VerStrikt in de realiteit van een ander – Studio in the Studio
Studio in the Studio is nog te zien tot 15 juni 2014
Studio in the Studio gaat over de plek waar kunst gemaakt wordt; in het atelier, in de studio. De exhibitie van Heden is de komende periode letterlijk een studio. Met hulp van assistenten gaat Strik op donderdagen en vrijdagen bij Heden aan de slag (Klik voor meer informatie over precieze data).
Het is een tentoonstelling in progress; het werk is nog niet af. In het najaar van 2013 heeft Berend Strik drie maanden in Cemeti Art House in Yogyakarta (Indonesië) gewerkt op uitnodiging van Heden. Werken die nog niet klaar zijn, worden in Heden afgerond. In de afgelopen vijf jaar is Yogyakarta het epicentrum van een nieuwe generatie kunstenaars en art spaces geworden.
Strik werkte in Indonesië aan de serie ‘Decipher the Artist’s Mind’ , die draait om onderzoeken en ontrafelen. Hoe krijg je greep op het beweeglijke territorium van de kunst? Wat blijft er achter in het atelier van een kunstenaar als die er zelf niet (meer) is? Voor deze serie maakt Strik foto’s van ateliers van kunstenaars en vult zo’n ‘objectieve’ foto met dat wat niet zichtbaar is. Hij haalt op deze manier visueel naar boven wat een studio vasthoudt aan gedachten en ideeën die daar zijn ontstaan. In Hollandse Meesters bezoekt hij het atelier van Joep van Lieshout waar hij probeert in het hoofd van de kunstenaar te kruipen en tegelijkertijd iets van zichzelf erin te ontwikkelen.
In de Decipher serie zijn 6 werken in Heden te zien. Middeleeuwse figuren die de loftrompet van de dood afsteken en gitzwarte stofjes creëren een morbide sfeer in de studio van Marcia Hafif.
In de studio van Marcel Duchamp wordt de afwezigheid van de kunstenaar extra versterkt door helderblauwe lapjes stof die willekeurig lijken aangebracht, maar door de schakering van wit en blauw (International Klein Blue?) juist voor verstilling zorgen. De studio van de Koreaanse kunstenaar Osang Gwon is kleurrijk en trendy. Zo creëert Strik niet alleen een eigen realiteit, maar probeert ook in de huid van de kunstenaar te kruipen en dit inzichtelijk te maken. De voyeur neemt ons als kijker mee op pad in het brein van een ander en van zichzelf.
In Yogyakarta laat Strik ook een betrekkelijk nieuwe kant zien van zijn werk. Waar hij vroeger met anonieme foto’s uit tijdschriften werkte, is hij begonnen aan een reis naar binnen. Een reis die begon bij het bewerken van oude foto’s van zijn vader tot aan foto’s die hij zelf schiet op reis door verschillende landen. Je leerde zijn familie kennen en nu leer je ook, beetje bij beetje, zijn authentieke blik op de wereld kennen.
In een oogopslag lijkt Yogyakarta Cemetery een vrolijk werk. De grappige vormen en heldere kleuren steken mooi af tegen een zwart-witte achtergrond en zorgen voor een ritmisch spektakel dat blijft boeien. Maar de titel geeft een onaangename werkelijkheid weer. Indonesiërs die door armoede geen woning kunnen betalen, bouwen provisorische huisjes op het kerkhof. Leven en dood ontmoeten elkaar.
Juist door elementen weg te laten of niet te benadrukken zie je de leegte waar Strik ten tonele verschijnt. Deze tentoonstelling is zeker een aanrader, maar pas op dat je niet teveel verStrikt raakt….