Wait here!
Een paar jaar terug zag ik een videofragment van een sociaal experiment in een Amerikaanse stad. Het fragment speelt zich af in een mall en de hoofdrolspeler is een groot bord waarop “wait here” staat. Het winkelend publiek loopt gehaast langs het bord, maar zodra iemand bij het bord gaat staan – iemand die hoort bij het experiment – vormen mensen een rij. Ook al weten ze niet waarom ze in de rij staan of hoe lang het duurt voordat er iets gebeurt.
Ergens deed het experiment me denken aan de exposities die in het Atrium in het stadhuis van Den Haag georganiseerd worden. In de grote open ontvangsthal passeren dagelijks honderden mensen. Op weg naar het ophalen van hun rijbewijs, een sollicitatiegesprek of het werk. En in die hal worden regelmatig culturele evenementen en tentoonstellingen georganiseerd. Zo werden in 2018 al exposities georganiseerd rond 100 jaar de Haagse school, archeologische vondsten en Het verhaal van de nieuwe tram.
Dit keer is het de beurt kunstuitleen en galerie Heden. De galerie toont werk van Jan Snoeck, onlangs overleden, en van Christie van der Haak. Bij binnenkomst word ik even op het verkeerde been gezet. Er zijn twee haaks op elkaar geplaatste wanden waarop werk getoond wordt, maar op zo’n manier geplaatst dat je in eerste instantie maar één wand ziet. Ik zie het werk van Christie van der Haak en ben even teleurgesteld. “Is dat alles? Waar is het werk van Jan Snoeck?” Ongeduldig.
Het werk van Christie van der Haak is goed gekozen voor deze locatie. Het is uitbundig gekleurd en trekt de aandacht. De patronen op de schilderijen en het textiel vragen wel om meer dan vluchtige blik. De symboliek of thematiek is wellicht wat te veel voor mensen op weg naar. Nog beter gekozen voor deze ruimte, vind ik het werk van Jan Snoeck. Er is een sculptuur, maar het zijn vooral schilderijen en twee wandtapijten. Eveneens in bonte kleuren, maar de figuren en vormentaal zijn veel meer toegankelijk.
Niet enkel de ruimte is “losjes” met dat diverse publiek, maar ook het werk lijkt meer nonchalant opgehangen. Een werk van Christie van der Haak lijkt wat scheef te hangen en er is een grote zwarte veeg op de vloer. Ik kijk een poos van een afstand en zie mensen voorbij lopen zonder dat ze opkijken. Maar ik zie ook een mevrouw die met veel aandacht het werk bekijkt. Ze nodigt daarmee – onbewust – anderen uit om dat ook te doen. Net als in het experiment in het Amerikaanse winkelcentrum.
Hoe anders is dat in de galerie zelf. Heden bevindt zich niet zo ver van het stadhuis aan de Denneweg en heeft een grote etalage waarin divers werk hangt. Ook te zien dus voor toevallige passanten. Maar het vraagt wat meer tijd en zin (durf misschien ook in sommige gevallen?) om de tentoonstellingen binnen te bekijken.
Heden organiseert zo om de twee maanden een nieuwe expositie waarin ruimte is voor het werk van twee kunstenaars. Nog tot en met 19 mei is het werk te zien van Mickey Yang en Annemarie Slobbe. Mickey Yang (1988) studeerde Fine Arts aan de KABK in Den Haag en Annemarie Slobbe (1990) studeerde aan de Akademie St Joost in Breda.
Het onderzoek naar het materiaal, de manier van werken en het onderwerp vormen een belangrijk thema in het werk van beide kunstenaars. Op de begane grond van de galerie wordt het werk van Mickey Yang prominent getoond. Het oogt grijs, maar zo op het eerste gezicht erg interessant. Dat komt doordat er veel te zien is: er is veel diversiteit in vorm – videowerk, sculpturen, schilderij-achtigen – en materiaalgebruik – aluminium, prints op plexiglas, brons, siliconen. En het vraagt iets van me: ik ben bij vrijwel elk werk op zoek naar wat ik daadwerkelijk zie. Dat onderzoek herken ik dus wel, ik moet zelf ook op speurtocht.
Er is maar één videowerk Who’s Zoomin’ Who?, maar dat neemt een vrij prominente plek in. Ik denk dat ik een huid zie, die uitgeknepen wordt en het roept ook associaties bij me op van vlees. Het bezorgt me hoe dan ook rillingen. De relatief kleine sculptuur Sticky Hands, in brons, hangt wat hoger in de ruimte, maar vraagt op een meer positieve manier aandacht. Er is veel en er is van alles, door de vergrijsde kleuren en doordat er van elk werk minimaal twee varianten lijken te zijn, is de tentoonstelling toch een geheel.
Met twee werken op de begane grond en nog meer in de kelder neemt het werk van Annemarie Slobbe een wat meer bescheiden plek in. Ook in mijn aandacht trouwens. Slobbe maakt vooral schilderijen en tekeningen met ontzettend veel details. Dat zie je als kijker pas goed wanneer je het werk van dichtbij bekijkt, eindeloos veel lijnen en vormen die vaak het oog naar één punt trekken. Van deze afstand zie ik ook pas goed hoeveel diepte er is, het werkt bijna hypnotiserend. De overgang in tijd is een van de thema’s in het werk van Slobbe en tijd in het algemeen lijkt een rol te spelen. Het moet een ontzettend tijdrovende klus zijn om dit zo op het doek te krijgen. Ook hier herken ik het onderzoek.
En nog eens denk ik aan het sociale experiment. Wat als Heden voor de deur een bord plaatst “Wait here” en vast één persoon bij het bord gaat staan? Ontstaat er dan een rij van mensen die daarna allemaal deze twee interessante tentoonstellingen gaan bekijken?
De expositie in het Atrium van het Stadhuis Den Haag is nog te zien tot en met 23 mei, open wanneer het stadhuis open is. Het werk van Mickey Yang en Annemarie Slobbe is nog te zien tot en met 19 mei. Op vrijdag 18 mei is er een artist talk waar beide kunstenaars bij aanwezig zijn.