Freaky Forest in Heden
Anne Forest heeft een achtergrond als tekenaar, en is sinds 2012 gaan schilderen. De lijn is bij haar heilig, in tegenstelling tot een medium of oppervlak. Met inspiratoren als Henri Rousseau, Francis Bacon en David Lynch, en een voorliefde voor ongespannen canvas, hoogpolig tapijt en gevonden stukken hout, belooft mijn bezoek aan de tentoonstelling Anne Forest – All Souls in Heden één met een unheimlich randje te worden.
Het eerste werk dat ik leer kennen, heet Yannick. Een schattig ventje met een guitige kop en blauwe kijkers. Het haar is netjes gekapt en hoewel Yannick naakt is, slaat hij zijn armen zelfverzekerd over elkaar. Yannick heeft de uiterlijke kenmerken van een Romeins Camée portret. Door de harige ondergrond, het grote hoofd en de brede nek wijkt Yannick af van dit klassieke beeld. Gecombineerd met de olijke ogen wordt het beeld van een kind dat zich volwassen voordoet, versterkt.
Anne Forest – Yannick. 2014. Mixed Media
Forest heeft een voorkeur voor imperfectie; de verwachting van de toeschouwer en de werkelijkheid mogen, net zoals de ondergrond, best schuren. Het werk Liisi heeft een klassieke voorganger; Maria. Liisi heeft een doek om, de handen vroom over elkaar en kijkt schuchter naar boven om de woorden van aartsengel Gabriel te ontvangen. Het doet mij denken aan de Annunciatie van Fra Angelico in het San Marco klooster in Florence. Liisi heeft naald en draad in haar handen, waardoor je als toeschouwer niet alleen bewust wordt van de ondergrond en de breekbaarheid van het materiaal, maar je je ook afvraagt of Liisi haar basis nu aan het voltooien of loshalen is.
Anne Forest. Liisi. 2014
De heilige lijn van Forest licht vaak op in haar schilderijen en geeft een warme gloed aan het onderwerp. Het zorgt ook voor een onwezenlijke sfeer die zo om kan slaan, zoals een blauwe lucht waar donkere wolken samenpakken. De licht opengesperde ogen en de rode gloed die over het donkere lichaam van Orafo waart, doen je afvragen of hij wellicht bang is en waar hij naar kijkt.
Anne Forest – Orafo. 2013. Acryl op tapijt.
Halverwege de tentoonstelling heb ik bij elke ‘ziel’ een verhaal bedacht. Forest creëert intimiteit tussen toeschouwer en portret; de titel bestaat vaak uit een naam, het refereert aan beelden die in ons geheugen verborgen zitten – hoffelijke portretten, filmbeelden en religieuze iconen – en de personen hebben vaak lichte ogen die ons direct en zonder schroom aankijken.
Anne Forest – Paul. 2014
Forest maakt in haar schilderijen ook uitstapjes naar het dierenrijk. Paul poseert voor de ‘camera’ en lijkt in veel aspecten op een mens; hij lijkt zich bewust van de toeschouwer en van zichzelf. De pose – van een model in een modemagazine – oogt ongemakkelijk. De ondergrond is egaal, maar de randen zijn dat allerminst; kromgetrokken als de rug van Paul. Bij Liisi en Yannick schijnt de ondergrond door, maar is de weerbarstigheid van het tapijt zo goed als verdwenen door de vele lagen verf. Bij Baer en Yuri B maakt zij juist meer gebruik van het tapijt om textuur te geven aan de wonderlijke dieren met menselijke trekken.
Anne Forest – Baer. 2014
Anne Forest – Yuri B. 2013
Waar de begane grond een traditionele indeling kent (white cube met naast elkaar hangende werken), lijkt Heden in de kelder een duit in het zakje te doen in de visuele uitvoering van de iconische benadering van Forests werk. Voor het werk Jozefina moet je bijna op de knieën om het goed te kunnen bekijken. Jozefina is groot en imponeert vanaf dit perspectief. Wanneer je de trap naar boven betreedt, vallen de ‘bikinimarks’, de snijdende opengewerkte schoentjes en de rode gloed meer op, alsof zij uitpuft van een flinke zonnesteek in een all inclusive resort van David Lynch. Haar gratie maakt, wanneer je op gelijke hoogte met haar komt, plaats voor ongemak en een devotie op gepaste afstand wordt een onontkoombaar voyeurisme. Een icoon in verval of in transitie? Beantwoord deze vraag zelf in Heden!
Anne Forest – Jozefina. 2014