Galerie Helder – Continuous Diversity
Momenteel is er in Galerie Helder een interessante groepstentoonstelling te bezoeken met werken van Marcel Wesdorp (tevens samensteller), Gerco de Ruijter, Ron van der Ende, Robin Kolleman en Rob Verf. Op de in wit verband gezwachtelde objecten van Kolleman na, betreft het allemaal werk voor aan een spijker: schilderijen van Rob Verf, foto’s en prints van Wesdorp en De Ruijter, met tot slot de houten wandreliëfs van Van der Ende.
Enorme eyecatchers zijn de wandsculpturen van Ron van der Ende. De eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik deze kunstenaar te lang links had laten liggen en daardoor iets interessants in zijn ontwikkeling nu pas ontdekte. Ik kende zijn autoreliëfs, knap gemaakt en ronduit toffe dingen, ‘Maar als je er een paar gezien hebt, dan heb je ze allemaal wel gezien,’ was mijn redenering. Ik vond het verder weinig beklijven. Aangenaam verrast was ik bij het zien van zijn huidige werk, nu bij Galerie Helder.
Bij binnenkomst hangt er een dreigende wolk, een soort UFO aan de wand tegenover de ingang. Diep zwart en daar in fijne groene lijntjes allerlei figuren, beelden en teksten in het hout gekrast. Het blijkt voor het eerst te zijn dat de kunstenaar zijn hout bewerkt door er in te gutsen. Tot nu toe beschilderde hij het materiaal slechts en maakte hij met dun fineer van resthout zijn karakteristieke wandsculpturen. Het werk Black Ark refereert aan mythologische verhalen uit nota bene Drenthe. De vorm van de dreigende wolk refereert daarbij gelijk aan een hunebed.
Verder zijn er een paar mooie foto’s van Gerco de Ruijter te zien. Deze fotograaf maakt al jaren intrigerende beelden van bovenaf geschoten. In deze tijd van drones is dat wat minder opvallend, maar wanneer je beseft dat hij dit als een van de eerste deed en nota bene met een camera hangend aan een opgelaten vlieger of vishengel, dan krijg je er alleen maar meer waardering voor. Hij creëert hierdoor afgesneden beeldkaders, waardoor het geheel meer abstract aan doet en door het wegvallen van het normale perspectief wordt het beeld voor ons platter. Opvallend is het beeld van talloze pompoenen, die als een bloem van overvloedig voedsel zich tot aan de randen van het vierkante beeld begeven. Het past er nog net in. Mooi in zijn eenvoud en abstractie is het verstilde witte en geplooide vlak van zeil dat over aspergevelden(?) is gespannen.
Een wat minder sterk element van de tentoonstelling vond ik de in zwachtels verpakte objecten van Robin Kolleman. Er ligt een ingepakte globe, want de aarde is natuurlijk kwetsbaar. Hoewel enkele werken in hun driedimensionale vorm tussen al het ‘wandwerk’ zeker een verrijking zijn voor de expositie, vond ik het sterker wanneer er wat meer een keuze tussen de werken gemaakt werd, less is more. De hangende kopjes, de ‘talking head’, waren mij te letterlijk en te makkelijk en kwamen ook in de ruimte (achterin de galerie was het vrij vol) minder tot hun recht.
Bijzonder zijn de uit computerdata opgebouwde landschappen van Marcel Wesdorp die in hun duizelingwekkende lijnenspel een uitgestrekte bergketen lijken te vormen. Wie als bezoeker houvast denkt te krijgen door te kijken naar de titel van het werk – “804.7023134 -119.7020505 0” (Clouds) – komt bedrogen uit. Wesdorp speelt met data, in dit geval de gegevens over wolken en hij weet daar grappig genoeg een berglandschap uit te halen. Bergen: het hoogst haalbare natuurlijke landschap verbeeldt in data die verrassend genoeg verwijzen naar die nog altijd ongrijpbare maar zo aanlokkelijke wolkenpartijen.
Helder toont met Continuous Diversity een aardige tentoonstelling, waarbij met name de foto’s, prints en wandsculpturen het sterkst zijn.
Continuous Diversity is nog te zien tot en met 6 april 2019 bij Galerie Helder in Den Haag.