie.

Waar Laura Abbink voor Emphasize Me de rol van curator aanneemt, wisselt zij met Zoe Kate Reddy van rol voor Gaze at Me. “We nemen vervolgens inderdaad elkaars rollen, curator versus ‘observator’, over. Een constante lijkt ons kunstenaarschap. We treden tevens beide toe in elkaars tentoonstelling als kunstenaar.”. Het is kenmerkend voor het licht antropologische karakter van de tentoonstelling en uitgaven waarin eigen identiteit en identiteit versus het kunstenaarschap worden belicht.

Abbink vervolgt: “Ik wilde niet thematisch maar onderzoekend te werk gaan en het getoonde werk niet volledig in het kader identiteit laten onderdompelen. Ik ben uitgegaan van drie kernwoorden die van belang zijn bij identiteit, namelijk status, lichaam en geest. Vervolgens heb ik werken gezocht die minstens een kernwoord zouden kunnen omschrijven. Op deze wijze worden de werken hopelijk op een meer luchtigere wijze verbonden aan identiteit.”

Mette Sterre, Structurealist. Foto: Marco Zwinkels. Rechts aan de muur uitgave Identitiy, a warm gun?

Bij het betreden van de – van bijna elk natuurlijk licht verstoken – tentoonstelling wordt de bezoeker verwend met het fotogenieke Structurealist van Mette Sterre. Het kostuum is mooi uitgelicht waardoor de zachte, aaneengeregen driehoekige lapjes stof contrasteren met de kale omgeving waar een bouwlamp, de pyramide en een houten wand een driestuiverdecor vormen.

Sterre heeft dit kostuum ontworpen om – eenmaal aangetrokken – de grenzen van sculptuur, dans en performance te verkennen. In samenwerking met bewegingskunstenaar Alexandra Baybutt, onderzoekt zij de (on)mogelijkheden van beweging in het kostuum en creëert hiermee een nieuwe lichaamstaal voor een lichaam dat geen menselijke proporties meer kent. De geprojecteerde performance toont een woest landschap waarin een wezen – dat het midden houdt tussen een schepsel van Tim Burton en Neill Blomkamp – zonder geluid beweegt. Door het afwisselen van ongemakkelijke close-ups en stilstaande beelden, doorbreekt Sterre de beeldtaal van een documentaire. De bezoeker realiseert dat hij niet enkel hoeft te observeren, maar dat het wezen contact zoekt; flappend, instabiel en kwetsbaar.

Tegenover Structurealist worden Influence and Result (2007 en 2014) van Nishiko gepresenteerd. Een lange lijst namen worden onder elkaar getoond in de video; aftiteling van een film die er niet is. Nishiko is geïntrigeerd door haar geheugen. Geboren en opgegroeid in Japan, verhuisde Nishiko in 2006 naar Nederland waar zij toegelaten was tot de KABK in Den Haag. In 2007 maakte zij de eerste Influence and Result; een video waarin alle bekende namen die zij zich kon herinneren werden getoond. Zeven jaar later maakte zij de tweede Influence and Result (2014) ; een werk met dezelfde opzet, maar waar aanzienlijk meer westerse en Nederlandse namen inzaten. De namen zijn alfabetisch geordend en erg sec gepresenteerd, waardoor het oog van de bezoeker niet wordt beroerd, maar juist de hersenpan en het geheugen van de toeschouwer worden geprikkeld. Jesus Christ, Angelina Jolie, Bram de Jonghe… wat een rijtje.

Nishiko, Influence and Result , 2014

Influence and Result (2007 en 2014) Wouter Venema heeft in One Book Reduced to One Page (2015) precies gedaan wat de titel doet vermoeden. Het werk van A2 formaat bestaat uit tot pulp verworden pagina’s van een boek waarvan de titel niet bekend is. Inhoudelijk gezien is het werk een statement dat geliefd is bij de (conceptuele) kunstenaar met een rebels jasje. Het werk van een auteur wordt niet enkel vernietigd, maar uit uit het collectieve geheugen verdrongen door de adaptatie van de kunstenaar. Erased Willem de Kooning van Robert Rauschenberg of Lost Star van Oscar Santillan zijn voorbeelden van een creatie die voortkomt uit vernietiging. Helaas blijft het bij One Book Reduced to One Page steken bij vernietiging; het werk is een resultaat en geen creatie.

Wouter Venema, One Book Reduced to One Page. 2015. Foto: Marco Zwinkels.

In Studio VS Lab biedt Zoe Kate Reddy een reis door het verleden, heden en de toekomst van de artist studio aan. Het vroegere atelier was een grot waar kunstenaars in de spelonken figuren aanbrachten met hun handen. De zogenaamde Cave-Cavern, Spelonkan Artists “desired for light at the tunnel to the light itself.”. Met zelfspot verkent ‘antropologe’ Reddy vervolgens de essentiële elementen van een hedendaags atelier, de hare in dit geval; “laptops (plural) for digital identity. Leather jacket. The classic office chair. Books open and closed. A White Cube minitiature. Red wine.” Zij stelt een directe relatie vast tussen het atelier en de kunst. Wat voor ruimte is er nodig in de toekomst waar de digitale wereld onze wereld is? Het internet wordt het nieuwe atelier: “It’s not I think therefore I am (Descartes), but I’m online therefore I am forever. Space is no longer the place. It has to be omnipotent and present at all times. Search for art is search for immortality. The digital laboratory is a lot more spiritual, it is a kind of studio; it will be mine and it will be yours. Expanding with no end and no edges”.

Zoe Kate Reddy, Studio vs Lab. 2015

Zoe Kate Reddy, Studio vs Lab, 2015

Het lichaam, de status en de geest van de kunstenaar lijken nu echt gemeengoed te worden. In deze tentoonstelling nestelen de deelnemende kunstenaars zich in het collectieve geheugen door de grenzen van hun identiteit te tonen en de grenzen op te laten rekken. Identiteit niet als doel of absoluut gegeven, maar als middel tegen de onmetelijke vergetelheid; het internet.

Vergeet ik denk dus ik ben, maar sta op met het mantra: ik ben online dus ik ben altijd. Herhaal dit.