Puur Natuur in Sis Josip Galerie
Sis Josip is een bekende naam in Den Haag. In 2010 heeft Sis Josip met partners HOOP opgezet en worden Hector & Wolf, een evenement uit de koker van HOOP, vaak gespot
Wellicht wat minder bekend is de Sis Josip Galerie die hij met Conti Hermenet in november 2009 is gestart in een mooi gerenoveerd art-nouveau pand in de Hoogstraat. Het is even zoeken in de straat, maar de eigenwijze beeldtaal (zie de gifgroene tape) van Sis laat zien waar de nieuwe tentoonstelling Puur Natuur te vinden is.
De binnenkant van de galerie is heerlijk ouderwets, geen white cube maar een schouw, gelijste ramen en gekleurde muren, met oog voor authentieke details, want zo zegt Sis: “Met White Cube waren we echt al heel lang klaar”. De naamgeving en het onderwerp van de tentoonstelling is niet revolutionair te noemen, maar tijdloos, zoals het pand en het thema schoonheid dat door PUUR NATUUR verweven is.
Theo Jennissen en Leroy Sankes zijn uitgenodigd om hun studie van de natuur enerzijds en de zoektocht naar schoonheid anderzijds uit te diepen. Sankes, afgestudeerd fotograaf aan de KABK in 2014, is op zoek naar de intrinsieke eigenschappen van schoonheid. Zijn startpunt was de serie Natural Beauties die in de galerie wordt getoond. Hij laat niet het mooiste zien van de meiden, alhoewel deze allen knap en jong zijn. Voor Sankes betekent schoonheid dat het appelleert aan zichzelf – een kaaklijn, licht of karakter – maar het is tegelijkertijd zijn perceptie van het object die het schoon maakt. Alhoewel zijn uitspraken niet spannend zijn – voor intimi gezegd: “hij is nog erg academie”- toont zijn werk zeker potentie. Het afwijkende camerapunt, een bijzonder kader en het gevoel voor esthetiek van een portret; het zijn beeldelementen waarop hij veel meer mag gaan vertrouwen.
Tegenover het werk van deze charismatische, jonge, net afgestudeerde fotograaf, hangt het werk van een oudere, tikkeltje onzekere autodidact die het meest lijkt te worstelen met zichzelf. In een Youtube Interview dat Sis Josip houdt met de twee kunstenaars, heeft Leroy Sankes twee filmpjes en een strakke, nogal letterlijke toelichting, terwijl de veelvuldige filmpjes van Theo Jennissen geen eenduidige lijn vormen in het begrip van zijn werk of methode. Maar, en daar komt de fascinatie van ondergetekende om de hoek kijken, des te interessanter. De fragmenten en uitspraken van Jennissen leggen uiteindelijk voor de geoefende kijker en luisteraar veel bloot over zijn gevoelsleven; het zijn uiteindelijk zelfportretten van Jeunnissen.
Rage against the dying of the light, oftewel opstandigheid tegen de dood, lijkt een slogan voor de drift van de autodidact. Met fascinatie voor vergankelijkheid voelt Jeunnissen zich als de monnik in Rublev’s The Witches, die wordt verscheurd door zijn celibataire geloof in God en de lusten die hij ontwikkelt voor de prachtige, naakte vrouw die voor hem verschijnt. Ook hij zoekt doelbewust de intimiteit op met zijn subject om haar vervolgens bloot te stellen; soms genadeloos, maar vaak verfijnd.
De BH bandjes die in haar huid staan gedrukt, de krassen van de takken op haar dijen; ze vormen een prachtig lijnenspel dat in de perfecte, gefotoshopte wereld van 2015 compleet taboe is geworden. De ironie wil dat Jeunnissen de wereld om het subject heen volledig ordent, maar dat hij op zoek is naar het moment waarop hij geen grip meer lijkt te hebben op de situatie en juist in dat vacuum klikt hij, waardoor de – in zijn ogen – perfecte foto ontstaat.
Grip krijgen om grip te willen verliezen, dat is iets dat Sankes nog moet durven. Maar dat gaat hem zeker lukken, want zijn kleine, tijdloze portretten bleven ondanks de kleurrijke muren, het vogelgekwetter en het lange interview nog fier overeind, en dat is knap.