Opening highlights Amsterdam

Door behang te scheuren maakt Erik de Bree collages, wat speelse patronen oplevert die toch wat vlak blijven. De diepte van de paar acrylschilderijen valt daardoor juist op. De Bree schilderde op glas, waardoor hij delen van de patronen kon wegkrabben om deze daarna weer op te vullen met dikke lagen verf. Het resultaat is een verfhuid die wel iets wegheeft van het gebutste plaatwerk van een auto. De scherpe hoeken van de patronen doen denken aan die op Le Mans bolides uit de jaren ’70. Deze zelfverzekerde esthetiek wijst een toekomst aan in tegenstelling tot het verval dat het behang suggereert.

Erik de Bree – Supercalifragilisticexpialidocious is te zien tot en met 19 oktober 2019.

De piramide waar je best in zou kunnen kamperen geeft al aan dat het werk van Folkert de Jong niet voor de doorsnee verzamelaar is bedoeld. Ook wat betreft het onderwerp is deze installatie niet gericht op de gangbare huiskamer, er ligt een pop gehuld in motorjack met cowboylaarzen half in de piramide. De begeleidende tekst legt een verband tussen Vietnamveteranen die de burgermaatschappij de rug toekeerden door zich in motorclubs te verenigen. Ondanks, of juist dankzij, het verbod op de Hells Angels in Nederland, blijft de Harleyrijder symbool staan voor de vrijbuiter. De poppen die in de ruimte hangen maken de presentatie sinister, want als bezoeker moet je actief weten dat het geen mensen zijn die hangen, anders is het doodeng. Videobeelden van Ayaan Hirsi Ali en Theo van Gogh borduren verder op de spanning tussen het uitoefenen van vrijheden en de controverse en uitsluiting die dat oplevert. Maar het slotakkoord wordt gegeven door de in kleurrijk hars gegoten machinegeweren. Deze zijn speels in uitvoering maar morbide door de context. Het roept de vraag op of de kunstenaar wil waarschuwen of ontwapenen.

Folkert de Jong – Beginnings is te zien tot en met 19 oktober 2019.

Strak in het gelid presenteert Stefan Peters zijn landschappen ter grootte van een polaroidfoto. Ondanks het formaat en de zwierige penseelstreken zijn de bergen en rotsformaties overtuigend, schijnbaar zonder moeite haalt Peters het niveau van de romantische landschapsschilders. De vrijheid in de uitvoering zorgt ervoor dat de beelden aantrekkelijk blijven, zelfs op een doek waarop er meer dan honderd zijn aangebracht, het is de afgelopen jaren het handelsmerk van de kunstenaar geworden. Nieuw werk toont slechts een losjes geschilderd landschap, monochroom uitgevoerd, dat dan weer contrasteert met een kleurrijk pendant. De twee schilderijen hebben wat rand betreft gewisseld; op het kleurrijke doek loopt het monochrome bergmassief over de centimeters brede rand door en vice versa.

Fresh Windows met werk van Ton Boelhouwer, Rob Bouwman, Niek Hendrix, Romee van Oers, Micha Patiniott, Stefan Peters en Liesbeth Piena is te zien tot en met 12 oktober 2019.

Bovenaan de trap in P////AKT wacht de bezoeker een bouwplaats. Planken, papier en een soort gaas dat ook wel wordt gebruikt om bouwsteigers te bekleden, kondigen work in progress aan, in de begeleidende tekst heet dat wat meer poëtisch ‘unpredictable potential’. Hier betekent het simpelweg dat het niet hoeft te gaan om statisch materiaal dat op een later moment onderdeel zal zijn van een vaststaande constructie maar dat het materiaal zelf in beweging kan komen: zwaar hout drukt tegen het gaas, licht dreigend maar eerder vooruitwijzend hoe iets stuk kan gaan dan naar de opbouw van iets.

Pia Hinz – On Hold is te zien tot en met 20 oktober 2019.